หวานพลอยรัก

ตอนที่ 14

“คุณกระติ๊บคะ คุณพบถามค่ะ”

“ถาม? ถามติ๊บหรือคะ ถามว่ายังไงคะ” พลอยชมพูนิ่วหน้าสงสัย หญิงสาวมองตากับลำดวน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่รอคำตอบจากเธออยู่

“คุณพบถามติ๊บหรือคะ”

พบรักถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขายกแขนขึ้นกอดอก มองหน้าพนักงานใหม่อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

“ไม่ถามคุณแล้วผมจะถามใคร”

“อ้าว! ก็คุณพบไม่ระบุชื่อนี่คะ ติ๊บจะไปรู้เหรอว่าถามใคร คราวหลังถ้าจะถามติ๊บ คุณพบควรเอ่ยชื่อด้วยนะคะ เนี่ย...นั่งกันอยู่ตั้งหลายคน จะให้ติ๊บรู้ได้ยังไงว่าคุณพบถามติ๊บ ก็นึกว่าถามคนอื่น”

พบรักถอนหายใจอีกครั้ง พนักงานคนอื่นต่างพากันก้มหน้าแอบยิ้ม เพราะปกติแล้วไม่เคยมีใครต่อปากต่อคำกับเจ้านาย หรือจะพูดอีกอย่างคือพบรักไม่เคยเปิดช่องโหว่ให้ใครโต้แย้งได้ เขามักมีเหตุผลมารองรับสิ่งที่พูดเสมอ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะจนมุมให้กับเหตุผลของสาวน้อยหน้าใสผู้มาใหม่

“ผมถามคุณ” พบรักบอกเสียงต่ำอย่างคนสะกดอารมณ์

“ก็เดินมาค่ะ น้าลำดวนกับพี่น้ำตาลช่วยพยุงมา” พลอยชมพูตอบเสร็จก็หันกลับไปกินข้าวต่อ

“เมื่อไรจะกินอิ่ม...กระติ๊บ” เว้นช่วงคำถามชั่วอึดใจ พบรักเอ่ยชื่อหญิงสาวต่อท้าย คนถูกถามรีบกลืนข้าวลงคอก่อนหันมาตอบเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ใกล้แล้วค่ะ คุณพบมีอะไรจะให้ติ๊บทำหรือเปล่าคะ”

“ผมจะพาคุณกลับไปพักที่บ้าน”

“ติ๊บจะให้น้าลำดวนกับพี่น้ำตาลช่วยพยุงกลับค่ะ” เธอตอบไปตามที่คิดไว้ ทว่าคำตอบของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ

“เพิ่งเย็บแผลมาเมื่อวาน คุณไม่ควรเดินไกลขนาดนี้ ถ้าเกิดแผลฉีกขึ้นมา คุณจะต้องเย็บแผลใหม่นะ” พบรักขู่เสียงเข้ม เล่นเอาคนกลัวเข็มหมดอารมณ์กินข้าวไปทันที พลอยชมพูรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วลุกขึ้น ถือจานและแก้วน้ำจะเอาไปล้าง

“จะไปไหน” พบรักถามเสียงเข้ม

“เอาจานไปล้างค่ะ แล้วติ๊บจะได้กลับพร้อมคุณพบเลย” เธอคิดว่าให้เขาช่วยพยุงน่าจะช่วยออมแรงได้มากกว่าลำดวนและน้ำตาลมาพยุง เพราะเขาตัวใหญ่แรงเยอะกว่า

“ไม่ต้อง วางไว้ตรงนั้นแหละ ฝากด้วยนะลำดวน” พบรักบอกเสียงเข้ม ท้ายประโยคหันไปบอกลำดวน ซึ่งพยักหน้ารับทันที เพราะเห็นหน้าดุๆของเจ้านายแล้ว พนักงานที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันก็เริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง อีกอย่างเพราะลำดวนเป็นคนพาหญิงสาวเดินมาด้วย จึงกลัวว่าจะโดนเอ็ด

“ก็ได้ค่ะ ติ๊บฝากด้วยนะคะน้าลำดวน ขอบคุณมากค่ะ” พลอยชมพูยกมือไหว้ลำดวน แล้วหันไปบอกคนตัวสูงหน้าดุที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“กลับเลยไหมคะ”

“อืม”

พบรักช่วยพยุงหญิงสาวออกมายืนข้างโต๊ะ แล้วเขาก็ย่อตัวลง อุ้มเธอขึ้นแนบอกทันที

“คุณพบ!” พลอยชมพูไม่นึกว่าเขาจะอุ้มเธอ หญิงสาวจึงอุทานเรียกเขาด้วยความตกใจ พนักงานที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็มองมาที่สองหนุ่มสาวด้วยความตกตะลึง หากไม่มีใครพูดอะไรออกมา กระทั่งเจ้านายอุ้มพนักงานใหม่เดินห่างไปแล้ว ทุกคนก็ได้แต่มองหน้ากันแล้วกะพริบตาปริบๆ แต่ไร้ซึ่งบทสนทนา

“ไม่เห็นต้องอุ้มเลย ติ๊บเดินเองได้” พลอยชมพูอุบอิบบอกเขา หลังจากที่เขาพาเธอเดินออกห่างจากกลุ่มพนักงานมาไกลโขแล้ว

“รู้ไหมว่าตอนนี้ที่เท้าคุณอาจมีเลือดซึมออกมา” พบรักหลุบตามองคนดื้อแวบหนึ่ง เขามุ่งหน้าเดินตรงกลับบ้านที่อยู่ห่างจากห้องครัวที่หญิงสาวเดินมากินข้าวพอสมควร

“ไม่มีหรอก” พลอยชมพูเถียงไม่เต็มเสียง แต่ใจนี่หล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้ว ถ้าเกิดแผลฉีกเหมือนที่เขาขู่จริงๆล่ะ ฮือ...ไม่นะ ต้องไม่เป็นอะไรสิ สวรรค์คงไม่กลั่นแกล้งเธอถึงขนาดนั้นหรอก

พอมาถึงบ้านพัก เขาวางหญิงสาวลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว พบรักก็ถอยไปยืนอยู่ไม่ไกล เขาออกคำสั่งเสียงขรึม

“ยกเท้าขึ้นมาดูซิ มีเลือดซึมไหม”

พลอยชมพูกำลังรู้สึกเหมือนถูกบิดาเอ็ดยังไงก็ไม่รู้ หญิงสาวงอขานั่งพับเพียบบนโซฟา เธอลุ้นมากตอนที่ก้มลงไปมองผ้าปิดแผลสีขาว แต่เมื่อเห็นว่าไม่รอยเลือดซึมออกมา หญิงสาวก็ถอนหายใจโล่งอก เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้คนที่ยืนมองเธออยู่

“ไม่มีเลือดค่ะ แผลไม่ฉีก ไม่ต้องเย็บใหม่ สบายใจได้ค่ะ”

“แล้วผ้าปิดแผลดำซะขนาดนั้น ไม่ใช่เชื้อโรคเข้าไปในแผลแล้วเหรอ แบบนี้อาจจะต้องฉีดยาฆ่าเชื้อ” คนที่ไม่ดีใจไปกับเธอตีหน้าเคร่ง ว่ากลับไปเสียงดุ

พลอยชมพูส่ายหน้าหวือ เอามือกุมเท้าไว้ ราวกับจะปกป้องมันจากคนที่เอะอะก็เอาเข็มมาขู่เธออยู่ได้ เดี๋ยวเข็มเย็บแผล เดี๋ยวเข็มฉีดยา ...คนบ้า

“ล้างแผลก็พอมั้งคะ เดี๋ยวติ๊บจะล้างตอนนี้เลย” พลอยชมพูขยับตัวจะลุกขึ้น ทว่าร่างสูงก็เดินมาขวางเธอไว้ เขากดบ่าเธอให้นั่งลงตามเดิม

“เจ็บอยู่ยังไม่เจียม คุณนี่ดื้อมากนะกระติ๊บ นั่งรออยู่ตรงนี้ ผมจะไปหยิบอุปกรณ์ล้างแผลมาให้เอง”

พลอยชมพูมองค้อนแผ่นหลังกว้าง แล้วทำปากขมุบขมิบบ่นตามหลังคนที่เพิ่งว่าเธอดื้อไป