สะใภ้นางร้าย

ตอนที่ 3 ชวนแม่สามีตัดใจ!

เช้าวันถัดมาทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ เมฆาไม่ได้โกรธหรือต่อว่าอะไรเธอกับแม่สามี ท่านเพียงแค่ไม่พูดกับแม่สามีเป็นการลงโทษ ซึ่งพราวตะวันชินแล้วกับการถูกลงโทษด้วยวิธีนี้ ปกติเมฆาก็ไม่ใช่คนช่างพูด

ส่วนพริ้งเพรากับเมฆินทร์นั้นปัญหาน้อย เธอกับเขาคุยกันตั้งแต่ต้นว่าไม่ได้รักกัน ทะเบียนสมรสยังไม่ได้จด ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปตามหน้าที่ลูกที่ดีก็เท่านั้น ส่วนการใช้ชีวิตด้านอื่น ๆ เหมือนพี่น้องที่ไม่ถูกชะตากันมากกว่า

“กรี๊ดดดดด แค่ก แค่ก คุณแม่คะพริ้งไม่ไหวแล้วค่ะ เจ็บคอ” หญิงสาวทรุดตัวนั่งข้าง ๆ แม่สามีที่กำลังเทน้ำมะนาวให้เธอจิบ

“แม่บอกแล้วให้จิบน้ำมะนาว ระบายอารมณ์วิธีนี้ดีที่สุด กรี๊ดจบก็โล่ง” ตบตีคนอื่นก็ผิด การกรี๊ดระบายนี่แหละช่วยได้

พราวตะวันรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนนิสัยดีเด่นอะไร เธอเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาอ่อยสามีนั่นแหละ ถึงจะนิสัยแย่แต่ก็ไม่ถึงขนาดไปจิกหัวตบใคร

“เราจะซ้อมกรี๊ดไปทำไมกันคะ เหนื่อยจะแย่” พริ้งเพราดื่มน้ำจนหมดก็ฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะ สภาพอ่อนแรง

“ก็ซ้อมไว้กรี๊ดใส่หน้ายัยน้ำเน่าไง ชอบสะเออะมาอ่อยคุณเมฆา เมื่อวานมันก็จงใจ ทำกระแดะบอกมาเยี่ยม ถ้าเราดูอ่อนแอมันข่มเราพอดี” หญิงสาวอายุเข้าเลขสี่ทว่ารูปลักษณ์ภายนอกยังดูสวยอ่อนกว่าวัย

“เราไปโวยวายที่นั่นคนก็มองเราไม่ดีสิคะ คุณแม่ก็รู้ว่าสองคนน้าหลานร้ายจะตาย เดี๋ยวคุณพ่อก็ดุอีก” เห็นท่านไม่ค่อยพูดแต่เวลาดุน่ากลัวมาก คนเดียวที่ไม่สะทกสะท้านก็มีแค่แม่สามีเท่านั้น

เพราะท่านทำผิดจนชิน ผู้หญิงคนไหนเข้ามาอ่อย ข้อตกลงที่จะเลิกงี่เง่าก็หายวับไปกับตา

“นั่นสิ เฮ้อ แล้วจะทำยังไงดี แม่บอกตามตรงว่าอดระแวงไม่ได้ คุณเมฆาชอบชมว่ามันเก่ง คนในบริษัทก็เกรงใจยัยนั่นมากกว่าแม่อีก” เธอถอนหายใจแรง

พราวตะวันรู้ตัวดีว่าคนอื่นมองตัวเองแบบไหน คนชอบนินทาว่าเธอหยิ่ง ทั้งที่จริงเธอก็ปกติ คนไม่รู้จักจะให้ทักทายไปหมดก็ทำไม่ได้ เธอไม่ชอบทักใครก่อนหากไม่จำเป็น

“ไหนคุณแม่บอกจะพยายามไม่ขี้หึงไงคะ เอาจริงคุณแม่สวยว่ายัยป้านั่นอีก” พริ้งเพราไม่ได้ประจบแต่พูดตามที่เห็น

พราวตะวันดูสวยไม่สร่าง นั่นเพราะท่านขยันออกกำลังกาย เติมวิตามินผิว เติมโบท็อกซ์และดูแลอยู่เสมอ

“พยายามอยู่แต่อดไม่ได้ เบื่อตัวเองเหมือนกัน” พราวตะวันพยายามตัดใจมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันหน ความรักมันคงมีมากถึงตัดใจไม่ได้เสียที

นอกจากรักยังผูกพันมากขึ้นทุกวัน สำหรับพราวตะวันเมฆาคือผู้ชายที่เธออยากฝากชีวิตไว้จนลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง แต่ดูแล้วจะไม่เป็นดังที่ฝัน นับวันเมฆาก็ยิ่งเฉยชา

“ลองกันดูอีกดีมั้ยคะ พริ้งไม่ชอบเห็นคุณแม่เสียใจเลย บางทีเราอาจจะดีมากพอแล้วนะคะ”

“อยากไม่รัก อยากตัดใจจากเขาแต่เขาหล่อไง ตอนแรกคิดว่าอายุเยอะจะกลายเป็นตาอ้วนลงพุง เฮ้อ ที่ไหนได้ดูดีไม่สร่าง”

พราวตะวันวางแผนมาเสียดิบดีว่าจะตัดใจ แต่เห็นหน้าเมฆาทีไรหวั่นไหวทุกที

หญิงวัยกลางคนเผลอยิ้มเมื่อนึกถึงหน้าสามี ไม่นานก็ต้องรีบสลัดทิ้ง

“ก็อย่ารักสิคะ เราสองคนไม่ใช่ไก่กานะคะคุณแม่” ใบหน้าจิ้มลิ้มกระซิบกระซาบแม่สามี

“อะไรกันเพิ่งแต่งงานเองนะ ถึงจะยังไม่ได้จดทะเบียนก็เถอะ” ถึงจะรู้ว่าลูกชายไม่มีใจ แต่พราวตะวันก็เชื่อว่าพริ้งเพราเอาชนะใจลูกชายได้

“พี่คินพูดเองกับปาก พริ้งได้ยินกับหูว่าเขาไม่มีทางรักพริ้งค่ะ พริ้งไม่อยากตื๊อพี่คิน” คนไม่อยากฟ้องเล่าทุกอย่างที่โดนเมฆินทร์ดุ

“สองพ่อลูกนี่ก็แปลกคน เอาเถอะ ๆ แม่เข้าใจ เฮ้อ ไม่น่าไปบังคับแต่แรก ขอโทษนะที่ไม่ยอมยกเลิกงานตั้งแต่แรก”

พราวตะวันรู้สึกผิดที่ทำให้ชีวิตลูกไม่มีความสุข

เธอกำลังเห็นแก่ตัว การขอร้องให้ลูกชายแต่งงานกับพริ้งเพราเพราะมั่นใจว่าลูกสะใภ้คนนี้จะไม่มีทางทอดทิ้งเธอให้โดดเดี่ยว หากต้องหย่ากับสามี อย่างน้อยก็มีลูกชายกับพริ้งเพรา

“อย่าเศร้าเลยค่ะ เราไปหาอะไรทำแก้เบื่อดีกว่า เรามันคนเริ่ดคนปังอยู่แล้ว” พริ้งเพราแอบกรี๊ดในใจเมื่อแม่สามีอนุญาตให้ทิ้งผัวได้

ฮ่าฮ่า แค่นึกก็มีความสุข ชีวิตก่อนเธออายุแค่ยี่สิบห้าต้องมาตาย มีโอกาสได้ใช้ชีวิตใหม่ เธอมีโอกาสสิบแปดอีกครั้งจะจมปลักกับผู้ชายคนเดียวทำไม

“ดี แม่จะแวะไปบอกเขาด้วยว่าจะไม่เอาเขาละ” พราวตะวันยิ้ม

ภารกิจตัดใจรอบร้อยกำลังเริ่มและเธอหวังให้ประสบความสำเร็จสักที

“สุดยอด!” พริ้งเพราชูนิ้วโป้งสองข้างให้แม่สามี

เสียงหัวเราะคิกคิกดังเป็นระยะ สาวใช้ในบ้านถึงกับเสียวสันหลัง เมื่อไหร่คุณนายของบ้านหัวเราะร่าเริง ผ่านไปอีกไม่นานต้องมีสงครามลงกลางบ้าน ครั้งนี้ได้แต่ลุ้นว่าพราวตะวันจะชวนลูกสะใภ้ป้ายแดงไปแกล้งใคร