บทที่ 6 ไม่ต้องปล้ำ... ผมสมยอมเอง (1)
1075 คำ
“ถึงห้องแล้ว ปล่อยฉันลงสิ ฉันอยากดื่มต่อ”
เมื่อกลับมาถึงห้องพักหญิงสาวก็เริ่มดิ้นขลุกขลัก ๆ เพื่อให้ชายหนุ่มปล่อยตนเอง โลแกนจึงค่อย ๆ วางภรรยาลงบนพื้นอย่างเบามือและไม่ลืมถามเรื่องที่เธอตั้งใจจะทำก่อนหน้านี้ด้วย
“ไหนว่าคุณจะปล้ำผมไง”
“รอก่อนสิคุณ ฉันต้องทำตามขั้นตอน”
“มีขั้นตอนด้วย?”
เขาถามเสียงสูงแล้วมองเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ การจับตนเองทำสามีมันมีขั้นตอนด้วยหรือ ไม่เห็นจะรู้เลย
เฟรียาจึงพยักหน้าหงึก ๆ แล้วตอบเสียงสูง ทั้งที่จริงไม่มีขั้นตอนอะไรหรอก
เธอแค่ต้องการเวลาเตรียมตัวและเปลี่ยนชุด อุตส่าห์ซื้อชุดนอนไม่ได้นอนมาอ่อยเขา ขอให้ได้ใช้สักหน่อยเถอะ เสียดายเงิน ไหนจะชุดชั้นในและกางเกงในตัวใหม่อีก ถ้าไม่ได้ใส่ละก็เสียดายตายเลย
“แน่นอน คนเราจะทำการใหญ่ทั้งที มันต้องวางแผน”
“แล้วคุณมาบอกผมหมดแบบนี้ คิดว่าผมจะยอมให้คุณปล้ำหรือไง” โลแกนยิ้มร้ายพลางใช้สายตามองแม่สาวอ่อนหัดตรงหน้าอย่างเวทนาปนสงสาร
“เดี๋ยวก็รู้ เอาละ ตอนนี้คุณช่วยโทรสั่งรูมเซอร์วิสเอาเบียร์หรือไวน์มาก็ได้ เพราะฉันจะเข้าห้องน้ำ”
พูดจบแม่สาวใจกล้าก็สะบัดหน้าหนีแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเอง
ส่วนชายหนุ่มก็รีบทำตามคำสั่งของเมียทันที รอคอยไม่นานพนักงานของรีสอร์ตก็เอาของที่สั่งมาเสิร์ฟ
โลแกนจึงเปิดขวดเบียร์ดื่มในระหว่างรอภรรยาเข้าไปเปลี่ยนชุดนอนบางเบาตัวนั้น เขาอยากเห็นจริง ๆ เวลาที่เฟรียาใส่ชุดนอนไม่ได้นอน แล้วตนเองจะไม่ได้นอนจริงไหม หรือหลับเป็นตายแทน เพราะหุ่นของเธอห่างไกลกับสเปกเขาพอสมควร
“มาแล้วค่ะ สามีขา เป็นยังไงบ้างคะชุดของเมีย พอจะทำให้สามียอมเสียตัวให้เมียไหม” เธอเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามเขาด้วยท่าทางมั่นใจ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความประหม่าก็ตาม
โลแกนจึงหันไปมองและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองจนต้องยกมือขึ้นมาขยี้ถึงสองครั้งสองครา เพราะหุ่นของเฟรียาดีกว่าที่คิดไว้มาก
อกเป็นอก เอวเป็นเอว นมเป็นนม เซ็กซี่จนน้องชายที่หลับใหลอยู่ในร่มผ้ารู้สึกตัวตื่น
“เอาจริงเหรอคุณ” โลแกนถามเพื่อความมั่นใจ
หากเธอเอาจริงเขาก็พร้อมสนอง ไหน ๆ ถุงยากก็ซื้อมาตั้งเยอะ ถ้าไม่ได้ใช้เลยก็เสียดายแย่ หญิงสาวจึงพยักหน้าหงึก ๆ เป็นอันตกลง
อย่างไรเสียค่ำคืนนี้เขาก็ต้องเป็นของเธอ
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนเธอก็เอาทั้งนั้น จากนั้นคนอยากมีลูกจึงทำใจกล้าเดินไปนั่งบนตักของชายหนุ่มที่ตอนนี้ดื่มเบียร์หมดไปหนึ่งกระป๋อง
“เอาจริงสิคะ เรื่องแบบนี้ใครเขาล้อเล่นกัน”
เธอนั่งคร่อมเสร็จก็เอามือขึ้นไปคล้องคอสามีที่เริ่มรู้สึกหายใจหายคอไม่ค่อยสะดวกกับการยั่วของเมีย
คราแรกโลแกนคิดว่าตนเองนั้นสามารถรับมือกับความคิดพิเรนทร์ของภรรยาได้ แต่ตอนนี้เขาต้องขอเปลี่ยนความคิดด่วน เพราะไม่สามารถควบคุมสติได้แล้วจริง ๆ มือไม้จึงค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามสัดส่วนคนบนตักอย่างห้ามไม่อยู่
“แน่ใจใช่ไหมว่าคุณจะไม่เสียใจที่หลัง คุณรู้ใช่ไหมว่าผมไม่ได้รักคุณและเราอาจจะหย่ากันในเร็ว ๆ นี้”
ชายหนุ่มถามเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ลืมคำพูดของตนเองในวันแต่งงานจนหมดสิ้นเมื่อเจอกับความขาว ความอึ๋ม แต่ไม่วายย้ำเรื่องหย่าเพื่อให้เธอตัดสินใจอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะทำอะไรลงไป
“รู้ค่ะ ฉันขอแค่คุณยอมนอนกับฉันก็พอ เรื่องอื่นฉันไม่สนใจ”
“จำคำพูดของคุณไว้ให้ดี แล้วอย่ามาเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบก็แล้วกัน”
“ฉันไม่ทำแบบนั้นแน่นอน”
“ดี งั้นก็เข้าห้องเถอะ” ชายหนุ่มเอ่ยชิดริมฝีปากของภรรยาอย่างคนอดทนอดกลั้น ก่อนจะอุ้มเธอเข้าห้องนอนที่ตอนนี้เปิดไฟสลัว ๆ แล้ววางลงบนเตียงแผ่วเบา
สร้างความตื่นเต้นแก่เฟรียาเป็นอย่างมาก เพราะนี่คือครั้งแรกของเธอ ในท้องจึงปั่นป่วนไปหมดราวกับมีผีเสื้อนับร้อยบินวนอยู่ในนั้น
ใจกลางความเป็นหญิงก็รู้สึกแฉะและเต้นตุบ ๆ เหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง
โลแกนไม่อาจต้านทานความต้องการของร่างกายได้อีกต่อไปจึงเริ่มมอมเมาคนใต้ร่างด้วยจูบอันเร่าร้อน
จากนั้นก็ซุกไซ้ไปตามซอกคอแล้วจูบลงมาเรื่อย ๆ อย่างคนหิวกระหายทำให้เสียงหายใจของทั้งสองคนดังไปทั่วห้องนอน
ไม่นานเสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่ก็โดนกระชากออกจนมันขาดวิ่นเหลือเพียงชุดชั้นในที่ปกปิดของสงวนทั้งบนและล่างเท่านั้น
“นมคุณใหญ่ดีเหมือนกันนี่ ทำมาหรือธรรมชาติ”
เขาเอ่ยชิดเต้าอวบแต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของภรรยาแล้วยิ้มกวน เฟรียาได้ยินอย่างนั้นก็ลืมตาขึ้นมามองโลแกนด้วยความโมโห
เขาถามแบบนี้ได้ยังไง นมเธอธรรมชาติล้วน ๆ แม่ให้มาทั้งนั้น
“นมฉันธรรมชาติ ไม่เชื่อก็ลองจับสิ” ด้วยความอยากให้เขารู้ความจริง เธอจึงลืมตัวคว้ามือของคนปากร้ายแล้ววางแหมะบนนมอวบ ๆ อย่างไม่อายก่อนจะบีบมือชายหนุ่มให้รู้ว่าของจริงหรือของปลอม
“ของจริงนี่ เต็มไม้เต็มมือดี”
“แน่นอน คนอย่างฉัน อื้อ”
ไม่ทันจะเอ่ยจบปากสีชมพูระเรื่อที่คอยจะเถียงสามีอยู่ตลอดเวลาก็ถูกปิด ทำให้หญิงสาวเกิดอาการเกร็งเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ยินยอมแล้วตอบสนองความต้องการของเขาด้วยการจูบกลับแบบคนมีประสบการณ์น้อยนิด
ชายหนุ่มจึงครางออกมาด้วยความพึงพอใจจากนั้นก็สะกิดตะขอ
บราเซียให้หลุด
- ผู้เขียน
