บทที่ 2 ยังอยู่ที่เดิม
1141 คำ
“เดี๋ยวก็ได้ออกมาแล้ว ฉันจะประกันตัวเธอ” โยษิตาพยักหน้ารับเบา ๆ หญิงสาวอุ่นใจที่ได้พูดคุยกับเขา แม้นว่าตัวเองจะมีเพื่อนสนิทเป็นทนายความ ซึ่งก็คือน้องสาวฝาแฝดของเขาคนนี้เอง แต่สุดท้ายยามเดือดร้อน คนแรกที่เธอนึกถึงก็ไม่พ้นเขาคนนี้เช่นเดิม
...อลันกลับไปทำเรื่องขอประกันตัวอดีตภรรยาสาว เธอกลายเป็นผู้ต้องหาด้วยความที่มีหลักฐานชี้ตัวว่าเธอเป็นผู้กระทำความผิด ทว่าศาลยังไม่สั่งฟ้อง โยษิตามีสิทธิ์ประกันตัวระหว่างรอการดำเนินคดี
“อันที่จริงแล้วเธอเสี่ยงจะหลบหนีมากด้วยความที่มีทรัพย์สินเงินทองเยอะ” พนักงานสอบสวนคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้น ราวกับกำลังพิจารณาว่าจะให้โยษิตาประกันตัวหรือไม่
“เอาตัวผมเป็นประกันได้เลยครับ คุณรู้จักผมดี” อลันกล้าเอาชื่อเสียงของตัวเองมาเสี่ยง เขายอมได้ทุกอย่าง ซึ่งชายหนุ่มเข้าออกที่นี่เป็นประจำ เป็นที่รู้จักกันดีของคนที่นี่
“หึ ถึงเราจะรู้จักกัน แต่ผมว่าหลักประกันเป็นเงินดีกว่านะครับ เดี๋ยวข่าวออกมาจะทำให้สำนักงานตำรวจดูแย่ แต่ผมไว้ใจคุณนะ คุณคงไม่พาภรรยาเก่าหนีหรอกใช่ไหม”
“ไม่หนีแน่นอนครับ คุณก็รู้ว่าผมเคารพกฎหมายมากแค่ไหน ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณปราโมทย์” ดวงตาคมทั้งสองคู่นั้นประสานกัน ก่อนที่เจ้าของชื่อจะพยักหน้ารับเบา ๆ
“แต่ระหว่างนี้ต้องมาตามหมายศาลนะครับ”
“แน่นอนครับ ผมพร้อมสู้”
“หึ...ระวังนะครับ คดีนี้อาจจะทำให้คุณแพ้ก็ได้” เสียงหัวเราะเบา ๆ ของพนักงานสอบสวนคนนี้ทำให้อลันชะงักไป พูดอย่างนี้แสดงว่ามีหลักฐานเด็ดมัดตัวโยษิตาแหง ๆ แต่เขาเชื่อ...เชื่อว่าผู้หญิงที่กลัวแม้กระทั่งหนอนคนนี้ไม่มีทางฆ่าคนอื่นได้ลงคอ แถมคนที่ตายยังเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของเธออีกด้วย
ภาพยังคงติดตา กลิ่นคาวเลือดยังคงลอยคละคลุ้งแตะปลายจมูกทั้ง ๆ ที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว โยษิตานั่งกอดเข่าตัวสั่นระริกที่มุมห้องขังดังเดิม รู้สึกเสียใจและหวาดกลัวในคราวเดียวกัน อีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็จะถึงวันแต่งงานของเธอกับเขาแล้วแท้ ๆ แต่อีกฝ่ายกลับมาด่วนจากไปเสียก่อน
แต่แล้ว
แกร๊ก~
“เชิญครับ” เสียงปลดล็อกแม่กุญแจนั้นทำให้โยษิตารู้สึกตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นอดีตสามีเดินเข้ามาหา เขาค่อย ๆ โอบไหล่ของเธอให้ลุกขึ้นยืน
“กลับกัน”
“กลับเหรอ...ฮึก ฮือ~ ขะ ขอบคุณนะ” ว่าเสร็จก็โผเข้ากอดเขาทันที เธอร้องไห้เสียงดังโดยไม่สนใจว่าตอนนี้จะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจเยอะมากแค่ไหน
ชายหนุ่มกอดตอบเธอเช่นกัน...นานแค่ไหนแล้วนะ เกือบหนึ่งปีที่ไม่ได้กอดเธอแบบนี้ ระยะเวลาที่หย่ากันครบหนึ่งปี เขาไม่เคยมีวันไหนที่ไม่คิดถึงเธอ ไม่มีเลยสักวัน
...พอเดินออกมาที่หน้าสถานีตำรวจก็มีนักข่าววิ่งกรูเข้ามาหา อลันรีบถอดสูทออกก่อนจะเอามาคลุมศีรษะของเธอเพื่อบดบังสายตาไม่ให้เธอเห็นใคร
“คุณโยษิตาได้ฆ่าคุณดลจริงหรือเปล่าคะ” นักข่าวคนหนึ่งเอ่ยถามคำถามสิ้นคิด แต่มันก็ทำให้โยษิตาจุกในอก ข่าวของเธอคงดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศแล้ว
“มีข่าวลือว่าเป็นเพราะคุณโยไม่อยากแต่งงานหรือเปล่าคะ เขาลือกันว่าคุณยังติดต่อคุณอลันอยู่”
กึก!
เป็นอลันเองที่หยุดเดิน เพราะเธอกำลังถูกนักข่าวกล่าวหาว่ายังติดต่อเขาระหว่างที่สาวเจ้าคบหากับภูวดล เธอไม่เคยติดต่อหาเขาเลย
“ใครเป็นคนพูดครับ” ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองหน้านักข่าวแต่ละคน ตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ ขะ ข่าวลือน่ะค่ะ”
“ลืองั้นเหรอ แล้วข่าวลือมันใช่เรื่องที่จะมาพูดต่อไหมครับ” นักข่าวสาวคนหนึ่งเลิ่กลั่ก ขณะเดียวกันที่โยษิตาได้ยินเสียง เห็นท่าไม่ดีรีบกระตุกแขนเสื้อเชิ้ตสามีเก่าแรง ๆ เพื่อให้เขาออกตัวเดินได้แล้ว
“ระวังไว้ล่ะ ถ้านำข่าวลือไปโพสต์ มันก็ไม่ต่างจากเอาข้อมูลเท็จเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ ผมฟ้องได้...ระวังด้วย” น้ำเสียงน่ายำเกรงนี้ทำให้นักข่าวหลายคนต่างพร้อมใจกันแหวกทางเดินให้กับเขาอีกครั้ง
นี่แหละนะ...คนเขาถึงบอกว่าถ้าไม่อยากมีเรื่องอย่ามีปัญหากับทนายความ หรือผู้รู้กฎหมาย เพราะยังไงก็ไม่มีทางชนะ
“อึก ปะ ไปได้แล้ว” พอไม่เห็นว่าเขาจะออกตัวเดินเสียที คนที่ก้มหน้าโดยมีเสื้อคลุมศีรษะก็เริ่มเอ่ยพูดอีกครั้ง ก่อนจะรับรู้ถึงการโอบไหล่จากคนตัวโต อลันรั้งร่างบางเข้ามาชิดแนบอก ก่อนจะก้าวขาเดินไปพร้อมกับประคองแผ่นหลังบางของเธอไปด้วย การกระทำของเขาทำให้นักข่าวหลายสิบคนนี้กดบันทึกรูปภาพ เตรียมพร้อมสำหรับทำข่าวใหญ่ด้วยความรวดเร็ว
เวลาต่อมา...
เพนต์เฮาส์ชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุง บานกระจกที่ล้อมรอบทำให้มองเห็นตัวเมืองทั้งเมืองได้ โยษิตายังคงนั่งเงียบอยู่ ไม่แม้นแต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า แม้ว่าจะมองเห็นเสื้อผ้าของตัวเองที่ยังอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยน
“ไม่นึกว่าจะยังเก็บไว้ด้วย” เธอเอ่ยพูดเสียงแผ่วเบา ข้าวของเครื่องใช้หลายอย่างยังคงถูกวางไว้ที่ตำแหน่งเดิม
“ฉันไม่ได้ยุ่งเลย มีให้แม่บ้านมาทำความสะอาดบ้าง แต่ก็ไม่ให้ยุ่ง ของยังวางไว้ที่เดิมตั้งแต่เธอไป” เขาว่าเสียงเศร้า ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากจะหย่ากับเธอหรอก แต่ว่ามันก็เป็นการตัดสินใจของเธอเอง
“ทำไมเหรอ” ถามด้วยความสงสัย ตอนอยู่ด้วยกันไม่เห็นจะสนใจ วัน ๆ ก็เอาแต่ทำงาน พอตอนนี้กลับอยากจะมารำลึกความหลัง มันไม่ทันแล้วแหละ
“_” พอเข้าเงียบก็เอ่ยถามย้ำอีกครั้ง
“ทำไมนายยังคงเก็บไว้”
“เพราะฉัน...อยากรู้สึกเหมือนว่ามีเธออยู่ด้วยตลอด” อลันสบตากับเธอไม่วางตาเลยทีเดียว ขณะที่โยษิตาก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากสบตา เรื่องของเธอกลับเขามันจบลงแล้ว...จบลงเพราะตัวเขาเอง
- ผู้เขียน
