พลั่ก! หมัดหนักๆเรียกสติคนที่ตกอยู่ในห้วงภวังค์อีกครั้ง คามิลมองคนไม่มีจิตสำนึกที่นั่งก้มหน้าอยู่กับพื้น เลือดที่ไหลออกมาจากปากหมาๆของมัน เท่านั้นมันน่าจะยังไม่พอ เขาน่าจะฆ่ามันให้ตาย ถ้าเขาทำอย่างนั้นได้ เขาคงหาวิธีมาฆ่าผู้ชายตรงหน้า ด้วยวิธีที่ทรมานที่สุด
“อย่ามาให้ยัยนั่นเห็นอีก ฉันจะดูแลมิวเอง”
“อืม เข้าใจแล้ว”
ภิภพพยุงตัวขึ้นช้าๆ มองประตูที่ถูกแง้มอยู่นิดๆไม่วางตา เธอเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ขี้กังวลจนนอนไม่ค่อยหลับ และคงออกมาดูเขาอีกครั้ง แต่พอไม่เห็นเขานอนอยู่บนโซฟา ก็คงเดินออกมาดูข้างนอก แต่เจอเข้ากับเขาและคามิลพอดี
“….”
“โชคดีนะ”
ประตูปิดลงทันทีที่เขาพูดจบ มันคงจะจบแล้วจริงๆ เขากับเธอต่างมีชีวิตใหม่ไปแล้ว เธอผ่านความเจ็บปวดนั้นมาได้แล้ว เขาเองก็ไม่อยากดึงเธอให้มาเจ็บปวดอีก คนแบบเขาอยู่ตัวคนเดียวคงจะเหมาะที่สุดแล้ว เพราะมันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เด็กกำพร้าแบบเขาถ้าไม่มีค
