“อ๋อเหรอ! รีบหน่อยสิ ฉันอยากกลับแล้ว” อมิตาเบะปากใส่ ในเมื่อเขาไม่คิดจะทำดีด้วย เธอก็คงไม่ต่างกัน ไหนๆก็คงจะเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ก็เผชิญหน้ากันตรงๆนี่แหละ แต่อย่าคิดว่าเธอจะเป็นอมิตาคนเดิมนะ เธอจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
“รัดเข็มขัดสิ เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอก” น้ำเสียงที่ปกติจะเรียบๆวันนี้ฟังดูเหมือนเสียงสูงขึ้น เพราะเจ้าตัวใช้น้ำเสียงปกติ เขาเองก็ไม่ใช่คนที่จะอดทนอะไรได้มากมายนัก การเก็บความรู้สึกต่างๆก็เหมือนกัน
“ประสาท” อมิตาเบือนหน้าหนี หลังจากที่คาดสายเข็มขัดนิรภัยเสร็จแล้ว ในหัวเธอว่างเปล่าไปเลย เมื่อเจอกับภิภพมุมนี้ เขาพูดเหมือนอยากจะกลับมาหาเธอ แต่ก็เหมือนไม่ใช่ อยากจะคิดหรือคาดหวัง แต่ดูจากการกระทำแล้ว ไม่คิดดีกว่า
“จะให้ไปส่งที่ไหน”
“บ้าน”
“บ้านของท่านอธิป?”
“เปล่า บ้านของฉันเอง อยู่ตรงถนนxx”
“เลิกเถอะไอ้นิสัยชอบบอกที่อยู่กับคนอื่นนี่”
“เอ้าไอ้นี่! ถ้าฉันไม่บอก คุ
