ตอนที่ 5 เธอหรือเขาที่ผิด? 50%

3241 คำ

ตอนที่ 5 เธอหรือเขาที่ผิด? ภายในห้องนอนกว้างตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ของเก่าหายากมากมายจัดเอาไว้อย่างลงตัว บนเตียงกว้างสองร่างเปลือยเปล่ากำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามัน “แรงอีกค่ะ เสี่ยขา... เบอร์รี่จะเสร็จแล้วค่ะ อ๊า!” บัณฑิตากรีดร้องเสียงดังลั่นห้อง ในขณะที่มือเรียวนั้นกดศีรษะของชายร่างท้วมเข้ากับใจกลางร่างอย่างลุ่มหลง “เสี่ยรักเบอร์รี่ไหมคะ” ถามเสียงกระเส่า สะโพกสาวเด้งรับความเสียวสยิวไม่หยุด ยิ่งส่วนไร้กระดูกสอดเข้าไปข้างในเธอยิ่งทรมานปริ่มจะขาดใจ “รักสิจ๊ะคนสวย” เสี่ยธงชัยครางบอก ในขณะกวาดกลืนน้ำหวานอย่างตะกละตะกลาม มือหยาบกร้านบีบขยำสะโพกด้วยความหลงใหล เพราะแม่สาวที่กำลังแดดิ้นด้วยปลายลิ้นเขานั้นตอบสนองอย่างถึงอกถึงใจ แต่ภายใต้ความเย้ายวนที่หญิงสาวแสดงออกมานั้นมันเต็มไปด้วยเจ็บปวดทรมานเกาะกินส่วนลึกภายใน! สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเอ่ยสั่ง “ถ้ารักเบอร์รี่ เสี่ยต้องตามใจเบอร์รี่นะคะ รักเบอร์รี่ทั้งวันทั้งคืนเลยนะคะ” “ได้เลยจ้ะ” บัณฑิตากดมุมปากยิ้มร้าย เพราะสุดท้ายผู้ชายบ้านนี้ก็หลงเธอทั้งพ่อทั้งลูกและโอกาสที่จะจัดการบ้านนี้ให้มันย่อยยับก็ไม่ไกลเกินเอื้อม “เสี่ยขา... เดี๋ยวเบอร์รี่ทำให้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกเพราะมั่นใจแล้วว่าเสี่ยบ้ากามได้กลืนกินบางสิ่งบางอย่างลงไปโดยไม่รู้ตัว “จ้ะ คนสวย” จากนั้นใบหน้านวลงามเซ็กซี่โน้มลงกลางร่างท้วม มือเล็กรวบจับส่วนนั้นแล้วบีบนวดเบาๆ ก่อนจะอ้าปากกลืนเข้าไปอย่างรู้งาน “แรงอีกนิดจ้ะ อา... ลากลงไปอีกนิดจ้ะ อย่างนั้นล่ะ” เสี่ยใหญ่ทรมานสุดๆ ยิ่งยามปากเล็กดูดกินเขายิ่งเสียดเสียว ร้องครางลั่นห้องนอนกว้างใหญ่ “โอวววว...” ฝ่ามือหยาบกระด้างกดศีรษะทุยสวยเข้าออกตามจังหวะความเสียวกระสัน ก่อนทั้งร่างจะเกร็งกระตุกแล้วทุกอย่างมืดดับไป “แค่นี้ก็สิ้นฤทธิ์ ไอ้แก่!” แสยะยิ้มพอใจเมื่อเสี่ยใหญ่บ้ากามหลับไปแบบไม่รู้เรื่องรู้ราว เนื่องจากร่างกายได้รับสารบางอย่างเข้าไป ซึ่งเธอป้ายไว้ตามจุดสำคัญต่างๆ ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เมื่อยล้าไปทั้งกายราวกับว่าออกรบทั้งคืน พร้อมฉากที่จัดไว้อย่างมืออาชีพ... ในขณะยืนมองผลงานของตนเอง สมาร์ทโฟนเครื่องโปรดก็ส่งสัญญาณเตือนเมื่อมีสายเรียกเข้า ครืด... ครืด... บัณฑิตามองเบอร์แล้วหยิบขึ้นมาแนบหู “สวัสดีครับคุณเบอร์รี่ เรื่องนั้นเป็นอย่างที่คุณเบอร์รี่คาดการณ์เอาไว้จริงๆ ครับ” คำรายงานทำให้บัณฑิตายิ้มพอใจเมื่อคนที่เธอจ้างวานให้ไปเฝ้าสังเกตพฤติกรรม ‘ใครคนหนึ่ง’ นั้นเป็นอย่างที่คิดและแผนการก็คงจะสำเร็จผล ถ้าทุกอย่างมันตรงตามบล็อกที่วางไว้ “ดี! เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง ขอบใจมากนะ” “ครับผม” “แกห้ามปากโป้ง ไปบอกใครล่ะ” “ครับ” แม้ใครจะมองว่าเธอร้าย แรง อย่างไรก็ช่าง! ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่ใจต้องการและคิดว่าใช่ก็จงทำต่อไป ผลมันจะออกมาอย่างไรค่อยว่ากันอีกที เพราะว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วสำหรับเธอ... อรรคณิตขับรถมาส่งแก้วกัญญาที่โรงแรมราวๆ สามทุ่มเศษ หลังจากออกไปเดินห้าง ดูหนัง ฟังเพลง เมื่อช่วงเย็นที่ผ่านมา ถึงห้องพักหญิงสาวรีบอาบน้ำและเข้านอนทันที ทว่า...นอนไม่หลับหัวใจเต้นแรงตึกๆ สาเหตุก็มาจากไอ้คุณตำรวจปากจัดนั่นขอคบเธอเป็นแฟนน่ะสิ! แล้วสุ้มเสียงทุ้มของเขายังดังไม่ห่างหูสักวินาที ตามมาหลอกหลอนสั่นคลอนหัวใจเธอให้แดดิ้นอยู่แบบนี้ “คบกับผมนะครับ ครูแก้ว” ชายหนุ่มคิดทบทวนหลายวัน และหาโอกาสเหมาะๆ ที่จะขอคบเธอเป็นแฟน ผู้หญิง(แสน)แปลกและกระแทกใจจนต้านทานไม่อยู่คนนี้ แต่เธอกลับขมวดคิ้วมุ่น มองตา แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณปกติดีไหมคะ” มือเล็กถูกจับไว้เริ่มขืนออกแต่ต้องหยุด เพราะมือหนาใหญ่กดกุมแน่นขึ้นๆ พร้อมเสียงเข้มจริงจังได้เอ่ยยืนยันตามมา “ผมสติดี ครบถ้วนทุกอย่าง สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน ผมอยากเรียนรู้คุณมากกว่านี้ครับ” ครูสาวแทบละลายเป็นเนื้อเดียวกันกับอากาศ เมื่อใบหน้าหล่อคมโน้มเข้ามาใกล้ๆ แก้วกัญญาพยายามคุมสติ แล้วเอ่ยถาม “รู้จักกันแค่ไม่กี่วัน น่ะเหรอคะ” หัวคิ้วเข้มย่นเข้าหากัน พลันขยับกลีบปากหยักลึกเร้าใจเอ่ยไขความกระจ่าง ที่ตนได้เตรียมการมาดิบดี จะขอสาวเป็นแฟนทั้งทีก็ต้องมีเตรียมกันหน่อย ถึงจะหน้าหม้อประจำจนชิน แต่พอเอาจริงขึ้นมา ก็ชักจะเกร็งๆ เหมือนกัน… “ใครว่าล่ะ ผมรู้จักกับคุณมาหลายเดือนแล้วนะครับคุณครู ตั้งแต่คราวที่คุณโดนปรับนู้น จนตอนนี้ก็ผ่านเลยมาหลายเดือนแล้ว” เรียวปากเล็กที่เตรียมโต้ตอบต้องชะงักค้าง และเพิ่งรู้ว่าคนตัวใหญ่นั้นติดตามความเคลื่อนไหวของเธอตลอด... แก้วกัญญารีบดึงสติกลับคืนมา แล้วเอ่ยบอกปัด ทั้งๆ ที่ข้างในใจนั้นเต้นเร็ว แรง และรัว “แต่ฉันไม่ใช่สเปคคุณ ฉันไม่ได้สวยเวอร์ อวบ อิ๋มอะไรทั้งนั้น” ถ้อยคำที่หยิบยกมาอ้างคิดว่าลงตัวสุดๆ เพราะหวังจะให้เขายกเลิกการขอคบเธอเป็นแฟน ทว่า... “แต่ผมอยากเรียนรู้คุณไปตลอดชีวิต พอไหมครับคุณครู” หมดแม้แต่คำจะปฏิเสธ ‘ผมอยากเรียนรู้คุณไปตลอดชีวิต’ แก้วกัญญานิ่งเงียบ และอึ้งไปสามวินาที ก่อนจะเอ่ยกลบเกลื่อนความเขินอายที่กำลังเล่นงานอยู่ตอนนี้ “ทนฉันให้ได้แล้วกัน” แม้จะเหมือนเป็นการบอกให้เขาพิสูจน์ตนเอง แต่ก็มีเค้าความจริง ในเมื่อเธอก็ไม่ใช่คนที่ดีพร้อมอะไรนักหนา มีข้อบกพร่องหลายอย่าง ไม่รู้ว่าเขาจะรับความเป็นจริง ยอมรับตัวตนแท้จริงของเธอได้แค่ไหน? เพราะเธอนั้นเป็นประเภทต่างจากชาวบ้านชาวช่อง เธอเงียบ แต่เธอบ่นเก่งที่สุดในสามโลก เธอนิ่ง แต่เธอร้ายลึก! ร้ายจนคาดไม่ถึง! และที่สำคัญ...เธอกินเก่งมาก กินชนิดที่น้ำไหลไฟดับ ชาบูนี่กินเจ็ดวันต่อกันยังได้ เขาจะเลี้ยงไหวเหรอ? อรรคณิตมองตาครูสาวซึ่งคิดว่าเธอคือคนที่ใช่ แล้วเอ่ยย้ำอีกครั้ง “สรุปว่า ‘ตกลง’ นะครับ” “…” คนโดนถามไม่ตอบ ได้แต่หันหน้าไปอีกทาง พลางบิดกายอายม้วน อรรคณิตเห็นท่าทางแม่คุณแล้วอดใจไม่ไหว อาศัยทีเผลอ โน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วฉวยโอกาสกดแนบปลายจมูกโด่งสันเข้ากับพวงแก้มนุ่มแรงๆ ฟอด! ฟอด! “คนบ้า!” จะฟาดมือใส่คนหื่นก็ไม่ได้ ในเมื่อมือทั้งสองของเธอถูกกุมไว้ จึงได้แต่หน้าแดงแปร๊ด ความร้อนผะผ่าวแผดเผาพวงแก้มไม่ได้จางหาย อรรคณิตมองแม่คนสวย(แปลก) แล้วทำท่าจะหอมซ้ำ แต่ต้องยั้งใจ เมื่อเสียงหวานตวาดแว้ด “รู้ว่าฉันอายก็เล่นไม่หยุดนะคะ” “ไม่ได้เล่นแต่ทำจริง แก้มนุ่มและหอมมากกกก” ลากเสียงยาวจนแก้วกัญญานึกหมั่นไส้ ถ้าจะเอ่ยต่อรากปากคำกับเขาก็คงไม่จบ เธอจึงตัดบทออกไป “พรุ่งนี้ฉันต้องกลับเชียงใหม่แล้วนะคะ” เนื่องจากการอบรมแสนยาวนานร่วมครึ่งเดือนได้สิ้นสุดลงแล้ว เหลือแต่นำความรู้ที่ได้ไปประยุกต์ใช้ให้สัมฤทธิ์ผล “ทำอย่างกับว่าเชียงใหม่กับเชียงรายมันไกลกันมากล่ะ แม่คุณ” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยเหน็บ เพราะเพลียกับคำพูดของคนที่เขาขอเป็นแฟนไปหมาดๆ แก้วกัญญาก็อยากจะตวาดเขานัก! เธอก็เรียนมานะภูมิศาสตร์ ไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้ว่าสองจังหวัดอยู่ใกล้กัน แต่ที่บอกออกไปแบบนั้นเพราะว่า ถ้าเธอกลับบ้านแล้ว โอกาสจะเจอกันน่ะยาก! “ก็ไม่ไกล แต่ว่า” พ่อฉันหวงลูกสาวมากค่ะ แต่ว่าไม่มีโอกาสได้เอ่ยเพราะเสียงเข้มของคนใจร้อนแทรกขึ้นเสียก่อน “เดี๋ยวผมไปส่ง จะได้ทำความรู้จักครอบครัวคุณและได้ฝากตัวเป็นเขย” ก็แน่สิ! เข้าทางผู้ใหญ่ได้เปรียบ เขารู้หรอก! ส่วนแก้วกัญญาได้ยินแบบนั้นกดมุมปากยิ้มพอใจ ถึงบ้านเธอเมื่อไร เขาได้เปลี่ยนใจแน่ๆ ดีไม่ดี พ่อคุณอาจจะถอนตัวจากการเป็นแฟนเธอด้วยซ้ำ เมื่อเจอฤทธิ์เดชของ ‘ว่าที่พ่อตา’ “งั้นก็ตามใจค่ะ” อรรคณิตแทบไม่ได้ยินที่หญิงสาวกล่าว เพราะสายตาคมของเขามัวแต่จ้องมองกลีบปากเรียวสวยโค้งเป็นจันทร์ครึ่งเสี้ยวเวลายิ้มหวาน มองแล้วเพลินตาโคตรๆ มีหรือจะอดใจไหว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ปลายกลีบปากหยักลึกเฉียดกลีบปากเรียวสวย คนไม่ทันตั้งตัวและคาดคิดมาก่อนมีอึ้งหลายวินาที “อื้อ...” ปลายลิ้นหนาเย้าแหย่ด้วยความหวามหวาน และอยากจะรุกรานให้มากกว่านี้ ขณะที่มือหนาแตะหมับเข้ากับเอวคอด ปลายเสื้อสวยเลิกขึ้นสูง แล้วคนหื่นหรือจะรอช้า ฝ่ามือหนาไล้สัมผัสหน้าท้องแบนราบเรียบแผ่วเบา ปลายนิ้วหยอกเย้าสะดือบุ๋มสวย “อ๊ะ...” เสียงหวานกระเส่าปลุกเร้าให้จอมหื่นตื่นตัวกว่าเดิม มือหนาเพิ่มความหรรษามากขึ้นเรื่อยๆ เลื้อยไต่เข้ามาหาใต้ฐานอกอวบที่มีบราเซียร์ตัวเล็กห่อหุ้มโนมเนื้อแท้ไว้ ร่างเล็กบิดเอี้ยวกาย มือเล็กป่ายปัดมือใหญ่ออกไปให้พ้นตัว ทว่าผู้กองหนุ่มกลับไม่สน และทวีความหวามหวานเพิ่มขึ้นๆ ปลายลิ้นร้อนชื้นลากชิมทั่วกลีบปากหวาน ตวัดไล้เลียอย่างตะกละตะกลาม มือใหญ่บีบไล้ไปตามสีข้างด้วยความเพลิดเพลิน “พะ พอเถอะค่ะ อ๊าซ์!” “หวานขนาดนี้จะพอได้อย่างไรครับ อา...” พูดจบตะขอบราเซียร์ด้านหลังดีดผึ่งออกจากกัน แก้วกัญญาแทบตาถลน ตกใจไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะหื่นและรวดเร็วถึงเพียงนี้ “คะ คุณณพ” เสียงแผ่วเบาไม่ได้หยุดยั้ง แต่กลับเป็นเหมือนยากระตุ้นให้เขาฮึกเฮิมกว่าเดิม ยิ่งมือเล็กบางเลื่อนโอบไปด้านหลังก่อนจะวกกลับมาด้านหน้าไล้ลูบลำคอแกร่ง อรรคณิตยากเกินจะห้ามใจ อยากจะจับแม่คุณแก้ผ้าแล้วปล้ำให้แล้วๆ “คุณณพ” แก้วกัญญาพยายามห้ามสติอารมณ์ไม่เตลิดเพริดตาม ประคองมือเบาบางก่อกวนคนตัวใหญ่ ให้เคลิบเคลิ้มก่อนจะทำการลงโทษผู้ชายหื่นเกินลิมิตให้กระอัก! “อา...” แก้วกัญญาอยากจะบ้าตาย ผู้ชายอะไรครวญครางน่าเกลียดชะมัด! นัยน์ตาคู่งามทอดสายตาจ้องมองราวกับต้องมนตร์สิเน่หา ทว่าภายในนั้นสุดจะทน เมื่อมือไม้ของพ่อคนหื่นกำลังไต่หาฐานอกอวบ ก่อนจะอ้าฝ่ามือแล้วตะปบเข้าหาแบบเต็มๆ ทว่า... “โอ๊ยยยยยย!” “สมน้ำหน้า!” แก้วกัญญาจะรอช้าอยู่ไย เมื่อจัดการบิดหูคนหื่นสุดแรง เธอก็รีบจัดแจงร่างกายด้วยความรวดเร็ว แล้วรีบผลักประตูลงมา แต่ไม่ทันจะก้าวขา มือหนาของคนขยันแกล้งคว้าร่างบางเอาไว้ ไซ้ซุกใบหน้าหล่อคมเข้ากับซอกคอผ่อง แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตา ก่อนจะขยับกลีบปากเร้าใจเอ่ยบอกอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ “แค่น้ำจิ้มครับ” “คุณนี่มัน!” นัยน์ตาขุ่นค้อนคู่นั้น ไม่ได้ทำให้อรรคณิตหวั่นกลัวแต่เขากลับมีความสุข สุขกับการได้ทำให้ชีวิตเธอมีชีวิตชีวามากขึ้น จ้องมองตากันชั่วขณะ ก่อนคนตัวใหญ่จะเอ่ยเติมท้ายให้มันเป็นประโยคครบถ้วนสมบูรณ์ บอกเล่าว่าเขาเป็นคนอย่างไร “มือไว ใจกล้า หน้าด้าน ที่สำคัญ คือ โคตรเซ็กส์จัด!” เธอเชื่อแล้วล่ะว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ ผู้ชายบ้าอะไรบุกรุกซะจนตั้งตัวไม่ทัน ครูสาวได้แต่ย่นจมูกใส่ ก่อนจะใช้มือเรียวผลักประตูรถเปิดออก(อีกครั้ง) แล้วรีบเดินลงไป ส่วนคนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถนั้น หัวเราะลั่นจนเจ็บกราม เพราะโคตรแฮปปี้ที่ได้ก่อกวนอารมณ์ ‘แฟนสาว’ ก่อนจะขับเคลื่อนยานพาหนะหรูออกไป หลังจากมั่นใจแล้วว่า ‘ใครบางคน’ ถึงห้องอย่างปลอดภัย... ครืด... ครืด... แก้วกัญญาดึงสติกลับคืนมาอยู่กับตนเอง เลิกคิดถึงเหตุการณ์ชวนหัวใจเต้นเมื่อช่วงหัวค่ำ หันมองหน้าจอสมาร์ทโฟนคู่ใจที่กำลังสั่น หัวคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะเบอร์ขึ้นโชว์นั้นไม่คุ้นตา แต่คนโทรมาก็ขยันเหลือเกิน โทรกระหน่ำ ชนิดไม่ให้สัญญาณเครือข่ายพักหายใจ ถ้าเธอไม่รับก็เกรงใจบริษัทเจ้าของสัญญาณเครือข่าย เดี๋ยวสายสัญญาณได้ไหม้พอดียิ่งร้อนๆ อยู่ด้วย และที่สำคัญถ้าคนโทรมาเป็นคนเดียวกันกับที่เธอคาดเดาไว้นะ จะด่าสักยก(ใหญ่) “สวัสดีค่ะ แก้วกัญญาพูดค่ะ” “...” เจ้าของเสียงหวานกัดริมฝีปากตนเอง พลางดักฟังว่าปลายสายจะตอบอะไรกลับมา เพราะเกือบนาทีก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกรอกเสียงหวานทักทายพร้อมเอ่ยถามอีกครั้ง “สวัสดีค่ะ ได้ยินหรือเปล่าคะ” “....” ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา และถ้าเธอวางสาย แน่นอนว่าต้องโทรกลับมาอีกครั้ง หรือว่าปลายสายเกิดขัดข้องอะไรหรือเปล่า? “คุณคะ” เส้นสมองของแก้วกัญญาหยุดทำงานสิบวินาที เพราะอึ้ง! กับถ้อยคำที่ดังกระทบโสตประสาท และไม่รู้ว่าเธออึ้งรอบที่เท่าไร เพราะวันนี้มีแต่เรื่องให้ชวนอึ้ง!!! “ถ้าไม่อยากเดือดร้อน ก็ ‘เลิก’ ยุ่งกับ ‘ณพ’ ซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” “คะ คุณ” ครูสาวอยากจะถามและบอกเหลือเกินว่าเธอกับนายตำรวจหน้าหม้อคนนั้นไม่ทันจะรู้จักมักจี่อะไรกันเลย แล้วผู้หญิงคนนี้ที่โทรมาเป็นใครกัน แฟน? เมีย? หรือใคร? ยังไง? ทว่าไม่ทันเอ่ยปาก สัญญาณก็ถูกตัดขาดออกไป ตู๊ด... ตู๊ด... ถ้าจะกดโทรกลับ ก็ต้องชะงักปลายนิ้วที่กำลังเลื่อนหน้าจอเอาไว้ เมื่อจู่ๆ มีข้อความภาพส่งเข้ามา รีบเลื่อนนิ้วแตะเข้าไปดู ปรากฏภาพชายหญิงคู่หนึ่ง กดขยายภาพและเพ่งพินิจดูดีๆ แล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่ขอเธอเป็นแฟนนั้นเอง... คุณณพ... ความรู้สึกแรกน่ะเหรอ จุกและจี๊ดกลางใจ แก้วกัญญาไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น ในภาพเป็นเขาชัวร์ แม้จะเป็นภาพ(แอบ) ถ่ายแต่เธอก็มั่นใจ และมั่นใจว่าเป็นภาพเมื่อไม่นานมานี้เอง เพราะชุดที่เขาสวมใส่เป็นชุดเดียวกันกับชุดที่ขอคบเธอเป็นแฟน เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา... ร่างทรงพลังดูภูมิฐานในชุดตำรวจนั่งหน้าบานขณะคุยกับผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนหนึ่ง ซึ่งสถานที่นั้นค่อนข้างเป็นส่วนตัว บรรยากาศคล้ายๆ ห้องดินเนอร์ที่ไหนสักแห่ง! แม้เธอกับเขาเพิ่งตกลงคบกัน แต่ใจมันกลับเจ็บแปลบๆ เธอเป็นอะไร? หายใจไม่สะดวก อึดอัดไปทั้งตัว รอบเบ้าตาร้อนผ่าว น้ำใสเอ่อคลอ แต่ก็พยายามกดกลั้นไว้ และอีกความรู้สึกหนึ่งคือเธอไม่พอใจที่เขาหลอกลวง มีแฟนอยู่แล้วแต่ยังมาขอคบเธอเป็นแฟน ให้ความหวัง ทำดี สารพัด ก็รู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงใจอ่อนยังมาทำดีด้วย แต่ถ้าจะให้เธอโทรไปวีนและด่าทออย่างแหลกลานตอนนี้น่ะนะ เลิกคิด! เพราะมันไม่ใช่วิสัยของคนอย่างแก้วกัญญาพึงกระทำ แต่เธอเลือกจะโทรหาแบบเนียนๆ เมื่อเลือกตัดสินใจแล้ว ปลายนิ้วเรียวกดหมายเลขสิบหลักที่พอจะจำได้แล้วกดโทรออก รอปลายทางรับสาย ได้ยินเสียงตู๊ด... เพียงสามครั้ง แก้วกัญญารีบดึงสติออกจากภวังค์ความคิดแล้วเอ่ยทักทาย “สวัสดีค่ะคุณณพ” น้ำเสียงราบเรียบเป็นปกติ ไม่ได้แสดงความไม่พึงพอใจใดๆ ออกมา ซึ่งคนรับสายทางโน้นก็ยิ้มหน้าบาน โดยหารู้ไหมว่าหายนะเงียบๆ กำลังมาเยือน เขายังขี้เล่นและหยอกเย้าเธอเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “สวัสดีครับคุณครู คิดถึงผมจนต้องโทรหากลางดึกเลยหรือครับ” ชายหนุ่มไม่ได้เข้าข้างตนเอง แต่ก็น่าชวนคิด เพราะร้อยวันพันปี เธอเคยโทรหาเขาที่ไหนกันล่ะ? “บ้า! พอดีฉันหาเทปเสียงที่อัดไว้ไม่เจอน่ะค่ะ ฉันว่าจะวานคุณช่วยดูอยู่รถให้หน่อย ถ้าเจอแล้วเก็บไว้ให้ฉันด้วยนะคะ” เทปที่ว่าเป็นเทปที่เธออัดเสียงวิทยากรเอาไว้ สำหรับนำไปสรุปผลการอบรมครั้งนี้ แต่ก็ไม่ได้สำคัญมากนัก เพราะเธอก็มีสมุดจดบันทึกอยู่แล้ว เทปแค่เอาไปเช็คความถูกต้องอีกรอบเท่านั้น แต่ประเด็นสำคัญมันมีอยู่ว่า เธออยากพิสูจน์ความจริงกับผู้ชายที่กล้าเข้ามาขอคบเป็นแฟนมากกว่า อยากรู้ว่าเขาจะโกหกไหม เขาจะทำอย่างไร ถ้าตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับภาพที่ได้รับจากเบอร์ปริศนาเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา “ได้ครับ” เมื่อชายหนุ่มตอบรับด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง แก้วกัญญาเองก็ค่อนข้างจะเบาใจ หากไม่ได้ยินเสียงหวานหยดซึ่งเป็นเสียงที่สามดังแทรกเข้ามา “ณพขา... ทำอะไรอยู่คะ” ‘เวรเอ๊ย’ ผู้กองหนุ่มหล่อสบถในใจ ไม่รู้แม่สาวคนนี้จะเรียกเขาเสียงดังทำไมนักหนา ในเมื่อบอกแล้วว่าคุยธุระ แบบนี้มันน่าจับหักคอให้เข็ด! เล็งเห็นสถานการณ์ไม่ดีและทุกอย่างจะเลวร้ายไปเกินกว่านี้ นายตำรวจหนุ่มจึงเลี่ยงปฏิเสธคู่สนทนาในสายอย่างสุภาพ “แค่นี้ก่อนนะครับครูแก้ว พอดีผมมีงานด่วนเข้ามาน่ะครับ ฝันดีนะครับ” ไม่ได้โกหก เพราะกำลังทำงานอยู่จริงๆ และไม่ใช่งานบนเตียงด้วย แต่อีกคนสิ! กำลังคิดไปไกลแล้วเสียงหวานที่ขานรับกลับมานั้นค่อนข้างแผ่วเบา ถ้าอีกคนตั้งใจฟังดีๆ คงรู้ว่าน้ำเสียงเธอนั้นเจือไปด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ “ค่ะ ฝันดีเช่นกันค่ะ” แก้วกัญญาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หยดน้ำอุ่นร้อนใสๆ มันไหลกลิ้งอาบแก้มตอนไหน หลังจากวางสายถึงได้เช็ดมันออกไปจากใบหน้า ในใจก็คิดไปว่า งานด่วนของเขาคืองานบนเตียงกับผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่ช่วงหัวค่ำเขาก็เพิ่งขอคบกับเธอ? จะเอาอย่างไรต่อไปดี... กล้าใช้หัวใจที่มีเดิมพันกับเขางั้นเหรอ?

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more