"ร้องไห้เหมือนลูกหมาถูกทิ้งอยู่กลางสายฝนไปได้"
คำพูดที่ร้ายกาจหลุดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปของคนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ก่อนที่มือใหญ่ข้างที่ว่างจะค่อย ๆ ยกขึ้นมากอดตอบร่างเล็กที่ซุกหน้าอยู่บนแผงอกแกร่ง พร้อมกับร้องไห้ตัวสั่นสะท้านราวกับเด็กน้อย จนน้ำตาที่กลิ้งอยู่บนพวงแก้มสวยพลอยหยดลงบนเสื้อเชิ้ตของเขาจนเปียกไปหมด
"ฮึก ฮือ พลอยไม่ใช่ ฮึก ลูกหมาสักหน่อย ฮือ"
พลอยไพลินตอบกลับเรย์ มือบางกอดรัดเอวของคนตรงหน้าเอาไว้แน่นราวกับว่า กลัวเขาจะหนีหายไปไหน เพราะตั้งแต่เมื่อวานจนมาถึงวันนี้เธอเพิ่งได้เจอหน้าเขาก็ตอนนี้ เธอคิดถึงเขามากคิดถึงผู้ชายใจร้ายที่ชอบทำร้ายความรู้สึกของคนแอบชอบแบบเธอเหลือเกิน
"ไม่ใช่แต่ก็เหมือน"
เรย์แซวพลอยไพลินที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างแง่งอนยิ้ม ๆ ก่อนที่มือใหญ่จะลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน การกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขามันทำให้หัวใจที่เปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำตารู้สึกอบอุ่น
