บำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย EP.10 แตกหัก
1788 คำ
ซองใส่เอกสารถูกยื่นมาตรงหน้าของเรย์ ก่อนที่เขาจะหยิบมาเปิดออกแล้วดึงเอกสารข้างในออกมาดูประวัติที่ละเอียดยิบของพลอยไพลินตั้งแต่เล็กจนโต มีรูปหลายแผ่นที่แนบมาด้วย มือแกร่งหยิบออกมาดูทั้งหมด มุมปากก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ดูไปเรื่อย ๆ ก็เห็นรูปแอบถ่ายที่พลอยไพลินเคยควงกับบรรดาผู้ชายทั้งหลายตามข้อมูลที่ระบุเอาไว้ว่า เธอเป็นสาวฮอตประจำมหา’ลัยและมีผู้ชายเข้าหามากหน้าหลายตา
เขาขยำรูปใบนั้นก่อนที่จะปาทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี ส่วนรูปใบไหนที่เป็นรูปเดี่ยวเขาก็ดูไปเรื่อย ๆ แม้จะแอบรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะรูปที่พลอยไพลินไปกับผู้ชายมีเยอะมาก แต่เธอกลับดูแลรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้เป็นอย่างดี จนกระทั่งกลายเป็นเขาเองที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยควงกันเลยสักครั้ง เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ก็เผลอยิ้มกว้างแล้วส่ายหัวไปมาช้า ๆ คริสเตียนกับเจมส์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับหันมามองหน้ากันอย่าง-งง ๆ อ่านประวัติสาวสวยสุดแซ่บที่ได้ร่วมเตียงเมื่อคืนจำเป็นต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขนาดนี้ไหมครับเจ้านาย
เมื่อเรย์รู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนจ้อง เขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของเจมส์กับคริสเตียน รอยยิ้มกว้างที่ค้างอยู่รีบหุบลงทันทีราวกับว่าไม่เคยเกิดขึ้น ก่อนที่จะทำหน้านิ่งตีหน้าขรึมเช่นเดิม กลับกลายเป็นเจมส์กับคริสเตียนที่หันมายิ้มให้กันอย่างรู้ทันผู้เป็นนาย
ยิ้มแบบนี้แอบชอบเขาอะดิ กิ๊ว กิ๊ว
"ส่งคนของเราไปตามดูความเคลื่อนไหวของเธอทุกฝีก้าว แล้วมารายงานฉัน"
คำสั่งถูกถ่ายทอดทันทีที่เรย์ดูเอกสารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เจมส์กับคริสเตียนก้มหัวรับคำสั่งของเจ้านาย ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องเพื่อปล่อยให้ผู้เป็นนายได้มีเวลาส่วนตัว หลังจากที่ทั้งคู่ออกไปแล้วเรย์ก็เดินไปหยิบไวน์มาเปิดแล้วเทใส่แก้ว ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาริมกระจกอย่างอารมณ์ดี พลางมองวิวของเมืองกรุงพร้อมกับดื่มด่ำกับไวน์รสชาติดีที่บ่มมานานสมกับราคาแพงลิบ
สองวันต่อมา
พลอยไพลินตัดสินใจกลับมาที่บ้าน โดยที่มีเบลล่ามาเป็นเพื่อน เพราะขืนเธอมาคนเดียวเธอมั่นใจว่า ไอ้ชยุตต้องไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน ร่างบางเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับมารดาและพ่อเลี้ยงสารเลวที่กำลังนั่งออเซาะหยอกล้อกันอย่างมีความสุข เธอแค่นยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินผ่านหน้าทั้งคู่ไป แต่พรรณรายกลับลุกขึ้นมากระชากแขนลูกสาวอย่างแรงด้วยความโมโหกับความผิดที่ได้ก่อเอาไว้
"กลับมาสักทีนะนังลูกไม่รักดี มัวแต่ไปเที่ยวมั่วผู้ชายจนลืมทางกลับบ้านหรือไง ฉันบอกให้แกกลับบ้านมาขอโทษชยุตเขาตั้งแต่วันนั้น ทำไมแกไม่กลับมา นี่แกยังเห็นว่าฉันเป็นแม่อยู่ไหม"
พรรณรายตวาดลูกสาวเสียงดังลั่นบ้านด้วยความโมโห จนเบลล่าที่ยืนอยู่ข้างกันถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เพราะเธอไม่เคยเห็นคุณแม่เพื่อนโมโหร้ายใส่กันแบบนี้มาก่อนเลยสักครั้ง
"แล้วคนเป็นแม่เขาพูดกับลูกสาวแบบนี้เหรอคะ นี่แม่เป็นแม่พลอยนะ ทำไมถึงไม่ถามพลอยบ้างว่าเรื่องราวมันเป็นไง หรือแม่หลงมันจนมองผิดเป็นถูกไปแล้ว"
เพียะ
จบประโยคหน้าของพลอยไพลินก็สะบัดไปตามแรงตบของมารดาทันที เบลล่ารีบปรี่เข้ามาจับแขนเพื่อนเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่แม่เพื่อนตบทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ ใบหน้าสวยที่มีเลือดซึมที่มุมปากเล็กน้อยค่อย ๆ หันมาหาผู้เป็นแม่ที่ยังคงทำหน้านิ่ง เหมือนไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด ที่เธอพลั้งมือตบลูกสาวไป จะให้รู้สึกผิดอะไรก็เพราะเธอตั้งใจต่างหากเล่า
"ฉันเป็นแม่ที่คลอดแกมา เลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กจนโตแกไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉัน แกเป็นลูกฉันจะดุจะด่าว่าอย่างไรแกก็ต้องฟัง เพราะแกคือลูกไม่ใช่มาเถียงฉันฉอด ๆ แบบนี้"
พูดจบก็ยกมือผลักศีรษะลูกสาวอย่างแรงอีกครั้งด้วยความโมโหทำเอาน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลออกมาอาบแก้มเนียนสวย ก่อนที่พลอยไพลินจะยิ้มออกมาอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง ตั้งแต่ที่พ่อจากไปแม่ก็ไม่ใช่แม่คนเดิมและบ้านก็ไม่ใช่บ้านที่เธออยากกลับมาเลยสักนิด
"คนเป็นแม่ต้องถูกเสมอเหรอคะ หึ สงสัยแม่คงหลงมันจนตาบอดแล้วสินะ ถึงไม่นึกห่วงลูกสาวในไส้เลยสักนิด ถ้าอย่างนั้นก็เชิญแม่อยู่เสวยสุขกับมันต่อไปเถอะค่ะ พลอยไม่ขออยู่ที่นี่อีกต่อไป"
พูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบนทันที แต่เดินขึ้นไปได้ไม่กี่ขั้นบันไดเสียงของมารดาก็ดังตามหลังมา ทำเอาขาเรียวยาวหยุดชะงักอยู่กับที่
"ถ้าคิดว่าเก่งนักอยากไปไหนก็เชิญ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าแกจะไปได้สักกี่น้ำ ฉันจะรอดูวันที่แกซมซานกลับมาหาแม่อย่างฉัน ถ้าแกก้าวขาออกจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว แกต้องไปแต่ตัว มาดูสิว่าถ้าไม่มีเงินที่แม่อย่างฉันคอยส่งเสียแล้ว แกจะยังเก่งแบบที่กำลังทำกับฉันอยู่ไหม"
คำพูดที่ไร้เยื่อใยของมารดาทำเอาพลอยไพลินรู้สึกเจ็บปวดในใจ จนต้องยกมือขึ้นมากุมหน้าอกเอาไว้ น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไหลลงมาไม่ขาดสายแต่กลับไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ใบหน้าสวยเชิดขึ้นแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป เบลล่ารีบวิ่งตามเพื่อนขึ้นไปทันที
ลับหลังลูกสาวเดินจากไปแล้ว พรรณรายก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง เธอไม่คิดเลยว่าลูกสาวจะก้าวร้าวถึงเพียงนี้ เธอรักชยุตและชยุตก็ดีกับครอบครัวของเธอเสมอมา แล้วทำไมพลอยไพลินถึงไม่ยอมรับในตัวเขา แถมยังทำร้ายเขาจนหัวร้างข้างแตกแบบนี้อีก ชยุตเมื่อเห็นอีกคนทรุดลงบนพื้นก็รีบลุกขึ้นมาประคองเธอให้เดินมานั่งลงบนโซฟาทันที
"ทำไมพลอยถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ เพราะพายเอง พายเลี้ยงลูกไม่ดีเอง"
คนเป็นแม่น้ำตาไหลออกมาอย่างรู้สึกเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าลูกสาวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ชยุตขยับเข้ามากอดปลอบพรรณรายเอาไว้ ใบหน้าหล่อแอบยกยิ้มอย่างสะใจ เมื่อพลอยไพลินเป็นฝ่ายที่ต้องเก็บของออกจากบ้านไปอย่างผู้แพ้ ไม่ใช่เขาที่ยังคงอยู่ในบ้านหลังนี้และได้รับการดูแลเอาใจใส่จากพรรณรายเป็นอย่างดี
"อย่าคิดมากเลยนะคนดีของยุต พายทำดีที่สุดแล้วครับ"
คำพูดหวานหูถูกยกขึ้นมาปลอบใจพรรณราย ก่อนที่มือหยาบกระด้างจะยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อีกคนอย่างแผ่วเบา พรรณรายซบหน้าลงบนไหล่แกร่งของแฟนหนุ่มแล้วนั่งร้องไห้เงียบ ๆ หัวอกคนเป็นแม่ไม่มีใครไม่รักลูก แต่ทำไมลูกของเธอถึงไม่ฟังเธอเลยสักนิด หรือเป็นเพราะว่าเธอเลี้ยงลูกแบบตามใจเกินไป พลอยไพลินถึงได้ดื้อและหัวแข็งไม่ยอมก้มหัวให้ใครแม้กระทั่งแม่อย่างเธอ
"อีพลอย กูว่ามึงใจเย็น ๆ ก่อนดีไหมนั่นแม่มึงนะเว้ย"
เมื่อประตูห้องปิดลง เบลล่าก็พยายามพูดเตือนสติเพื่อนสาวให้ใจเย็น ๆ เพราะถึงอย่างไรแล้วพรรณรายก็คือแม่ อีกทั้งถ้าพลอยไพลินขนเสื้อผ้าออกไป นั่นหมายความว่ามันต้องออกไปแต่ตัว ซึ่งเพื่อนเธอจะต้องลำบากมากอย่างแน่นอน ถึงเจด้ากับโอมจะมีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวยและพร้อมช่วยเหลือพลอยไพลิน แต่อย่างไรเพื่อนเธอก็คงไม่ยอมงอมืองอเท้ารอรับความช่วยเหลือจากพวกมันสองคนเป็นแน่
"มึงจะให้กูทนอยู่ที่นี่ เพื่อรอให้ไอ้ชยุตมันมาข่มขืนกูครั้งที่สองเหรออีเบล"
พลอยไพลินหันมาต่อว่าเพื่อน พร้อมกับยกมือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด เบลล่าเห็นอย่างนั้นก็ให้รู้สึกสงสารเพื่อนสาวจับใจ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปหาเพื่อนที่เริ่มเก็บเสื้อผ้าและของใช้ใส่กระเป๋าแบบลวก ๆ เพราะอยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เบลล่าโอบกอดเพื่อนเอาไว้ด้วยความรักและสงสารสุดหัวใจ
"ไปก็ไป มึงมันเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายของกูเลยนะ กูไม่ปล่อยให้มึงต้องลำบากเด็ดขาด ไปอยู่กับกูก็ได้ถึงบ้านกูจะไม่ได้รวยเท่าอีเจกับอีโอมแต่เพื่อนคนเดียวกะเทยเลี้ยงได้"
คำพูดซึ้ง ๆ ของเบลล่าทำเอาพลอยไพลินรู้สึกดีไม่น้อย สองมือกอดตอบเพื่อนด้วยความรักไม่แพ้กัน ก่อนที่เธอจะผละออกมาแล้วส่งยิ้มให้เบลล่า ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามกลั้นน้ำตาพร้อมที่จะเข้มแข็งและเดินต่อไป พลอยไพลินกวาดเสื้อผ้าในตู้เอามายัดใส่กระเป๋าเสื้อผ้าอย่างลวก ๆ พร้อมกับหยิบของใช้ที่จำเป็น รวมไปถึงสร้อยทองที่พ่อเธอเคยให้ไว้ในวันเกิดที่เธอซ่อนมันไว้อย่างดีติดมือไปด้วย
เมื่อเรียบร้อยและเช็กแล้วว่าไม่หลงลืมอะไร ทั้งคู่ก็พากันขนของเดินลงมาชั้นล่าง พรรณรายยังคงนั่งดูทีวีกับชยุตอยู่ พลอยไพลินไม่แม้แต่จะมองหน้ามารดา สองขาก้าวเดินออกไปอย่างมั่นคงโดยที่ไม่เหลียวหลังกลับมามองอีกเลย ทำเอาพรรณรายที่ต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไรเจ็บปวดใจไม่น้อยกับท่าทีที่ไร้เยื่อใยของลูกสาวที่มีต่อเธอ
- ผู้เขียน
