5. ผมชอบละไม
2857 คำ
คลั่งรักเด็กขัดดอก
ตอนที่ 5 ผมชอบละไม
จากที่อดทนต่อสีหน้า ต่อคำพูด ต่อวาจาถางถากที่คอยดูถูกเหยียดหยามในสิ่งที่ไม่ได้กระทำ สุดท้ายความอดทนของละไมก็ตบะแตกต่อการกระทำของรุ้ง รุ่นพี่พนักงานในร้านอาหารของภู จนเกิดเหตุการณ์ให้ต้องทะเลาะกันเกิดขึ้น…
“ ปล่อยกู ปล่อย ”
พี่รุ้งจะเข้ามาทำร้ายตบละไมให้ได้เลย พี่พนักงานในร้านก็เข้าช่วยกันจับตัวรั้งพี่รุ้งไว้ ละไมก็ไม่ยอมสู้รับแต่พี่วีกันละไมไว้เช่นกัน
“ พี่วีหลบไป มันไม่ใช่เรื่องของพี่ ”
พี่รุ้งไม่พอใจ เริ่มที่จะเบี่ยงประเด็นมาโวยวายตะคอกใส่พี่วี เมื่อเห็นพี่วีกันท่าปกป้องละไมเต็มที่
“ กูไม่หลบ แล้วถ้ามึงยังไม่หยุดเป็นหมาบ้า กูจะตบมึงให้หายบ้า ”
“ นี่พี่ปกป้องอีละไมเหรอ พี่ปกป้องมัน ทั้งที่พี่ก็เห็นว่ามันตั้งใจแกล้งรุ้งแบบนี้ ” พี่รุ้งหน้าแดงพูดตะคอกเสียงดังลั่นครัว
“ ใช่…กูปกป้องละไม เพราะกูรู้ว่าคนอย่างมึงสันดานมันเป็นยังไง ” พี่วีดูโกรธมากเช่นกัน ละไมไม่เคยเห็นพี่วีในเวอร์ชั่นสีหน้าแบบนี้เหมือนกัน
“ พี่จะพูดยังไงก็พูด ถ้ารุ้งถูกลงโทษอีละไมก็ต้องโดน ถ้าพี่เข้าข้างอีนี่ รุ้งไม่ยอมแน่ ” พี่รุ้งมองละไมตาขวาง
“ ถ้ามึงว่าอย่างนั้น งั้นมึงก็ต้องปากดีโวยวายกับคุณภูเองแล้วกัน ”
“ คุณภู !! ”
คุณภูเดินเข้ามากับพี่บอย ทุกคนก้มหน้าอย่างลูกน้องเกรงกลัวเจ้านายพิพากษาโทษ ทำไมต้องเกรงขนาดนั้น คุณภูมองหน้าละไมที่ไม่ได้ก้มเกรงกลัวเหมือนคนอื่น มองที่แขนของละไม ก่อนจะหันไปมองพี่รุ้ง
“ คนที่เกี่ยวข้องทุกคนไปที่ห้อง ”
ละไมไม่รู้ว่าห้องที่คุณภูหมายถึงคือห้องไหน เดินตามพี่วีมายังห้องหลังร้านอาหารข้างๆห้องเก็บของ ห้องมืดที่ข้างในมีเก้าอี้วางเรียงราย มีโต๊ะตัวเดียววางอยู่ด้านหน้า คุณภูยืนพิงโต๊ะกอดอกมองมาทางพนักงาน
“ มีเรื่องอะไร ”
“ ละไมตั้งใจให้เทน้ำร้อนลวกรุ้งมือค่ะ ” พี่รุ้งรีบตอบอย่างทันควันพร้อมโชว์มือที่ยังแดงเทือกที่เป็นหลักฐานให้คุณภูดู
“ ละไมทำจริงรึเปล่า ? ” คุณภูหันมาถามละไมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งมาก
“ ไมตั้งใจทำจริงค่ะ ”
“ รู้ใช่ไหม ว่าที่นี่ห้ามมีเรื่องทะเลาะกัน ”
“ รู้ค่ะ ”
“ คุณภูต้องเอาเรื่องละไมนะคะ มันตั้งใจทำให้รุ้งเจ็บ มันตั้งใจจะฆาตกรรมกันได้เลย ”
“ ใช่ กูต้องเอาเรื่อง ”
คุณภูมองหน้าละไม ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของละไม มองละไมด้วยสายตาที่เดาไม่ออก แววตาของคุณภูตาดุดันจนละไมรู้สึกแปลกๆ แต่แล้ว…
เพี๊ยะ !!
“ โอ๊ย !! ”
“ !!! ”
คุณภูตบเข้าไปที่หน้าของพี่รุ้งอย่างเต็มแรง ละไมตกใจมากที่เห็นผู้ชายร่างกายกำยำแบบนี้ตบผู้หญิง มือผู้ชายหนาๆไม่ใช่มือเล็กๆด้วย ฟาดเข้าไปที่หน้าของพี่รุ้งจนที่รุ้งตัวเซหน้าหัน เลือดกลบปาก มุมปากที่เลือดไหลออกมา
“ คิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงตั้งใจเดินชนละไม เพื่อหวังให้ต้มยำหม้อไฟร้อนๆราดตัวละไม กูไม่ได้โง่ ตากูเห็นการกระทำของมึงทุกอย่าง ”
“ คุณภู รุ้งขอโทษค่ะ ”
พี่รุ้งเสียงสั่นเครือ น้ำเสียงขึ้นจมูกท่าทางจะร้องไห้ ก้มหน้าไม่หงายหน้าขึ้นมามองเลย แต่เหมือนคุณภูไม่รับคำขอโทษของพี่รุ้ง ง้างมือจะตบพี่รุ้งอีกแต่ละไมเข้าไปขวางจับรั้งมือคุณภูไว้
“ ละไม… ”
การกระทำของละไมทำทุกคนตกใจ พี่วีจับแขนละไมเขย่าเบาๆเชิงทำอะไรลงไป ห้ามคุณภูทำไม
“ มึงจะห้ามกูทำไม อีนี่มันทำร้ายมึงนะ ” คุณภูโวยวายใส่ละไม พี่รุ้งหันมามองละไม
“ ไมไม่ได้ห้ามถ้าคุณภูจะลงโทษ แต่ที่ไมทำแบบนี้ เพราะคุณภูทำร้ายผู้หญิง ผู้ชายทำร้ายผู้หญิงมันดูไม่ดี ”
“ ถ้าผู้หญิงคนนั้นมันทำร้ายมึง กูไม่สน ”
“ …………… ”
คุณภูพูดเสียงดัง น้ำเสียงฉะฉาน แววตาแดงก่ำ ทำละไมแอบตกใจสตั้นกับคำพูดและท่าทางที่จริงจังแบบนี้ พี่วีดึงละไมออกห่างจากคุณภู ราวกับว่าให้จัดการพี่รุ้งอยากสะดวกๆไม่มีใครขวาง
“ ทุกคนเห็นละไมทำมึง แต่กูเห็นมึงเป็นคนตั้งใจทำละไมก่อน ละไมโดนหม้อไฟลวก มึงโดนน้ำร้อนลวกมันก็ถือว่าเจ๊ากันแล้ว ”
“ ………….. ” พี่รุ้งดูตกใจมากที่คุณภูเห็นการกระทำทุกอย่าง ตัวสั่น ก้มหน้าไม่กล้าสบตาคุณภูแม้แต่น้อย
“ กฏก็คือกฏ กูจะหักเงินเดือนมึง มึงต้องทำความสะอาดในครัวคนเดียว 3 วันโดยไม่มีใครช่วย ถ้าทำไม่ได้ ทำไม่ไหว ก็ไซหัวออกไปจากร้านกู ”
“ รุ้งทำได้ค่ะ คุณภูอย่าไล่รุ้งออกเลยนะคะ ”
พี่บอยได้รับสัญญาณจากคุณภูพาพี่รุ้งออกไป โดยมีพี่วีตามออกไปด้วยอีกคน คงจะไปจัดการเรื่องการปฐมพยาบาลด้วย คุณภูพาละไมมาที่บ้าน โดยมีคุณกันต์และคุณแซกนั่งอยู่ในตัวบ้าน คุณภูเดินมาใกล้ๆละไม
“ มึงเจ็บมากรึเปล่า ? ”
คุณภูจับแขนละไมที่โดนน้ำต้มยำหม้อไฟกระเด็นใส่เป็นรอยแดงเห็นได้ชัด น้ำเสียงอ่อนลงจากเดิมมาก แววตามันเหมือนความเป็นห่วง ละไมดึงมือออกจากมือคุณภู
“ ไมไม่เป็นไรค่ะ ”
“ กูทายาให้นะ ” คุณภูเอากล่องยาออกมาจะทาให้ละไม แต่ละไมดึงยาจากมือคุณภูมาถือไว้เอง
“ ไมทาเองดีกว่าค่ะ ”
“ แต่กูอยากทาให้มึง กูเป็นห่วงมึงนะ ”
“ ขอบคุณที่เป็นห่วงลูกน้องอย่างไม แต่คุณภูช่วยอยู่ห่างๆไมไว้จะดีกว่าค่ะ ”
“ ทำไมว่ะ กูเป็นห่วงมึงกูผิดด้วยเหรอว่ะ ”
เสียงของคุณภูเหมือนคนไม่สบอารมณ์ เหมือนคนไม่ได้ดั่งใจที่หวัง เสียงดังขึ้นเสียงใส่และไม สีหน้าไม่พอใจเอามากๆ คุณกันต์กับคุณแซกที่ยังอยู่ในห้องมองคุณภู แต่ไม่มีใครพูดอะไร
“ ใช่ค่ะคุณภูผิด คุณภูคงไม่รู้ว่าสาเหตุมันมาจากคุณภู ”
“ ………….. ”
“ ที่ไมทะเลาะกับพี่รุ้งเพราะไมหมดความอดทนกับคำพูดแย่ๆ คำพูดคอยดูถูกเหยียดหยามอย่างคนไม่มีค่าอะไรเลย ไมถูกคนอื่นมองว่าอ่อยผู้ชาย ถูกคนกล่าวหาว่าอ่อยเจ้านาย ยั่วเจ้านายให้เจ้านายเข้าหา คุณภูอย่ามายุ่งกับไมเลยค่ะ ไมไม่อยากถูกคนอื่นเอาไปนินทาว่าให้ท่าเจ้านายอีก ”
“ ……….. ”
คุณภูเหมือนอึ้งในสิ่งที่ละไมพูดไปชั่วขณะ อย่างว่าคนเป็นเจ้านายจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับลูกน้องมากมาย โดนถูกย่ำยีทางสายตา เจ้านายแค่ไม่มองกูไม่รู้แล้ว เกิดเป็นเจ้าเป็นนายมันสบายจริงๆ
“ แค่ไมอยู่ที่บ้านคุณภูไม่เหมือนพนักงานคนอื่น มันก็แย่พอแล้ว อย่าสร้างปัญหาให้ไมอีกเลยค่ะ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดเรียกร้องสิทธิ์ตัวเองมากขนาดนี้ ”
“ มึงต้องการให้กูทำอะไร มึงบอกกูสิ ”
“ ไมอยากพักที่ห้องเช่าคุณภูเหมือนพนักงานคนอื่นได้ไหมคะ ”
“ กูให้มึงไม่ได้ ”
“ ไมเข้าใจค่ะ ไมขอตัว ”
“ ละไม… ”
ละไมลุกกำลังจะเดินไปที่ห้องตัวเอง แต่คุณภูจับแขนละไมชะงักไว้ แววตาของคุณภูมันแฝงอะไรบางอย่าง เหมือนคนอยากจะพูดอะไร ละไมมองมือของคุณภูที่จับ ก่อนจะดึงมือนั้นออก
“ อย่าให้สิทธิ์ไมมากกว่าคนอื่นเลยค่ะ ไมแค่ลูกน้องที่ถูกมาใช้งานขัดดอก อย่าทำให้พิเศษมากไป ไมอยากทำงานใช้หนี้ที่นี่อย่างสบายใจ ไม่อยากมีปัญหากับใครอีก คุณภูช่วยเว้นระยะห่างให้ไมด้วยเถอะนะคะ ถือว่าไมขอร้อง ”
“ …………. ”
พูดจบก้มหัวให้คุณกันต์กับคุณแซก ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นเข้ามายังห้องของตัวเอง ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ทิ้งตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง
‘ แกต้องสู้ไหวนะอีละไม ’
Part ภู
ผมได้แต่มองละไมเดินออกไป อยากจะบอกอยากจะเอ่ยแต่การกระทำทุกอย่างของผมไม่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ ผมไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่กับละไมจะให้ผมปล่อย ผมทำไม่ได้
“ ดูเหมือนน้องละไมจะไม่เข้าใจสิ่งที่มึงทำให้นะ ”
ไอ้กันต์มันพูดขึ้น ที่ผมนั่งอึมครึมเงียบสงัด พูดอะไรไม่ออกมันจุกมันตันไปหมด ตั้งแต่ละไมเดินออกไปทิ้งคำพูดไว้ ผมเหมือนคนไร้ซึ่งสติคิด
“ ไม่ใช่แค่ไม่เข้าใจนะ ดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ ” ไอ้แซกพูดขึ้นอีกคน
“ กูควรทำไงดีว่ะ ”
“ รีบทำทุกอย่างสิว่ะ ”
“ กูเห็นด้วยกับไอ้แซก ถ้ามึงยังชักช้าคอยท่าอยู่แบบนี้ มึงเสียน้องละไมไปแน่ ”
ผมเหมือนคนกำลังมึนงงสับสน สมองฝั่งซ้ายขวากำลังทะเลาะตีกันระเนระนาดพังมั่วไปหมด
“ ละไมเป็นไงบ้าง ? ”
ผมนั่งรอมองการเดินเข้ามาของวีแฟนของไอ้บอย ที่มันเดินเข้ามาหาผมที่นั่งรออยู่ ผมได้ส่งให้มันเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนและดูแลละไม
“ แขนเป็นจ้ำไม่เยอะมากแต่แดงพอสมควร วีทายาให้แล้ว น้องละไมกินยาหลับไปแล้วค่ะ ”
“ อืม มันพูดอะไรถึงกูบ้างรึเปล่า ? ”
“ น้องละไมไม่ได้พูดอะไรค่ะ ”
“ ……….. ”
“ วีขอโทษที่ดูแลน้องละไมไม่ดี เรื่องอีรุ้งวีพอทราบมาสักพักแล้ว น้องละไมโดนรุ้งแซะหลายครั้งแต่คงไม่อยากใส่ใจ ครั้งนี้คงจะสุดจริงๆ ”
“ เรื่องที่แซะ ไม่พ้นเรื่องของกูสินะ ”
“ คุณภูอย่าหาว่าวีสาระแนเลยนะคะ แววตาน้องละไมดูเศร้า เหมือนมีอะไรในใจ วีดูออกว่าคุณภูรู้สึกยังไงกับน้องละไม ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ เรื่องการนินทาน้องละไมก็คงต้องเจออีก เผลอๆอาจจะหนักกว่าเดิม วีว่าคุณภูทำให้ชัดเจนเถอะค่ะ ”
“ ………….. ”
ไอ้วีออกไป ผมคิดไม่ตกไม่รู้จะเริ่มยังไง ถ้าบอกออกไปแล้วละไมไม่รับแล้วเกลียดผมไปนะ แต่ถ้าไม่บอกแล้วให้ผมห่าง อย่าเข้าใกล้เลย ผมจะทำได้ยังไง จะมีความรักทั้งทีทำไมมันสับสนวุ่นวายอย่างนี้นะ
“ คิดมากเรื่องคุณละไมอยู่เหรอคับ ” ไอ้บอยเอ่ยถามผม ที่มันคงเห็นผมนั่งเป็นรูปปั้นไม่หลับไม่นอน
“ อยากได้เด็กขัดดอกเป็นเมีย มันบาปไปไหมว่ะ ”
“ ไม่บาปหรอกคับ ถ้าเด็กคนนั้นคือคนที่รัก ” ผมหันไปมองหน้าไอ้บอย มันเอ่ยออกมาโคตรหล่อ
“ ถ้าเรารักใคร ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใคร เราจะปกป้องเขาให้ได้นะคับ ” นี่ไอ้บอยมันคิดได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“ มึงจะพูดเอาหล่อไปไหน ”
“ ผมไม่ใช่แค่หล่อ ผมกล้าบอกรักด้วยนะคับ ผมถึงจีบไอ้วีติดไงคับ ”
“ กำลังหลอกด่ากูว่างั้น ”
“ เปล่าคับ ผมแค่อวยตัวเอง ”
“ มึงไปนอนได้แล้ว ”
“ สู้ๆนะคับคุณภู ฝันดีคับ ”
เช้าที่เหมือนไม่ได้นอน ละไมทำกับข้าวให้ผมเสร็จแล้ว ได้ยินเสียงอยู่หลังบ้านคงจะวุ่นวายกับการซักผ้าอยู่ ผมรีบกินและเก็บจานไปไว้ให้ละไมในครัว ก่อนจะเดินออกไปหามัน
“ พักไว้ก่อน มึงไปกินข้าวสิ ”
“ ค่ะ ”
ละไมพยักหน้าใหัผมเบาๆเชิงรับรู้หันมามองหน้าผมด้วยท่าทางที่เกรงใจเอามากๆ มันจะเดินผ่านผมไป ผมชะงักแขนมันไว้
“ อย่าลืมกินยา ทายาด้วย ”
“ ค่ะ ”
“ กูขอโทษถ้าทำให้มึงอึดอัด แต่ทุกอย่างที่กูทำ กูเป็นห่วงมึงนะ แล้วกูก็เลิกเป็นห่วงมึงไม่ได้ด้วย เพราะมึงเป็นคนของกู ”
“ ............... ” ละไมมันจ้องมองหน้าผม สายตาของมันผมเดาไม่ออกเลย ใจผมเต้นแรงมาก ปากผมสั่นมาก ผมกลั้นใจรวบรวมความกล้าจะเอ่ยออกไป แต่…
“ กูชะ… ”
“ คุณภูคับ ”
แม่งเอ้ย…ไอ้บอยมันเข้ามาขัดจังหวะ มึงจะมาทำไมตอนนี้ ผมมองมันตาขวาง มันเองก็ตกใจที่เข้ามาจังหวะแบบนี้ ละไมเห็นแบบนั้นสะบัดแขนจากมือผมและขอตัวออกไปจากตรงนี้เลย
“ มึงเข้ามาทำเหี้*ไรตอนนี้ ” ผมฉุนเฉียวเลย อยากจะแดกหัวไอ้บอยมันซะจริงๆ
“ ลูกค้าที่นัดไว้มาแล้วผมจึงรีบมาบอกคับ ผมขอโทษจริงๆคับคุณภู ”
ไอ้บอยรีบกระซิบอธิบายขอโทษผมทันที กลั้นใจรวบรวมความกล้าตั้งนานสุดท้ายพังเพราะไอ้บอย พลาดจนได้ แล้วอีกนานไหมที่ผมจะกล้าขนาดนี้อีกนะ
สลัดความห่อเหี่ยวในหัวใจมาเป็นเจ้าของร้านอาหารมาดขรึมมาทำหน้าที่ของตัวเอง ครึมกับทุกคนไม่รู้ทำไมกับอีละไมใจผมหวั่นไหวครึมไม่ไหวทุกที อย่างว่าอีละไมมันสวย ผมแพ้ความสวย ความน่ารัก ความอวบอั๋นของมัน แพ้ทางอีละไมมันไปแล้ว…
แม่มาหาผมที่ร้านอาหาร มาแบบไม่ได้นัดหมายด้วยสีหน้าที่ยิ้มกรุ่มกริ่มแบบนี้ ผมเริ่มไม่ไว้ใจเจ๊รำภาแกเลยจริงๆ มาแต่ละทีทำผมสั่นยิ่งกว่าแผ่นดินไหว ไม่ใช่สั่นสู้นะสั่นกลัวเลยต่างหาก
“ หนูละไมเป็นไงบ้าง ”
“ ก็ดีคับ ”
“ ก็ดี คืออะไร ? ”
“ นิสัยดี ทำงานเก่ง น่ารักดีคับ ”
“ มึงชอบ ”
“ มันก็น่ารักดีแม่ ตั้งแต่มีมันผมสะดวกขึ้นเยอะ ” พูดอย่างรักษาภาพพจน์ตัวไว้ อย่าให้เจ๊แกรู้ว่าผมหวั่นไหวคลั่งอีละไม มีหวังเจ๊รำภาภูมิใจล้อไอ้ภูคนนี้ตายห่าแน่ๆ
“ เด็กสร้างกูทำไมจะไม่ดีว่ะ ” เป็นไง เจ๊แกอวยตัวเองอีก
“ แม่มาหาผมมีอะไรรึเปล่าคับ ? ”
“ ป้าจุรีเปิดร้านกาแฟสาขาใหม่ อยากได้เด็กหน้าตาดีๆไว้ใจได้ไว้เรียกลูกค้าไปทำงาน กูจะให้หนูละไมไปช่วยงาน ”
“ ไม่ได้นะแม่ ผมไม่ให้ละไมไป ” ได้ไง ใครจะยอมให้อีละไมไปทำล่ะ มีผู้ชายมาชอบมันผมจะทำไง ใครจะยอมไม่มีทางเด็ดขาด
“ ทำไมจะให้ไปไม่ได้ หนูละไมเด็กของกู กูจะพาไปทำงานที่ไหนก็ได้ ” เจ๊รำภาพูดอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า นั่งไขว้ห้างพิงโซฟากอดอกยิ้มกรุ่มกริ่มสบายอุราเลยจริงจริ๊ง
“ ละไมมันทำงานให้ผม ถ้ามันไม่อยู่ผมก็วุ่นวายสิแม่ ”
“ ถ้ามึงอยากได้แม่บ้าน กูจะหาแม่บ้านอีกคนมาให้มึง ”
“ ไม่! ผมเอาแค่ละไมคนเดียว ”
“ ทำไมต้องแค่หนูละไม เอาเหตุผลที่เข้าหูกูแล้วฟังขึ้นนะ ถ้าฟังแล้วกูรำคาญหู กูจะพาหนูละไมไปวันนี้เลย ”
เจ๊รำภากดดันบีบผมมาก เจ๊แกนั่งยิ้มสบายใจแต่ผมนี่สิที่กระวนกระวายแทบนั่งไม่ติด บีบมือตัวเองจนมือเหงื่อแตกเหนียวไปหมด
“ ผมหวงละไม มันเป็นเด็กบ้านนอก เจอผู้ชายไม่ดี ใครจะช่วยมันล่ะแม่ ” เอาเหตุมาเข้าสู้เจ๊รำภา
“ กูเองก็มาคิดๆดูแล้ว กูคงบังคับมึงเกินไป กูเลยจะเอาหนูละไมให้พ้นตัวมึง ส่วนเรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง กูจัดการทุกอย่างไว้แล้ว ตานพลูกชายป้าจุรียังโสด ป้าจุรีชอบหน่วยก้านหนูละไมมาก ท่าทางตานพก็ชอบพอหนูละไมด้วยเหมือนกัน เรื่องนั้นมึงตัดทิ้งไปได้เลย ”
“ ไม! ผมไม่ยอมนะแม่ ”
“ แล้วทำไมมึงไม่ยอมว่ะ ”
“ ผมชอบละไม ”
สุดท้ายผมก็ต้องสารภาพออกไปเพราะการกดดันของเจ๊รำภา จะให้ใครมาเอาละไมไปจากผม อย่าหวัง
เจ๊รำภายิ้มด้วยรอยยิ้มมุมปากออกมา รอยยิ้มของเจ๊แกดูแปลกๆ ทำผมต้องขมวดคิ้ว
“ กูรู้ตั้งนานแล้วว่ามึงชอบหนูละไม ”
“ แม่หมายความว่าไง ”
“ ไม่ผิดหวังที่ลงทุนมาแหกปากพูดกับมึง กูแค่อยากให้มึงพูดออกมาแค่นั้นเอง ”
“ นี่แม่หลอกผมเหรอ ”
“ มึงมันโง่เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด ” นี่ผมเสียรู้ให้เจ๊รำภาอีกแล้วเหรอนี่
“ รีบๆนะไอ้ภูเขา กูอยากอุ้มหลาน ฮ่าๆๆ ”
เจ๊รำภาตบไหล่ผมหัวเราะอย่างแม่มดชั่วร้ายในเทพนิยายแล้วเดินออกไป เจ๊รำภาดูแต่มาแอคติ้งแสดงบีบบังคับให้ผมพูดออกมาเหรอนี่ ผมแพ้เจ๊รำภาแกอีกแล้วเหรอนี่
- ผู้เขียน
