Chapter 16 นวดแป้งผสานเป็นเนื้อเดียว
เขากัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้ในอก ความทุกข์ทรมานที่เหมือนตายทั้งที่ยังหายใจนั้นเขาได้ลิ้มรสมันทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวง เจ็บเจียนตาย กรีดร้องทรมานราวกับสัตว์ป่าได้รับบาดเจ็บ
คงมีแต่ความตายเท่านั้นที่จะหยุดความทุกข์ทรมานนี้ได้...
ใช่แล้ว...
จือหยวนเลือกที่จะทุกข์ทรมานเพื่อจะได้มีชีวิตอยู่ เพื่อจะได้กกกอดภรรยาสาวเอาไว้ในอ้อมกอดให้นานเท่านาน นานจนสุดลมหายใจจะยื้อยุด นานจนกว่าร่างของเขาจะแหลกสลายกลับคืนสู่ผืนดิน
แสงจากดวงอาทิตย์เจิดจ้ายามอู่ปลุกเจ้าของร่างบอบบางให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล ทันทีที่นางได้สติรู้ตัวก็รีบเอื้อมมือคว้าไปยังข้างกาย
ว่างเปล่า...
โจวจือหยวนหายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงไอเย็นที่ยังคงกรุ่นกำจายตามฟูกนอนและผ้าห่ม
“คนบ้า! ทำไมข้าต้องเป็นห่วงเจ้าด้วย เจ้าจะเป็นจะตายก็ไม่เห็นเกี่ยวกับข้าเสียหน่อย ดีเสียอีกถ้าเจ้าตายข้าจะได้เป็นหม้าย ไม่ต้อง
