แม่ทัพหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็เลือกที่จะเฝ้ารออีกฝ่ายขยายความอย่างใจเย็น
“พยัคฆ์เงินแห่งแคว้นอู๋ ฮั่วหลิงหวาง...” ชายหนุ่มในอาภรณ์สีดำเอาพู่กันจุ่มน้ำหมึก “อ๋องผู้นั้นไม่ได้นำทัพมาด้วยตนเอง และหัวหน้าบนเรือไร้สังกัดก็ล้วนแต่เป็นผู้ที่ไร้ยศตำแหน่งในกองทัพแคว้นอู๋”
“หมายความว่าพวกเขาต้องการให้ดูเหมือนเป็นการเคลื่อนไหวของคนกลุ่มหนึ่งในแคว้น โดยไม่ได้ขึ้นตรงกับทางการแคว้นอู๋?”
หยางหวู่ตวัดมือเขียนอักษรลงบนแผ่นกระดาษ ทุกอักขระดุดันทว่างดงาม เป็นลายมืออันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
“ไม่ผิด” องค์เหนือหัวเค้นยิ้ม “ดังนั้นต่อให้คนบนเรือลำนั้นสารภาพว่าเป็นคนของแคว้นอู๋ก็ไร้ประโยชน์”
“บางทีอาจมีหลักฐานบางอย่างถูกทิ้งไว้บนเรือ อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องมีจดหมายที่ใช้ติดต่อสื่อสาร...”
“เรื่องที่เจ้าคิดได้ พวกเขาจะคิดไม่ได้เชียวหรือ”
หม่าจิวหูกดศีรษะลงต่ำ ก่อนหน้านี้เขาได้นำทหารเข้าไปค้นเรือไร
