ตอนที่ 7
2105 คำ
ถึงเวลานัด ม่านฝู พาลูกเดินไปที่บ้านใหญ่ เพื่อทวงเงินเดือนของสามี เมื่อไปถึงผู้ใหญ่บ้านยังมาไม่ถึงเพราะ รอผู้อาวุโสไป๋ สายหลัก เพราะพ่อไป๋ ถือเป็นบ้านไป๋สายรอง เพราะท่านปู่ไป๋ ที่เสียไปแล้วเป็นน้องชาย ท่านอาวุโส สายหลัก
" มาแล้วเหรอ พวกหมาป่าตาขาว กินอยู่บ้านฉัน อยู่บ้านฉัน ยังกล้ามาทวงข้าวของเงินทอง บ้านฉันอีก พวกอกตัญญู คอยดูนะถ้าลูกรองกลับมาฉันจะให้หย่ากับผู้หญิงอย่าหล่อนให้ได้ " แม่ไป๋ ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน พอเห็นลูกสะใภ้กับหลาน เดินมาก็ด่าออกไปอย่างไม่ยั้ง
"หึหึ เชิญค่ะ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้หย่า ก็ค*****นส่วนของฉันกับลูกมาก่อนค่ะ "
" ฉันไม่มีให้ และจะไม่ให้ด้วย ในเมื่อเงินทั้งหมดเป็นของลูกชายฉัน ก็ต้องเป็นของฉัน"
ผู้ใหญ่บ้านเดินมาถึงหน้าบ้านพอดีได้ยินทุกอย่าง รวมทั้งผู้อาวุโสไป๋ ด้วย
" ฉันพึ่งจะรู้นะว่าบ้านไป๋สายรอง มีเรื่องแบบนี้ด้วย ไป๋ชงคุณ ออกมาคุยกันหน่อยสิ " ผู้อาวุโส ไป๋
" เอ่อ ท่านอาวุโส ผู้ใหญ่ เชิญก่อนครับ " พ่อไป๋
แม่เฒ่าไป๋ พอเห็นผู้ใหญ่ ภรรยา กับท่านอาวุโส ไป๋ และชาวบ้าน 3-4คน มายืนอยู่หน้าบ้านจึงเงียบทันที
" นี่ไป๋ชง ฉันบอกแล้วนะว่าจะมาคุยเรื่องเงินเดือนของ หยางคุณ ที่ส่งให้ภรรยา หลายปีที่ผ่านมา แต่นางไป๋ชิง เป็นคนไปรับเงินเองทั้งหมด และไม่เคยให้แก่ ลูกเมีย หยางคุณเลย เรื่องนี้ฉันได้ไปขอหลักฐานมาแล้ว และนี่คือเอกสารที่นางไป๋ชิง ไปรับเงินเดือนทั้งส่วนของ ม่านฝู และค่ากตัญญูที่หยางคุณส่งให้ทางบ้านทุกครั้ง" ผู้ใหญ่บอก
พ่อไป๋ จึงรับเอกสารมาดู พอเห็นยอดเงินก็มองที่ภรรยา อย่างโมโห เพราะดูจากยอดเงิน หลายร้อยหยวน นี่คงไม่ได้ใช้เฉพาะในบ้านเป็นแน่ นางไป๋ชิงคงจะคอยส่งให้บ้านเดิม แน่นอน
" ไป๋ชงคุณ เรื่องในบ้านแกยังจัดการไม่ได้ แล้วแบบนี้แกจะเป็นผู้นำบ้านได้อย่างไร คนเป็นผู้นำต้องมีความยุติธรรม และดูแลทุกคนในบ้าน ไม่ใช่เลือกปฏิบัติ แบบแกที่ปล่อยให้เมียเป็นใหญ่ รังแกแม้แต่ลูกหลานตัวเอง แกยังหลับหูหลับตา ทำเป็นมองไม่เห็นได้อีกแบบนี้ ไม่รู้น้องชายฉันที่ปล่อยให้แกเป็นผู้นำบ้านไป๋สายรอง วิญญาณจะยังสงบอยู่ได้ไหม" ผู้อาวุโส ต่อว่าพ่อไป๋ อย่างไม่ไว้หน้า
" ไป๋ชิง เธอไปนำเงินบ้านออกมาเดี๋ยวนี้ "
นางไป๋ชิง เห็นท่าทางของสามีก็รู้ว่าโกรธมาก จึงรีบไปหยิบกล่องเงินในห้องออกมา พ่อไป๋จึงหยิบกล่องเงินมานับ เงินในกล่องทั้งหมดมี 400 หยวน
" เธอบอกฉันหน่อยว่าเงินเจ้ารอง เธอเอาไปไหนหมด " พ่อไป๋กัดฟันถามภรรยา
" เอ่อ ฉันก็เอามาใช้ซื้อกินภายในบ้านนี่แหล่ะ "
" เหอะ ฉันก็ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษเพิ่มขึ้นนะ และเงินค่ากตัญญู ของเจ้ารองที่เข้าส่วนกลาง อีก "
" ฉะ..ฉัน เอ่อ "
" บอกมาเธอส่งกตัญญูที่บ้านเดิมเธอหมดใช่ไหม ถ้าไม่พูดความจริงฉันจะหย่ากับเธอ"
" พี่ชง "
" และเธอไปเอาเงินที่บ้านเดิมมาคืน สะใภ้รอง ให้ครบ ด้วย ถ้าไม่อย่างนั้น เธอเตรียมตัวกลับไปอยู่บ้านเดิมเธอได้เลย" พ่อไป๋ พูดอย่างจริงจังและเขาคิดว่าคงต้องทำจริง ๆ
" พี่ชง พี่จะทำกับฉัน แบบนี้ไม่ได้นะ ฉันเป็นภรรยาพี่มา 20 กว่าปี แล้วนะ"
" แล้วหยางคุณ ไม่ใช่ลูกชายเธอเหมือนกันเหรอ ทำไมเธอถึงต้องทำกับเขา กับลูก เมียเขาขนาดนั้น เธอเห็นบ้านเดิม พี่น้องเธอดีกว่าลูกที่เธอเบ่งออกมาได้ยังไง ฉันขอถามหน่อยเถอะ "
" ฉัน .."
" เธอไม่ต้องพูดอะไร เอาตามที่ฉันพูด ต่อไปฉันจะเป็นคนเก็บเงินเอง เงินที่เหลือทั้งหมดฉันจะคืนสะใภ้รองไปก่อน แล้วที่ขาดอีก 60 หยวน และเงินที่เจ้ารองส่งมา รวม ๆ ร้อยกว่าหยวนเธอไปเอามาคืนด้วย เจ้ารองก็ลูกฉันเหมือนกัน เธออย่าลืม"
" แล้วที่บ้านจะใช้อะไรค่ะ ถ้าให้ไปหมด " แมไป๋ ไม่ยินยอม
" ก็ฉันบอกเธออยู่นี่ไงว่าให้ไป ทวงเงินคืนมาจากคนที่เธอให้ไป ไม่ใช่แค่ ที่ขาดของสะใภ้รองนะหมายถึงทั้งหมดที่เธอ ให้บ้านเดิมไป เจ้ารองส่งเงินให้บ้านไป๋ ไม่ใช่ส่งให้ ตระกูล หรู ของเธอ "
" พี่ชง ฉันจะไปเอาคืนมาได้ยังไง ก็ฉันให้น้องชายไปแล้ว "
" นั่นมันเรื่องของเธอ และถ้าเธอหามาไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับมา ฉันจะส่งหนังสือหย่าและข้าวของ ๆ เธอไปให้เอง " พ่อไป๋
ทุกคนต่างนั่งฟังการทะเลาะกัน ของสองผัวเมีย แต่ไม่มีใครเอ่ยปากห้ามปรามแม้แต่ผู้อาวุโสไป๋ ก็ได้แต่ส่ายหัว กับหลานชาย ที่ทำเรื่องขายหน้าให้ตระกูลไป๋ ครั้งนี้ ม่านฝูเองก็ไม่ได้พูดอะไร เธอให้ลูกชายเอามือปิดหู ส่วนเธอเอามือปิดหูของลูกสาวไว้ ส่วนลูกชายคนโตกับภรรยา ก็ไม่เอ่ยอะไรเพื่อช่วยแม่ตัวเองแม้แต่ครึ่งคำ ทำเหมือนไม่ได้รับรู้อะไร กับเรื่องนี้แต่จะว่ากันตามตรง เงินส่วนนี้ ตัวเขาเองก็ได้ใช้จ่ายกับแม่อยู่หลายส่วน เหมือนกัน
แม่ไป๋ หรือนางหรูชิง ร้องให้ออกมาและหันไปมองลูกชายคนโต และคนเล็ก แต่ไม่มีใครพูดอะไรช่วยเธอเลย ทั้งที่ได้เงินมาทุกครั้งเธอจะซื้อของให้ลูกชายทั้งสอง บ่อย ๆ ทั้งเสื้อผ้า และ รองเท้าใหม่ แต่เวลานี้ทำไมลูกทั้งสองจึงได้หมางเมินเหมือนเธอไม่ใช่แม่กันเล่า
" ลูกใหญ่ สะใภ้ใหญ่ ลูกช่วยแม่คุยกับพ่อหน่อยสิ ว่าเงิน แม่ก็เอามาซื้อของกินของใช้ ให้กับลูก ๆ ทั้งนั้น "
" แม่ ฉันกับภรรยา ไม่เคยได้เห็นเงินจากแม่ จะไปรู้ได้ยังไงว่าแม่เอาเงินส่วนไหน ซื้ออะไร แม่ซื้อมาให้ฉันก็รับ และอีกอย่าง เงินค่าทำงานของพวกฉัน เอง ก็อยู่กับแม่หมด แม่ก็ต้องซื้อให้พวกฉันก็ถูกแล้วนี่" ลูกชายใหญ่ พูด
" ใช่ " สะใภ้ใหญ่
แม่ไป๋มองหน้าลูกชาย ลูกสะใภ้ อย่างเสียใจที่ผ่านมาเธอใช้อะไรมองลูกชายกันนะว่าจะได้พึ่งพิงในภายหน้า นี่ขนาดเรื่องนี้ลูก ๆ ทั่งสองยังไม่คิดจะช่วยเธอเลย แม้แต่น้อย ไป๋ชิง มองไปทางม่านฝู และ หลาน ๆ
" สะใภ้รอง เงินทั้งหมดขาดเท่าไหร่ "
" เงินที่คุณแม่ รับมาทั้งหมด 460 หยวน ตอนนี้ขาด 60 หยวนค่ะ " ม่านฝู มองแม่สามีว่าตอนนี้คงจะกำลังเสียใจ ที่โดนลูกรัก และสามี ตัดเยื่อใยเพียงเพราเรื่องเงิน แต่เธอไม่ได้สงสารสักนิด สิ่งที่แม่สามีทำถือว่าสมควรจะโดนแบบนี้แล้ว เพราะนางทั้งใจดำ และไร้มนุษยธรรม อย่างไม่น่าให้อภัย
แต่ถ้ามองในมุมที่ว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ของหยางคุณ และก็เป็นย่าแท้ ๆ ของลูก ๆ เธอ ถ้าเธอแข็งเกินไปมันก็ดูจะ อกตัญญูอยู่บ้าง แต่ถ้าเธอเป็นคนออกปาก ชาวบ้านคงมองเธอเป็น กตัญญูและเป็นสะใภ้แสนดีขึ้นมา มากทีเดียว
" คุณแม่ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเงินที่ขาดไป ฉันจะยกให้เป็นค่ากตัญญู ของสามีเพิ่มให้ก็ได้ค่ะ แต่ต่อไปคุณแม่และบ้านใหญ่จะมาเรียกร้องอะไรจาก พวกฉันเพิ่มไม่ได้นะคะ เพราะลำพังเงินที่สามีส่งมา ฉันกับลูกก็ต้องประหยัดมากอยู่แล้ว และบ้านที่ฉันอยู่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะผ่านหน้าหนาวปีนี้ไปได้ไหม ฉันจึงอยากจะซ่อมบ้านด้วย ไหนจะต้องส่งหมิงหมิงเข้าโรงเรียน อีก "
" ได้ ๆ สะใภ้รอง ต่อไปฉันจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับเธอและลูกอีก "
" เมื่อตกลงกันได้แล้ว ฉันจะเขียนสัญญา การรับและค*****นในครั้งนี้ไว้ให้เป็นหลักฐานด้วยนะ พูดกันลอย ๆ ภายหน้าจะมีปัญหาอีก " ผู้ใหญ่สรุป ส่วนเรื่องอื่นเขาจะไม่เกี่ยวข้องเพราะวันนี้มาเรื่องเงินสะใภ้รองอย่างเดียว
" ค่ะ ลุงผู้ใหญ่ ทำเป็นสัญญา ไว้ดีแล้วค่ะ " ม่านฝู
" เอาตามนั้นแหล่ะ ผู้ใหญ่ " นางไป๋ชิง
ผู้ใหญ่เขียนสัญญา ให้ม่านฝู นางไป๋ชิง พ่อไป๋ชงคุณ ลงชื่อในสัญญา และ ผู้ใหญ่ กับผู้อาวุโสไป๋ ลงชื่อพยานให้ จากนั้น พ่อไป๋จึงค*****นให้สะใภ้รอง ไป 400 หยวน
ตอนนี้บ้านใหญ่ไป๋จึงไม่เหลือเงินกองกลางของบ้านเลย เงิน 400 หยวนถือว่าเป็นเงินเยอะมาก เพราะชาวบ้านใช้กันส่วนใหญ่ ไม่เกิน ปีละ 40-50 หยวน จึงทำให้หลายคน อิจฉาสะใภ้รอง เหมือนกัน อย่างเช่น น้องสาม และ พี่ใหญ่ไป๋ ที่มองตามเงินก้อนนั้นด้วยสายตาอิจฉา และไม่พอใจ
ทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว พ่อไป๋จึงได้คุยกับทุกนในบ้านเรื่องของ แม่ไป๋
" ถึงเธอจะไม่ต้องจ่ายคืนสะใภ้รอง แล้วแต่เงินกองกลางที่เอาไปก็ต้องเอามาคืน เธอจะว่าไง "
" พี่ชง ฉันไม่ได้ส่งเงินกลับบ้านเยอะแยะ ขนาดนั้นหรอกนะ ก็อย่างที่ฉันบอก บางส่วนก็เอามาซื้อของให้ตาใหญ่ ตาเล็ก และหลานชาย ไหนจะซื้อของใช้ เครื่องปรุง อีก ส่วนที่ส่งให้แม่เดือนละ 2 หยวนนั้น พี่จะให้ฉันไปขอคืน แม่คงไม่มีคืนฉันหรอก ตอนนี้แกแก่มากแล้วต้องหาหมอบ่อย ๆ "
" ตาใหญ่ ตาเล็ก ลูกจะช่วยแม่ของลูกยังไง "
พ่อไป๋ถาม เพราะตอนนี้ที่บ้านไม่มีเงินเหลือ แต่จะว่าไม่เหลือซะทีเดียวคงไม่ใช่ เพราะเขาเองก็มีเงินส่วนตัวเก็บไว้บ้างแต่ไม่มากเวลาได้จากการแิบไปขายของป่า ซึ่งก็มีราว ๆ ร้อยกว่าหยวน ส่วนนี้เขาคิดจะเก็บไว้ยามชรา ของเขา นั่นเอง
" ผมก็ไม่รู้จะช่วยแม่ยังไง ครับพ่อ " น้องชายสาม
" ผมกับภรรยาก็เหมือนกัน แม่หาวิธีไปยืมเงินน้าชาย กับลุงใหญ่ มาสิครับ " พี่ใหญ่ไป๋
" อาชิง คุณเข้าไปเก็บของเถอะ " พ่อไป๋บอกภรรยา
" พี่ชง."
แม่ไป๋ มองลูกทั้งสองอย่างเสียใจ และเดินเข้าห้องไปเก็บของตามที่สามีบอก
" **หึ คุณเห็นหรือยัง ว่าต่อไปคุณยังคิดว่าจะพึ่งพาลูกชายคนโตของคุณได้หรือเปล่า " พ่อไป๋เดินตามเข้ามา
" ฉันรู้แล้วค่ะ พี่จะให้ฉันไปจริงหรือ "
" เธอก็ลองไปที่บ้านและบอกพี่น้องเธอว่าเรื่องเป็นแบบนี้ เขาจะช่วยเธอแค่ไหน"
" ค่ะ ฉันเก็บของก่อน แล้วถ้าเขาไล่ฉันกลับมาหล่ะ"
" อาชิง ฉันหวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะเป็นบทเรียนให้เธอนะ ที่ผ่านมาฉันผิดเองที่ปล่อยให้เธอจัดการเรื่องลูกๆ เพราะคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำถึงขนาดนี้ กับลูก และเมียเจ้ารอง ผมคิดว่าแค่ไม่ชอบจึงไม่ให้กินอยู่ด้วยกัน แต่ไม่คิดว่าคุณจะถึงขั้นไม่ให้หลาน ๆ กินข้าว"
" ฉันรู้สำนึกแล้วค่ะ ตอนนั้นฉันคิดว่าถ้าสะใภ้รองทนไม่ได้คงจะหนีกลับบ้านเดิมไป แต่ฉันทำอะไร สะใภ้รองก็ยังอดทนได้ จึงได้หนักขึ้น ๆ มาเรื่อย ๆ อย่างที่เห็นนี่แหล่ะ ถึงวันนี้คนที่คิดว่าดีกับหันหน้าหนี ฉัน"
" เอาหล่ะเธอกลับไปสัก 2-3 วัน ก่อน ยังไงค่อยว่ากันอีกที" พ่อไป๋ ก็ใจร้ายกับภรรยาได้ไม่สุด ยังไงก็อยู่กินกันมานาน และภรรยาก็ทำหน้าที่ภรรยาได้ไม่บกพร่องอะไร แต่บกพร่องหน้าที่แม่ที่ดี .
❌ ยังไม่ตรวจคำผิด🙏
* ขอบคุณค่ะ*
- ผู้เขียน
