เหล่ายายเฒ่าออกมาจากห้องห้องนั้นและเปิดประตูกว้าง เสิ่นเหวินปินเร่งเดินสวนพวกนางเข้าไป ลี่ชุนหลับตาลง ด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผล เสิ่นเหวินปินนั่งลงเอาใบหน้าชนกับใบหน้าของนางนิ่ง ผู้คนผ่านไปมามองตามคนทั้งคู่ขันทียกยิ้มและเอ่ยเบาๆขึ้นมา
"หากนางผ่านวันนี้ไป คงมีข่าวดีติดตามมาเป็นแน่ ช่างเหมาะสมกันอยู่มิน้อย ฝ่าบาทเองก็คล้ายเห็นควรเช่นนี้ด้วย"
"ขอให้ลี่ชุนปลอดภัย นางนั้นอดทนยิ่ง ความสุขควรเป็นของนางในคราต่อไป "
เหล่าขันทีเดินตรวจตรา ขยายเขตกว้างออกไปอีก จวบจนมีเงาสีดำวิ่งผ่านไป หัวหน้าขันทีทะยานว่องไว สำแดงฝีมือตนออกมาโดยมิบดบังอีก ใช้เท้าเหวี่ยงตัดก้านคอผู้ร้ายตกลงมาคราเดียวในพื้นหญ้า เหล่าขันทีลากมันไปในคุกใต้ดินในทันที ทหารยามตกตะลึงเร่งตรวจตราอย่างแข็งขัน หวาดหวั่นโทษทัณฑ์จากเหล่าขันทีขึ้นมาแล้ว
"ฝ่าบาท...ลี่ชุนเป็นอย่างไรบ้างเพคะ "
มู่เหมียนวิตกกังวลใจเป็นอันมาก นางมิเคยเห็นลี่ชุนพ
