ตอนที่ 7 ชื่อตอน ในตำหนักดำ 25+
1419 คำ
ร่างบางหลับตาลงและสะดุ้งเฮือก ยามที่มือหนาดึงรั้งยอดอกนางขึ้นอย่างแรง
"อ๊ะ ...อ่า.."
"แพศยานักแอ่นอกให้บุรุษอย่างง่ายดาย ช่างน่าสมเพศเสียจริงๆ "
ร่างบางลืมตาทันใดและจดจ้องไปในตาบุรุษที่คมเข้ม ดวงตานางกรุ่นโกรธพยายามจะยกมือขึ้นสู้แรงของบุรุษ ให้เจ็บตัวลงให้จงได้ มือหนาบีบข้อมือของนาง ให้แน่นขึ้นอีก และก้มลงกัดยอดอกนางแรงๆ ผ่านผืนผ้าที่คาดอกนางอยู่
"อ้า ข้าเจ็บนะ ปล่อยข้านะ โอ๊ยยย"
มือหนาดึงอาภรณ์ของนาง ร่นลงที่ใต้อก แลบลิ้นลงเลียยอดอกของนางอย่างหนักหน่วง ตวัดลิ้นพัวพันไปมาบนยอดอกสีหวาน ไล้เลียปลายลิ้นไปมาอย่างหื่นกระหาย
"อื้อ อย่านะ หยุด เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า อร้า "
ปากร้อนๆดูดดึงนาง จนตัวนางอ่อนไหวแทบทรงตัวมิอยู่ มือของนางถูกปลดพันธนาการ แต่นางมิต่อสู้ นางเกาะคอบุรุษและดึงรั้งให้บุรุษดูดดึงยอดอกของนาง อย่างมิอาจต้านทานอยู่ได้อีก
"อา อือ อา ข้า เสียวนัก อ่า"
บุรุษผละปากร้อนๆออกจากยอดอกนุ่มของนาง และรวบนางอุ้มขึ้นลอยจากจากพื้น ขยับเข้าไปในประตูของตำหนักดำและนำนางเข้าไปในเตียงหนานุ่มช้าๆ
ยามเมื่อร่างของนางหล่นลงถึงหมอน นางก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด สติของนางฟื้นตื่นขึ้น ย้ำเตือนว่านางคือสตรี ขององค์จักรพรรดิ บุรุษผู้นี้มิใช่องค์จักรพรรดิและนางจะถูกล่วงล้ำยังมิได้ นางยังมิได้ถวายตัว ร่างบางจึงขยับจะออกไป จากเตียงกว้างในทันใด
"ปล่อยข้านะ ข้ามิอาจทำเช่นนี้กับท่านได้ "
บุรุษในชุดคลุมเปิดเปลือยแผงอก เสยผมขึ้นช้าๆ ดวงตาคมเข้มขึ้นในแสงเทียน บุรุษเลียริมฝีปากและยืดตนเองขึ้น เต็มความสูง
"เจ้าล่วงล้ำเข้ามาในเขตของข้าเอง ข้าจะมิปล่อยออกไปจนกว่าข้าจะพอใจ"
"แต่ข้าน้อยแค่หลงทางมานะเจ้าคะ"
ร่างงามทักท้วงขึ้นมาแล้วพยายามลุกขึ้น ออกจากเตียงกว้างอย่างว่องไว บุรุษดวงตาวาบวับ กระชากร่างนางโยนลงไปบนเตียงอย่างรุนแรง
"อย่าคิดหนีออกไป ถ้ายังมิอยากตกตายเร็วนัก"
ร่างบางหยุดนิ่งตัวสั่นงันงก นางส่ายหน้าน้อยๆแสดงความหวาดกลัวขึ้นมา น้ำตารินไหล
"ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ องค์ชาย ปล่อยข้าเถิด "
ในยามนี้ นางรู้มิมีบุรุษใด ในวังหลวงนอกจากเหล่าองค์ชายและองค์จักรพรรดิ ใบหน้างาม เอ่ยคำอ้อนวอนขึ้นมา อย่างอย่างหวาดกลัว นางขยับกายขึ้นจะลุกหนีอีกครา ร่างหนาขยับขึ้นคล่อมและปลุกปล้ำนางน้อยๆ จวบจนร่างหนา ขึ้นทาบทับนางได้ จึงดึงสายรัดเอวของตน มัดมือนางไว้กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ร่างบางพยายามกระตุกมือ ออกจากพันธนาการ และพยายามดิ้นรนอย่างรุนแรง ฝ่ามือหนาบีบคางนางอย่างแรงและบดจูบนางอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของนาง ส่ายไปมาเพื่อหลีกหนีออกไป
"อื้อออ ไม่....!!!! "
มือหนาบีบคางนางอย่างแรงและสอดเรียวลิ้นลงไป และตวัดควานหาเรียวลิ้นของนาง ลุกไล่จนนางค่อยๆคล้อยตามและหยุดนิ่งลง ลมหายใจนางถี่กระชั้น
มือหนาปลดอาภรณ์ของนางออก และโยนลงที่ข้างเตียงไปจนหมดสิ้น ร่างบางส่ายหน้าเป็นเชิงอ้อนวอนขอ ดวงตานั้น ตื่นตระหนกนัก
"นางยังมิได้ถวายตัว บิดาอาจเป็นภัย หากองค์จักรพรรดิล่วงรู้เข้าว่านางมิบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว"
ร่างบางเปิดปากเสียงแผ่วเบา ยามก่อนภัยจะมาถึงตัว
"องค์ชายปล่อยหม่อมฉันไปเถิด หม่อมฉันมีตำแหน่งเป็นเจาอี๋ขององค์จักรพรรดิ "
"โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ หม่อมฉันยังมิเคยถวายตัว บิดาจะมีภัยยามถูกจับได้ว่า แอบลักลอบมีสัมพันธ์กับบุรุษอื่น ได้โปรดเถิดองค์ชาย ปล่อยหม่อมฉันไปเถิดเพคะ "
ดวงตาคมมิใส่ใจในคำกล่าวนั้น แสยะยิ้มรื่นเริงขึ้นมา ยามนางพร่ำบอกว่า นางยังมิมิมลทินใดๆในกายนาง ดวงตาคม จดจ้องมองนางแล้ว กระชากเรียวขานางออกจากกันอย่างรุนแรง จับข้อเท้านางยกขึ้นสูง ยกแยกออกจากกันจนมองเห็นกลีบกุหลาบสีหวานเย้ายวนใจ ดวงตาคมมองลงไปก็เห็นเยื่อบางๆกางกั้นอยู่ ก้มใบหน้าลงช้าๆซุกไซร้ลงกลางร่างนางอย่างหนักหน่วง ปลายลิ้นแหลมๆ ปาดไล้ลงกลางร่างนางอย่างรุนแรง
"อ้า..ท่านทำแบบนี้ไม่ได้นะ"
ร่างหนากรุ่นโกรธนาง ทุบหน้าขานางลงแรงๆจนอ่อนแรงลง
"โอ๊ยย...!!! "
ร่างบางน้ำตาริน นอนเป็นผักอยู่ในเตียง กายสั่นระริก
"นางมิอาจสู้บุรุษได้เลย นางจะทำเช่นใด จึงจะปกป้องท่านพ่อและผู้คนในจวนของนางได้กัน"
"นางเป็นถึงเจาอี๋ เหตุใดจึงประมาทเลินเล่อ เที่ยวเดินเร่ร่อนให้บุรุษปลุกปล้ำได้กัน"
ร่างบางน้ำตาริน เรียวขาหมดเรี่ยวแรง ในขณะที่กลีบดอกไม้ของนางก็ถูกรุกรานถี่ๆ
ริมฝีปากร้อนๆครอบครองนาง จนนางเผลอกรีดร้อง มินานนักร่างหนาก็ส่งปลายนิ้ว เข้าสู่เรือนร่างของนางช้าๆ นิ้วร้อนๆส่งผ่าน ลงในความบีบรัดในกายนางทีล่ะน้อย
"ซี้ด อื้ออ อื้ออ"
ร่างบางแอ่นกายขึ้นดังสตรีแพศยา มือน้อยๆจิกที่นอนอย่างรุนแรง นางปรารถนาในบางสิ่ง นางต้องการให้นิ้วมือของบุรุษชอนไชในกายนาง
เมื่อนางเคยผ่านมือของบุรุษมาแล้วในคราหนึ่ง ครานี้นางจึงมิอาจอดกลั้นร่างกายของตนลงได้อีก นางมิใช่สตรีที่ขาวสะอาดแล้ว แต่นิ้วมือหยาบๆ ที่ชอนไชในร่างของนางก็แสนจะหฤหรรษ์เสียจริงๆ นิ้วร้อนๆแข็งแกร่งขยับเข้าออกเบาๆและหมุนวนในกายนางช้าๆ
จ้าวเหวินเต๋อหน้ามืดตามัว ขยับแทรกนิ้วมือลงแรงๆตามอารมณ์กำหนัด แค่คิดว่า ยามเพียงแค่นิ้วมือตนสตรีก็ยังบีบรัดมิคลายลงเช่นนี้
หากเป็นมังกรยักษ์ลอดถ้ำหยกของนางไป ร่างกายคงจะสุขสม คิดแล้วก็เกร็งนิ้วมือกระแทกกระทั้นลงลึกๆในร่างนาง ให้ช่องทางนั้น ขยับขยายรองรับความใหญ่โตของบุรุษ ให้จงได้
มือหนาคว้านลงลึกๆ จนร่างนางมีน้ำหวานหยาดเยิ้มหล่อลื่นออกมา นางกรีดร้องดิ้นเร่าเป็นภาพที่สวยงาม ในสายตาคู่คมนัก ร่างหนามัวเมาจนดวงตาฝ้าฟางขยับ เข้าหานาง ใช้ฝ่ามือรูดแก่นกายตนจนมันแข็งชัน ร่างบางยามมองเห็นแก่นกายบุรุษฉายชัดขึ้นมา จึงหลับตาแน่น ยามเคยผ่านประสบการณ์มาแล้ว จึงคิดปลอบตนเองว่า คงมิเป็นเช่นใดแน่
แต่มิคาด ในยามที่นางหลับตาลง ความเจ็บปวดและจุกเจียนตาย ก็กระแทกพรวดลงในกายคับแน่นของนางอย่างรุนแรง มู่เหมียนอ้าปากขึ้นมาโดยมิมีเสียงร้อง เรียวลิ้นของนางโผล่ออกมา แลบลิ้นระบายความเจ็บปวด ร่างของนาง เกร็งกระตุกอย่างรุนแรง
"ซี้ด เจ้าคับแน่น มากกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีกเจาอี๋ ข้าเสียดายเจ้าแทนจักรพรรดิโง่เง่าเสียจริงเลย ที่มิเคยเชยชมเจ้าเลยซักครา อูวว....ซี้ดดด "
ร่างหนาแสร้งพูดจาตีรวนรบกวนประสาทของนาง ร่างบางเกร็งกระตุกถี่ๆ บีบรัดแก่นกายของบุรุษจนแทบระเบิดยามมังกรยักษ์มุดหัวลง ทำลายเยื่อพรหมจรรย์ของนางได้ช่างหฤหรรษ์นัก ในยามผ่านมันไปได้ ก็ยังต้องผ่านร่างกาย ที่คับแคบของนางอีก มือหนารั้งกระตุกเรียวขาบาง ให้แยกออกแรงๆ หาทางให้มังกรยักษ์มุดตัวลอดถ้ำอันคับแคบของนาง ลงไปให้หมดลำ แม้จะแหวกแยกเรียวขาขาวของนางมากเพียงไหน ในเรือนกายนางก็ยังบีบรัดคับแน่นอยู่ร่ำไป
ร่างหนา จึงมิอาจทานทนรั้งรอได้อีก ตรึงสะโพกนางจนแน่นแล้ว ขย่มสะโพกตนส่งมังกรตัวใหญ่ยาว กระแทกกระทั้น ตอกอัดลงยังร่างนางไปจนมิดลำ
"กรี้ด อร้า อร้า อร้า อื้อ "
- ผู้เขียน
