จ้าวเทียนฉินกรุ่นโกรธจนชักดาบขึ้นมา ง้างมือจนสุดแรง หมายเอาชีวิตของอำมาตย์เฒ่าเสียให้จงได้ ฟาดดาบลงไป หมายบั่นคอเสียเต็มแรง
"เคร้ง เคร้ง เคร้ง "
เสียงดาบปะทะกระบี่อีกเล่มหนึ่ง ใบหน้างดงามปรายตาขึ้นและตะโกนก้องขึ้นมา
"เจ้าลูกสุนัขเหวินเต๋อ!!! "
ร่างหนายิ้มพรายรับมือกับจ้าวเทียนฉินอย่างว่องไว นักรบชาวเซียงนูกระโดดมาสังหารผู้คนของจ้าวเทียนฉิน อย่างเงียบเชียบ จ้าวเทียนฉินโดนรุกไล่จนต้องถอยห่างไปจากจวนอำมาตย์เหลียนอย่างมิพอใจ จวบจนชนเผ่าเซียงนูไล่ล่าตามไป จ้าวเทียนฉินจึงเร่งใช้วิชาตัวเบาถอยหนีไปเสียก่อน กลับไปตั้งหลักเสียให้ดี แล้วค่อยมาวางแผนใหม่อีกครา
"ท่านพ่อตาบาดเจ็บหรือไม่เล่า สนุกหรือที่ยอมตกเป็นเป้าเช่นนี้ ท่านว่างงานหรืออย่างไร ตอบข้าเถิด"
อำมาตย์เหลียนถอนหายใจช้าๆ และบ่นรำพึงกับตนเองลอยไปถึงผู้อื่น
"เป็นการยากที่หมากสูงส่งตัวหนึ่ง ต้องกลับกลายเป็นเพียงเบี้ยชั้นต่ำของมารดาผู้ฉ้อ
