เทียนฉินยิ้มเยาะเย้ยและดึงใบหน้าของสตรีในอ้อมแขนขึ้นมาจะจุมพิต กลับพบแววตาแข็งกร้าวและถูกมีดสั้นในมือนาง ตวัดปาดคอในทันใด สตรีชราในวงล้อมก็ล้วนทำเช่นเดียวกัน เลือดสาดกระจายหยดลงในทะเลทราย
เทียนฉินร่างตกลงในผืนทรายในทันใด ดวงตาเบิกค้าง มันจำดวงตาของสตรีผู้นี้ได้ ดวงตาของนางกำนัลน้อยผู้หนึ่งข้างกายเสด็จพ่อ ดวงตาที่เมินเฉย ดวงตาที่จ้องมองมันอยู่ตลอดตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ นี่เองซินะ คือนางนี่เอง
ร่างของเทียนฉิน ตาเบิกค้างกระตุกอยู่บนผืนทราย เรียวขาขาวๆกระทืบลงบนอกมันอย่างรุนแรงดังๆขึ้นมา
"อั่ก !!!! "
ร่างบอบบางที่ถูกมันเปิดเปลือยร่างกาย มิใส่ใจตนเองในยามนี้ แต่นั่งลงบนหน้าอกของมันและจ้องลงในดวงตาของมันนิ่ง ดวงตาของนางกำนัลน้อย ที่เดินผ่านมันไปทุกวันในยามเยาว์ มิรู้นางหายไปตอนไหนกัน รู้ตนอีกครานางก็หายไปเสียแล้ว ริมฝีปากได้รูปสวยขยับบางเบาเล็กน้อย
"ที่แท้เจ้าก็เป็นคนของจ้าวเหวินเต๋อ มาเนิ่
