ในยามที่องค์เหวินเต๋อกำลังเพลิดเพลินกับดอกไม้งาม มู่เหมียนใช้ผ้าที่ลักลอบผูกโยงไว้ หย่อยกายลงไปที่ข้างตำหนักช้าๆ นางแต่งกายแบบนางข้าหลวงและใช้หน้ากากสีเงินปิดใบหน้า เช่นสตรีนางหนึ่งที่เคยรับใช้นาง
สตรีนางนั้นโดนน้ำร้อนลวกจึงต้องอำพรางใบหน้าตน และองค์เหวินเต๋อก็ผ่อนปรนให้นางลงไปเสียผู้หนึ่ง ในยามที่มู่เหมียนวอนขอนางมารับใช้นางแทนการเนรเทศออกไปที่บ้านเดิม
มู่เหมียนโรยตัวลงมาเบาๆ รองเท้าปักหยาบๆมิมีเสียงรบกวนใจ เช่นรองเท้าที่แสนงดงามของนาง นางแตะท้าวแผ่วเบาและค่อยๆเร้นกายออกมานอกตำหนักดำ ทิ้งร่างนางข้าหลวง ที่ถูกมัดติดเตียงไว้แทนนาง คล้ายว่ากำลังนอนหลับ นางมัดปากของนางข้าหลวงอย่างแน่นหนานัก
"กว่าจะมีผู้ใดพบ นางคงจากไปด้านนอกเสียแล้ว "
มู่เหมียนเดินออกไปที่ประตูวัง มิทักทายผู้ใด มิคาดนายทหารเฝ้าประตูวัง กลับยินยอมให้นางผ่านไปโดยง่ายนัก นางยิ้มเยาะในใจยินดียิ่ง ยามถึงที่ชั้นนอกที่มีโรงเล
