เกิดใหม่ใกล้เธอ

คุณยม

ชานนท์ยืนมองตันหยงจากชั้นบนของห้องพักส่วนตัว เขายังคงกำสร้อยข้อมือเส้นจิ๋วรูปดอกไม้เอาไว้ในมือ เขาได้ยินตันหยงพูดตอนที่กำลังเดินหาหนังสือเล่มนั้น

พฤติกรรมของตันหยงเหมือนจงใจหาหนังสือเล่มนั้นให้ได้และคำพูดของเธอ

'อยู่ไหนนะ ตอนนั้นก็วางไว้ตรงนี้นี่นา'

ชานนท์ได้ยินคำนี้เต็มๆสองหู เพราะเขาแอบเดินตามเจ้าหล่อนอยู่ และแน่ใจว่าตันหยงตั้งใจหาหนังสือเล่มนั้นแน่นอน

ตันหยงบอกว่าวางเอาไว้ตรงนี้ วางอะไร สร้อยหรือหนังสือ ชานนท์จำได้ว่าเธอเพิ่งจะมาบ้านเขาเป็นครั้งแรก

"เธอเป็นใครกันแน่ตันหยง"

ชานนท์ได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง อยู่ใกล้ตันหยงทีไรความรู้สึกของเขาก็ราวกับได้อยู่ใกล้วนิดา เขาจึงต้องไล่ตันหยงให้ไปไกลๆอยู่เรื่อยๆ เนื่องจากว่าเธอทำให้เขามีจิตใจที่ไม่ปกติยามที่ได้อยู่ข้างๆกัน

ยิ่งตอนที่หญิงสาวบอกว่า

'หยงชอบพี่ชานนท์'

หัวใจของเขาเต้นแรง ราวกับว่าเป็นความรู้สึกที่ได้อยู่ใกล้ๆวนิดาไม่มีผิด ถึงแม้ว่าตันหยงจะไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่มาสารภาพรักกับเขา

แต่...ความรู้สึกครั้งนี้มันแตกต่างออกไป หัวใจของเขามันไม่ปกติสักนิด ยิ่งเห็นน้ำตาของตันหยงอีก ชานนท์ก็รับรู้ได้ถึงความเจ็บแปลบที่ทำให้เธอต้องร้องไห้

'เราควรถอยห่างจากตันหยงให้มากกว่านี้'

หลายวันผ่านไป

ชานนท์ไม่ได้ไปสอนพิเศษตันหยงกับกวินตาหลายวันแล้วเนื่องจากเขาอ้างว่าติดภารกิจ แต่ตันหยงก็พอจะทราบว่าชานนท์กำลังหลบหน้าเธออยู่

'ดีเหมือนกัน ถ้าไม่อยากเจอกัน หยงจะลองหายไปเองบ้าง'

ตันหยงรู้สึกงอนเขาขึ้นมาบ้าง ใช่ว่าเธอจะไม่มีความรู้สึกอะไร ตอนนี้ตันหยงอึดอัดจะแย่กับความสัมพันธ์แบบนี้

หากรู้ว่าจำอดีตได้มันต้องทุกข์ถึงเพียงนี้ ตอนนั้นคงเลือกที่จะลืมซะดีกว่า

"คุณไม่ควรบอกใครให้รู้ถึงอดีตชาติของตัวเอง"

ร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งในชุดนักศึกษายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่ตันหยงนั่งอยู่ เธอกำลังนั่งรอเพื่อนอยู่ในร้านกาแฟข้างมหาวิทยาลัย

"คุณเป็นใคร?"

"นึกดูดีๆ"

ตันหยงจ้องเขานิ่ง หน้าขาวซีดอย่างกะแวมไพร์แต่ดูดีๆกลับหล่อเหมือนดาราเกาหลี

"คุณยมทูต"

อยู่ๆตันหยงก็นึกขึ้นมาได้ ชายหนุ่มหล่อนั่งลงตรงข้ามเธอ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้มากขึ้น

"คุณควรจะเรียกผมเบาๆนะ ถ้าไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่น"ยมทูตหนุ่มหล่อกระซิบบอกตันหยงเสียงแผ่วเบา

"เอ้ย!ถูกเผง! นั่นไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอ เป็นคุณจริงๆด้วย ฉันเคยเจอคุณก่อนที่ฉันจะมาเกิดในร่างนี้"

"ผมบอกว่าให้คุณเบาๆ"

"ทำไมคุณยมทูตถึงดูหล่อ เคยดูในละครมันน่ากลัวกว่านี้นี่นา แล้วนี่มาปรากฏตัวแบบนี้จะมารับฉันไปอีกแล้วเหรอ ไม่น่ะ!"

ตันหยงทำหน้าเหวอเหมือนเห็นผี

"ถ้าคุณยังไม่หยุดแหกปากจริง ก็ไม่แน่"

เมื่อโดนคุณยมทูตขู่ขึ้นมา ตันหยงถึงได้หุบปากนิ่งกึกตามคำสั่งเขาทันที

"ในฐานะที่คุณคือวิญญาณที่อยู่ในความรับผิดชอบของผม ผมมาเตือนเพราะเห็นแก่ที่ครั้งหนึ่งเคยเก็บวิญญาณของคุณมาก่อนอายุขัย"

"มะ หมายความว่าเมื่อชาติก่อนฉันยังดวงไม่ถึงฆาตงั้นเหรอ? นายต้องรับผิดชอบที่ทำให้ชีวิตฉันวุ่นวายขนาดนี้"

ตันหยงมองเขาอย่างเอาเรื่องขึ้นมาบ้าง

"ก็รับผิดชอบด้วยการให้มาเกิดใหม่ในอายุขัยที่เหลือแล้วนี่ไงล่ะ และยังแถมความจำในชาติก่อนให้ อีกทั้งยังได้เกิดมาในครอบครัวที่ใกล้เคียงกับครอบครัวเดิมตามความต้องการของคุณอีก แค่นี้คุณก็ได้อภิสิทธิ์เยอะกว่าคนอื่นแล้วนะ"

ยมทูตหนุ่มหล่อรีบอธิบายเสียยาวเหยียดก่อนที่จะโดนคนตรงหน้าแยกเขี้ยวใส่ไปมากกว่านี้

"ช่างเถอะๆแล้วที่มานี่ มาเตือนอะไร หรือว่าอายุขัยฉันจะหมดแล้ว..ไม่นะ!"

ตันหยงโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง

"หยุดแหกปากแล้วฟัง คุณน่ะถ้าบอกเรื่องอดีตชาติให้คนอื่นรู้ อายุขัยของคุณก็จะลดลงไปอีก กี่ปีผมก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าไม่อยากเจอผมในรูปแบบอื่นล่ะก็ กฏก็คือกฏ ห้ามเปิดเผยอดีตชาติของตัวเองเด็ดขาด"

"อืม ก็ไม่ได้จะบอกใครอยู่แล้วแหละ บอกไปเค้าก็จะหาว่าบ้า เอะ!แต่งตัวแบบนี้ เรียนอยู่มหาลัยเดียวกันเหรอ หรือว่าแค่แต่งตัวให้กลมกลืนกับคนอื่น"

ตันหยงเพิ่งสังเกตุว่าชุดนักศึกษาที่เขาใส่ มหาลัยเดียวกันไม่พอ ยังคณะเดียวกับเธออีกด้วย ไม่ธรรมดาเลยแหะ!เก็บรายละเอียดขนาดนี้

"ต่อไปนี้ผมจะเฝ้ามองดูคุณทุกฝีก้าว เพราะคุณคือดวงวิญญาณพิเศษที่ผมต้องดูแล ไม่แปลกถ้าจะเห็นผมอยู่รอบๆตัวคุณ แม้แต่ในมหาลัยเดียวกันก็เถอะ ช่วยทำตามกฏของโชคชะตาฟ้าลิขิตด้วย"

"พูดเหมือนกับพระเอกลิเกเลย"

"นี่คุณ.."

"หยุดมองฉันแบบนั้น ก็แค่ล้อเล่นน่าคุณยม "

ยมทูตหนุ่มหล่อมองตันหยงพรางส่ายหน้าเบาๆ ภารกิจของตันหยงคือภารกิจส่งท้ายที่เขาจะขึ้นสู่เบื้องบน เพราะหมดภาระหน้าที่ของยมทูตแล้ว แต่ถ้าทำไม่สำเร็จเธอต้องมาตายก่อนอายุขัยอีก เขาคงต้องอยู่เป็นยมทูตไปอีกยาวๆ ซึ่งเขาเริ่มที่จะอิ่มตัวกับหน้าที่นี้เต็มทีแล้ว

"หยง!!"

เสียงของกวินตาเรียกชื่อเธอเสียงดังกังวานมาแต่ไกล

"อยู่นี่"

ตันหยงโบกมือให้กวินตา เธอหันมามองคนที่อยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง แต่ทว่า!

"อ้าว ไปตั้งแต่ตอนไหนแล้ว เป็นยมทูตก็ควรมีมารยาทไปลามาไหว้บ้างนะ เฮ้อ!"

"บ่นไรจ้ะ?"

"อ๋อๆหยงกำลังอ่านนิยายสนุกดี"

ตันหยงหยิบนวนิยายเล่มหนาออกมาให้กวินตาดู เธอเพิ่งถอยออกมาเมื่อเช้านี่เอง เป็นเรื่องเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดเหมือนกับเธอไม่มีผิด แตกต่างกันก็ตรงที่เรื่องของเธอคือเรื่องจริง

"ตามีข่าวมาบอก ปิดเทอมนี้พี่นนท์จะไปออกค่ายกับทีมงานเพื่อนๆน่ะ ไปเป็นครูอาสาสอนน้องๆแถวชนบทและไปทำห้องสมุดให้กับหมู่บ้านแถบชนบทด้วย และเทอมนี้ก็เทอมสุดท้ายของพวกเราพอดี ไปด้วยกันมั้ย?"

"เขาจะให้เราไปเหรอ?"

ตันหยงดูปลงๆเศร้าๆไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่จนกวินตานึกสงสารเพราะพี่ชายของเธอจงใจหลบหน้าตันหยงสุดๆ

"ไปได้อยู่แล้ว ให้คุณพ่อคุณแม่จัดการให้ ไปนะๆ"

ตันหยงนิ่งตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง

'พยายามอีกครั้งมันก็ดีเหมือนกัน เผื่อว่าครั้งนี้เขาจะรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง'

"อืม ไปก็ไป"

ตันหยงตกลงปลงใจอีกครั้ง ถ้าคราวนี้ชานนท์จะไม่ตอบรับเธออีก เธอจะยอมแพ้ด้วยการเฝ้ามองเขาอยู่ๆห่างก็พอ เพราะไม่อยากบังคับให้เขามารักมาชอบเธออีกแล้ว

ไม่ใช่ว่าตันหยงไม่รักเขา แต่ความรักของเธอคือการเห็นเขามีความสุข ปลดเปลื้องจากพันธนาการที่ผูกเขาอยู่ในตอนนี้ให้ออกไปหมดสิ้น

ให้ชานนท์ได้กลับมามีความสุขกับชีวิตในชาตินี้เฉกเช่นคนอื่นๆ อีกครั้ง เพียงแค่นี้ถ้าคุณยมทูตจะมาเอาเธอไปอีกครั้งเธอก็จะไม่ร้องขอชีวิตชาติที่สามอีกแล้ว ตันหยงคิดอย่างปลงๆ