“นี่นายไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นมางั้นเหรอ”
“เป็นเมียฉันรึไง ถึงได้มาจับผิด”
“ใครมันจะยากเป็นเมียคนอย่างนาย” มีนาตอบอย่างไม่คิด แต่สามารถทำให้คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คิ้วขมวดกันเป็นปมได้
“เป็นเมียฉันแล้วมันทำไม”
“ก็ไม่ทำไมหรอก นั่งนิ่ง ๆ ฉันจะเช็ดแผลให้” มือเล็กเทน้ำเกลือลงบนสำลี เธอค่อย ๆ เช็ดเลือดที่ไหลจากหางคิ้วด้วยความตั้งใจ โดยที่เธอไม่ทันสังเกตสายตาของคนตัวโตที่มองเธอด้วยสายตาแบบไหน
“เสร็จแล้ว นายกลับไปได้เลย”
“เฮ้ย!!นี่นายจะทำอะไร ถอดเสื้อทำไม” เสียงร้องตกใจของมีนา เมื่อเห็นภูผาถอดเสื้อเชิต์ของตัวเองออกพร้อมกับโยนลงตะกร้าเสื้อผ้าของมีนา
“จะนอน”
“ทำไมนายยังไม่กลับอีก”
“พูดมากอีก ฉันจะไม่นอนอย่างเดียว” เสียงทุ้มบอกกับคนตัวเล็ก ทำให้เธอได้แต่ถอนหายใจในความหน้ามึนของเขา เธอจะแก้แค้นแต่ก็ทำแค่คิดเพราะเธอเองก็ไม่สามารถต่อกรกับผู้ชายคนนี้ได้แม้แต่น้อย
“ปิดไฟ”
“รู้แล้ว ๆ” ทำได้เพี
