คลั่งรักเมียเด็ก.

สร้างเรื่อง

(แกอยู่ไหนแล้วเนี้ยมีนา) สายเรียกเข้าจากณิชาที่โทรมาตามตัวมีนาหยิก ๆ เพราะวันนี้คือวันรายงานตัวเข้ามหาลัยของเหล่านักศึกษาใหม่

(ฉันแวะมาซื้อกาแฟ ใกล้จะถึงแล้ว เฮ้ย!!)

(มีนา มีนา) ติ๊ด!!มีนารีบวางสายจากณิชาทันที เมื่อตัวเธอเองกำลังโดนชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ทำให้กาแฟร้อน ๆ ที่มีไอร้อนจากแก้วปะทะเข้าเสื้อเชิ้ตของผู้ชายตรงหน้า

“เชี้ยอะไรวะเนี้ย ร้อน” ยังไม่ทันที่มีนาจะได้เห็นหน้าของผู้ชายที่เธอเดินชนเข้า เพราะเขารีบวิ่งไปที่ก๊อกน้ำหน้าร้านสะดวกซื้อ มือหนารีบแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองอย่างรวดเร็วเผลอให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยอย่างคนที่ดูแลตัวเองมาดี

“เฮ้ย!!คุณอย่าเอาน้ำราด เดี๋ยวมันจะพอง” เสียงใสของตัวต้นเหตุที่วิ่งตามมาดูอาการของเขา ทำให้ร่างสูงถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เขาทิ้งสายยางและรีบเดินเข้าไปภายในร้านสะดวกซื้อด้วยสภาพปลดกระดุมเสื้อโชว์หน้าท้องแกร่งที่ตอนนี้กำลังแดงเถือก เขารีบเดินไปหยิบถุงน้ำแข็งมาแนบไว้ที่หน้าท้อง

“เป็นยังไงบ้างคะคุณ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

ตาคมจ้องมองเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนเรียบร้อยตรงหน้า ผมยาวสลวยถูกรวบเป็นหางม้าติดโบว์สีน้ำเงินบ่งบอกถึงโรงเรียนได้เป็นอย่างดี สายตาอาฆาตแสดงออกทางใบหน้าหล่อเหลาให้มีนาเห็นอย่างเปิดเผย

“ทำไมเดินไม่ดูวะ”

“อ้าวคุณ ถ้าฉันเห็นฉันจะเดินชนคุณเหรอ” คำตอบของคนตัวเล็กทำให้ชายหนุ่มขบฟันกรามด้วยความโมโห อยากจะจับเด็กตรงหน้าฟาดที่ตูดให้หายโมโหสักทีสองที

“เธอ!!” เสียงทุ้มต่ำดังเล็ดลอดออกมา แววตาอาฆาตมาดร้ายของชายตรงหน้า สร้างความกลัวภายในใจให้กับมีนาไม่น้อยและเมื่อดูอาการของผู้ชายตรงหน้าก็คงไม่ได้เป็นอะไรมากนัก

“คือฉันขอโทษนะคะคุณ วันนี้ฉันรีบถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ” เธอรีบเอ่ยขอโทษขอโพยชายตรงหน้าอีกครั้งและชิ่งออกจากร้านสะดวกซื้อทันที

ร่างสูงกัดฟันกรอดสายตาอาฆาตมองคนตัวเล็กวิ่งหนีออกจากร้านไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้เขายืนอยู่ในร้านสะดวกซื้อที่มีสายตาของสาว ๆ หลายคู่มองหน้าท้องลอนสวยของเขาอยู่ เมื่อเห็นว่ามีคนเริ่มมุงดูเหตุการณ์เขาจึงรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์พร้อมกับถึงน้ำแข็งในมือเพื่อไปจ่ายเงิน

“เท่าไหร่?”

“ไม่ต้องจ่ายหรอกพ่อหนุ่ม แม่หนูคนเมื่อกี้จ่ายให้แล้ว” ร่างสูงเดินออกจากร้านสะดวกซื้ออย่างรวดเร็ว เขารีบเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ข้างทางและขับกระชากออกไปด้วยความแรงตามอารมณ์โมโหที่ยังคงค้างอยู่

สนามแข่งรถขนาดใหญ่ เสียงรถยนต์คันหรูเบรกรถเสียงดังสนั่นไปทั่วสนาม ร่างสูงของเจ้าของรถเดินลงมาจากรถยนต์คันหรูด้วยสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เดินก้าวเข้าไปภายในอาคารหลังใหญ่ข้างสนาม

“ไอ้เชี้ยภูผา มึงไปทำอะไรมาวะ?สภาพดูแทบไม่ได้” เสือเพื่อนแก๊งเดียวกับภูผาทักเพื่อนของตัวเองด้วยความแปลกใจ เมื่อได้เห็นสภาพของเพื่อนรักเสื้อเชิ๊ตเละเทะไปหมด

“เจอเด็กเปรตมา”

“เด็กที่ไหนวะ?”

“มึงก็ถามมากจังวะ เป็นเมียกูรึไง”

“ถ้ากูได้เป็นเมียมึง กูกัดลิ้นตัวเองตายดีกว่า”

“ไอ้สัส!!” ภูผาชายหนุ่มเจ้าของผับชื่อดังและเป็นทายาทธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เจ้าของลายสักรูปมังกรที่ผู้หญิงเกือบครึ่งประเทศอยากลูบไล้

เขาทิ้งตัวพิงโซฟาเปิดเสื้อเชิ๊ตและใช้น้ำแข็งที่ติดมือมาประคบเอาไว้ รอยแดงที่ปรากฏบนหน้าท้องแกร่งทำให้เขาไม่สามารถลืมภาพเด็กผู้หญิงที่วิ่งหนีไปได้เลย

“ทำไมทำหน้าโหดแบบนั้นวะ”

“อย่าให้กูได้เจออีกครั้งนะ พ่อจะจับฟาดก้นให้ซ้ำ” น้ำเสียงเย็นยะเยือกของภูผาที่พูดออกมา ทำให้เสือที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับขนลุกแทนเด็กผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเห็นสายตานิ่งเรียบเฉยของภูผายิ่งกลัวแทนเธอ

“มึงก็จะอะไรนักหนา เด็กก็คือเด็ก”

“เด็กมอปลาย ยังเด็กอยู่ไหม”

“เด็กมอปลายก็เด็กไหมวะ?ว่าแต่สวยไหม”

“หน้าเหมือนซาลาเปาอิ่มน้ำ”

“เป็นไงวะ”

“ไม่ต้องมายุ่งกับกูตอนนี้ไอ้เสือ กูกำลังหงุดหงิดอยู่”

“เออ ๆ งั้นกูไปดูสนามแข่งสำหรับเย็นนี้ก่อน” ร่างสูงของเสือลุกจากโซฟาเดินออกจากอาคารที่รายล้อมไปด้วยกระจกใส ที่สามารถมองเห็นทุกมุมของสนามได้อย่างชัดเจนปล่อยให้ภูผานั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้เย็นลงน่าจะดีกว่า