“อื้ม ปล่อย” น้ำเสียงงัวเงียของมีนาเธอพยายามปัดมือหนาของภูผาที่กำลังยุ่มย่ามบนใบหน้าเธอ ด้วยความรำคาญทำให้เธอต้องรีบปัดมือของเขาออก
“บ่ายแล้ว ลุกมากินข้าว”
“บ่ายเหรอ ห๊ะ!!บ่าย ทำไมมือถือไม่ปลุก ฉันต้องเอาไว้ตลอด”
“เฮียปิดเอง”
“ปิดทำไม ฉันต้องทำงานนะ”
“ไปลาออกซะ”
“ลาออกแล้วฉันจะเอาอะไรกิน คุณบ้ารึเปล่า” ใบหน้าติดเหวี่ยงของเธอ ตวัดสายตามองคนตัวโตที่นั่งอยู่
“ก็เฮียจะเลี้ยงเอง”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอก”
“รับข้อเสนอไปเถอะ อีกอย่างเปิดเทอมก็ต้องเรียนหนักจะมีเวลาทำเหรอ” ใบหน้าสวยครุ่นคิดตามประโยคของภูผา สิ่งที่เขาพูดถูกทุกอย่างและเป็นเรื่องหนึ่งที่เธอกังวลใจมาตลอด ยิ่งเด็กปีหนึ่งต้องทำกิจกรรมกับทางมหาลัยแล้วด้วยยิ่งไม่มีเวลา
“แล้วฉันต้องทำไงบ้าง”
“อย่าแรก เรียกเฮีย ว่าเฮีย แทนตัวเธอว่า หนู”
“เฮี้ยงี้เหรอ”
“เฮียต่างหาก อย่าออกเสียงแบบนั้นดิ่”
“แล้วไงต่อ”
“ก็ย้ายมาอยู่คอนโดกับเฮีย
