มือเรียวลูบบนผ้าเนื้อหยาบ หัวคิ้วขมวดมุ่นด้วยครุ่นคิดหาทางแก้ไขปัญหาเบื้องหน้า หลินอวี้เจินเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจหนักหน่วง
“คุณหนูดื่มน้ำชาก่อนเถิดเจ้าค่ะ” หวังหมิ่นรินน้ำชาส่งให้ “คุณหนูยังไม่แข็งแรงไม่ควรมานั่งตาก ลมเช่นนี้นะเจ้าคะ”
“ข้าไม่ได้อ่อนแอเสียหน่อย” หลินอวี้เจินเงยหน้าขึ้นจากผ้าในมือแล้วย่นจมูกใส่ แต่ก็ยื่นมือไปรับถ้วยน้ำชามาจิบ “นี่น้ำขิงมิใช่หรือ?”
“คุณหนูต้องลมเย็นจนไม่สบาย ต้องดื่มน้ำขิงไล่ไอเย็นเจ้าค่ะ”
หลินอวี้เจินจำใจดื่มน้ำขิงเผ็ดร้อนจนหมด แล้วส่งคืนให้หวังหมิ่น นางรู้ว่าหวังหมิ่นหวังดีกับนาง เรื่องนี้ต้องโทษกัวจื่อ หราน เขาทำให้นางบาดเจ็บกระอักโลหิตออกมาหนึ่งคำ นางคิดว่าตนเองเช็ดคราบเลือดหมดแล้วแท้ๆ แต่ผ้าเช็ดหน้าของเขานั้น นางตั้งใจแอบเอาไปซักด้วยตนเอง แต่บังเอิญทำตกในห้อง หวังหมิ่นเข้ามาดูแล นาง
