บทที่22. เจ้ารอข้า?

1404 คำ

เห็นท่าทางเหม่อลอยของเขาแล้วนางก็ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าเขาคิดสิ่งใดอยู่ แต่นางไม่คิดอยู่ตันหยางนานนัก แค่อยากมาพักผ่อนจิตใจหนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้น นางเป็นห่วงบิดาและยังมีสำนักศึกษาอีก หากนางไม่อยู่นานๆ ก็เกรงบิดาจะได้ใจ กินอาหารไม่ตรงเวลา ทำงานเพลินจนไม่มีใครคอยเตือน “แล้วเจ้าไม่คิดถึงอี้เซียวหรือ? หากเจ้าไม่อยู่เขาคงไม่มีเพื่อนเล่น”   เหตุใดจึงรู้สึกเหมือนตนเองไม่ต้องการให้นางจากไปนัก “ย่อมต้องคิดถึง” นางยิ้มบางๆ “เขาเป็นน้องชายที่น่ารัก แต่อี้เซียวมีแม่นางเฉียนอิ๋นอิ๋นดูแลมิใช่หรือ?” “แต่ข้าไม่เคยอี้เซียวสนิทกับผู้ใดเท่าเจ้ามาก่อน”  เขาถอนหายใจหนักหน่วง “อาจเพราะข้าเคยดูแลเด็กๆ  ก็เลยพอเข้าใจเขาบ้าง” นางยิ้มอ่อนโยน “ท่านเองมีงานการต้องรับผิดชอบมากมาย  ท่านทำหน้าที่ของตนเองเต็มที่แล้ว อย่าได้คิดมากไปเลย” “ตั้งแต่ถูกลักพาตัวไปตอนเจ็ดขวบ เขาก็เป็นเช่นนี้ ราวกับวันเวลาขอ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม