รักสุดใจนายหมอนวด

แฟนเก่าnc18

ปันเดินไปยังโต๊ะของฝรั่งเพื่อขอเก้าอี้มาหนึ่งตัว ซึ่งฝรั่งก็ให้ปันมาแต่โดยดี ปันจึงเอามาถึงที่โต๊ะและตั้งแทรกกลางระหว่างต้นกับจางเจี่ย

"นั่งเลยจีจี้"นารีช้อนตามองจีจี้แล้วขยิบตา

ส่วนจางเจี่ยก็เขยิบเก้าอี้ถอยห่างเพื่อให้จีจี้นั่งสะดวกขึ้น ข้อสำคัญเขาไม่ค่อยไว้วางใจผู้หญิงคนนี้ ถึงจางเจี่ยจะเคยผ่านผู้หญิงมาเพียงคนเดียว แต่เขาก็ดูออกว่าผู้หญิงคนนี้มาไม่ดีแน่ และสิ่งที่เขาห่วงมากที่สุดคือต้นจะเข้าใจผิด เพราะต้นรู้แล้วว่าแฟนเก่าเขาเป็นผู้หญิง

จีจี้พยายามใช้มารยาจับจุออ่อนของจางเจี๋ย

"ชนแก้ว"จีจี้ชนแก้วกับทุกคน และคนสุดท้ายก็คือจางเจี๋ย เขาจึงชนแก้วในทันที เพราะโดยส่วนตัวจางเจี่ยชอบดื่มเบียร์ ไม่ใช่เพราะจีจี้แม้แต่น้อย แต่คนในกลุ่มไม่คิดเช่นนั้น

เพราะบางที่ก็ชนแก้วกันแค่สองคน ข้อสำคัญจางเจี่ยขอชนแก้วเองอีกต่างหาก พอจีจี้ดื่มหมดชนต่ออีก ทำเช่นเดิมอยู่หลายครั้งจนสร้างความไม่พึ่งพอใจแก่ต้นและพรรคพวก จางเจี่ยก็สังเกตเห็นแต่ก็จะแกล้งต่อไปอีก

"จางเจี่ยแฟนของต้นคอแข็งเป็นบ้าเลย จีจี้ยอมแพ้จีจี้เมาเบียร์"จีจี้ทำท่าจะเล่อแต่พยายามกลืนลงไป

"จีจี้ ชนอีครั้งกผมกำลังได้ที่เลย"จางเจี่ยยื่นแก้วพร้อมชน

"พอแล้วจางเจี๋ย"จีจี้โบกมือ แต่จางเจี่ยคะยั้นคะยอจนจีจี้ยอมอีกแก้วและเป็นแก้วสุดท้าย

จางเจี่ยพยายามมอมเหล้าให้จีจี้เมา เพื่อทุกอย่างจะได้จบ เพราะจางเจี่ยก็ไม่ชอบผู้หญิงดื่มเหล้าเบียร์

ต้นเริ่มมองค้อนจางเจี่ย และรู้สึกว่าแผนนางนกต่อจะสำเร็จ ก็หุ่นจีจี้สะบึ้มซะขนาดนั้นใครเห็นจะอดใจไว้

"จางเจี่ยไม่ต้องมอมเหล้าจีจี้อีก จีจี้เลิกอ่อยจางเจี่ยแล้วนะ จีจี้จะกลับบ้านไปนอนกับผัว"จีจี้พยายามลุกกขึ้นยืน แต่ก็เซจะล้ม แล้วเริ่มสับสนทางความคิดความจำ

จางเจี่ยกำลังตั้งใจฟังจีจี้บอกเล่าเรื่องราว แต่ยังฟังไม่ทันจบก็มีหมัดใหญ่ใส่ไปที่เบ้าตาของจางเจี่ย จนล้มฟุบคาโต๊ะ

จางเจี่ยนอนหันหลังให้ต้น หลังจากกลับจากโรงพยาบาลไปหาหมอให้ดูดวงตา ซึ่งก็ไม่เป็นอะไรมากแค่ฟกซ้ำ จางเจี่ยรู้สึกเจ็บใจต้นที่ไม่เชื่อใจเขา มากกว่า ที่โดนสามีจีจี้ชกเข้าที่เบ้าตา

"จางเจี่ยต้นขอโทษนะ ต้นผิดไปแล้ว"ต้นขยับตัวในท่านั่งเข้าไปใกล้ๆจางเจี่ย แต่เขากลับนิ่งเฉยเพราะยังโกรธอยู่นิดหน่อย

"พูดอะไรกับต้นบ้างซิ"ต้นชะโงกหน้าไปมองบริเวณใบหน้าของจางเจี่ย เมื่อเขาเห็นต้นมองมาจึงรีบหลับตาในทันที

"จะให้ต้นทำอย่างไรที่จะหายโกรธ"ต้นบีบนวดต้นแขนของจางเจี่ยเพื่อเอาใจ

"หายโกรธต้นนะ นะ นะ จางเจี่ย"

จางเจี่ยอยากจะให้อภัยเร็วขึ้นแต่ก็ต้องเล่นตัวบ้าง เพราะถ้าให้อภัยง่ายๆเดี่ยวต้นก็จะได้ใจ เขาจึงแกล้งไม่ได้ยิน

"จางเจี่ยยังโกรธต้นอยู่ ถ้างั้นต้นกลับห้องก่อนนะ เดี่ยวพรุ่งนี้ต้นจะมาแต่เช้ามืด"ต้นค่อยๆขยับตัวออกไปและลงจากเตียงเตรียมแกล้งกลับ ในขณะเดียวกันก็แอบมองจางเจี่ย ซึ่งก็ยังนอนนิ่งอยู่เช่นเดิม ต้นแกล้งไปเปิดประตูให้เสียงมันดัง แก็ก

"ใจดำมากเลย จางเจี่ยเจ็บขนาดนี้ไม่คิดจะคอยดูแล ยังจะกลับไปห้องอีก ไปเลยพรุ่งนี้จางเจี่ยจะกลับจีนแล้ว"จางเจี่ยลุกขึ้นนั่งด้วยความน้อยใจ

ต้นอมยิ้มแล้วเดินมาหาจางเจี่ยที่เตียง แล้วยืนมองจางเจี่ยหนุ่มแสนงอน

"มาทำไม" จางเจี่ยหันหน้าหนี

"ก็มาหาจางเจี่ยไง"

"ไม่ต้องมาหรอก พรุ่งนี้จางเจี่ยจะกลับจีนแล้ว"

ต้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะถ้างอนกันทีไรก็จะกลับจีนท่าเดียว นี่ก็รอบที่สองแล้วที่จะกลับ

"ไม่กลับได้มั้ย"ต้นนั่งลงข้างๆจางเจี่ยแล้วโอบกอดซบไหล่

จางเจี่ยแอบดีใจอยากให้เป็นแบบนี้นานๆ แต่ก็ยังแสร้งบึ้งตึงอยู่

"จะให้ต้นทำอะไรก็ได้ที่ให้จางเจี่ยหายโกรธ" ต้นยังซบไหล่จางเจี่ยอยู่

จางเจี่ยหายโกรธนานแล้ว แถมรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่ต้นมาง้อให้ความสำคัญกับเขา

"ก็ได้ หอมแก้มจางเจี่ยหนึ่งที่"จางเจี่ยหันหน้ากลับมาเพื่อยื่นแก้มให้ต้นหอม

"ได้"ต้นเลิกซบไหล่ แล้วยืนริมฝีปากลงที่แก้มของจางเจี่ยหลายครั้งติดๆกัน

"หายโกรธหรือยัง"

"หายแล้ว"จางเจี่ยหันหน้ามาแล้วหอมแก้มต้นกลับอีกหลายครั้งเช่นกัน ต้นจึงผลักร่างของจางเจี่ยล้มลง ส่วนจางเจี่ยก็ดึงร่างของต้นมานอนกอดแนบกาย

ต้นอยากเอาใจจางเจี่ย จึงประกบปากจางเจี่ยแลกสัมผัสรัก พันกันพัลวันอย่างดูดดื่มจนสมอุรา ต้นถอนริมฝีปากออก พร้อมดึงเสื้อจางเจี่ยออกเหนือศีรษะ

ไล่ลงมาสัมผัสเนินอก ไซร้ดูดขบเบาๆ จนจางเจี่ยต้องส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา ต้นซุกซ่อนคลึงไม่หยุดหย่อน เลื่อนไล้สัมผัสผิวกายจางเจี่ยลงมา อยู่เหนืออาวุธคู่กายที่เต็มไปด้วยพงหญ้า ที่ดกดำไม่ได้ตกแต่งให้สวยงาม แต่ต้นชอบแบบนี้ดูเป็นธรรมชาติ

ต้นซุกซอนรอบอาวุธคู่กาย ไม่ยอมสัมผัสสิ่งนั้นปล่อยให้ผ่านไปหลายครั้ง จนจางเจี๋ยรู้สึกหงุดหงิดจนอยากบอกกล่าว แต่อดใจไว้คอยดูต้นจะทำอะไรต่อ จางเจี่ยต้องพบกับความประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อต้นสัมผัสพวงสวรรค์ที่หย่อนยาน เขาถึงกับสะท้านซ่านทั่วร่าง เพียงต้นใช้ริมฝีปากสัมผัส จางเจี่ยพึ่งรู้สิ่งนี้ก็สร้างความสุขสมอย่างน่าประหลาด แต่สิ่งที่จางเจี่ยอยากให้ต้นทำมากที่สุด คือสัมผัสรักอาวุธคู่กายของเขามากที่สุด

ท้ายสุดจางเจี่ยก็สมหวัง ต้องสัมผัสอาวุธคู่กายของเขา เพียงสัมผัสแรกจางเจี่ยสะท้านทั่วเรือนร่าง ยิ่งต้นสัมผัสโดยใช้ริมฝีปากจางเจี่ยนั้นแท่บจะพ่นพิษในกายออกมาในทันที ต้นผู้ประสบการณ์มากกว่าจางเจี่ยก็รู้ทันที เขาจึงหยุดทุกอย่างเพื่อให้คลายความหฤหรรษ์

เมื่ออาวุธคู่กายจางเจี่ยสงบนิ่ง ต้นจึงปลดอาภรณ์ที่ติดกายออกจนหมด เผยเห็นร่างกายที่เปลื่ิอยเปล่า เพียงจางเจี่ยเห็นแว่บแรกก็อยากสัมผัส แต่ยังไม่กล้าเวลานี้ต้องรอให้ต้นจัดการทุกอย่าง

ต้นนั่นขึ้นนั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาร่างจางเจี่ย จับอาวุธคู่กายของจางเจี่ยจ่อช่องแคบทางผ่านสุขสมของเขา ต้นค่อยๆให้อาวุธคู่กายของจางเจี่ยผ่านเข้าไปทีละนิด ถึงมีอุปสรรคความคับแคบก็ไม่ย่อท้อ จดจ่อให้อาวุธคู่กายจางเจี่ยผ่านทางไปให้ได้ ในที่สุดต้นก็ประสบความสำเร็จ โดยมีจางเจี่ยนอนเฉยๆเอาใจช่วย

เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางในควรที่จะเป็น ต้นจึงเริ่มขยับร่างโยกส่ายสะโพกขึ้นลงไม่ขาดระยะ จางเจี่ยอยากช่วยต้นจึงเอื่อมมือจับยอดปทุมถันกระจิดริดสีชมพู ถึงจะไม่เต็มไม้เต็มมืิอเขาก็ภูมิใจ ที่ใช้มือบดขยี้ช่วยสร้างอารมณ์ให้ต้น ส่วนหนอนน้อยสีน้ำตาลของต้น จางเจี่ยยังไม่สามารถทำใจจับได้ เพียงแค่มองมันดิ้นกระดุกกระดิกตลอดเวลา ในยามที่ต้นโยกย้ายส่ายสะโพก ต้นรู้สึกล้าจึงก้มนอนทาบทับร่างของจางเจี๋ย

จางเจี่ยเริ่มรู้งานขยับขาให้กว้างงอขาเล็กน้อย ก่อนที่จะดันบั้นท้ายขึ้นสูงเพียงครั้งแรกต้นถึงสะดุ้ง จางเจี่ยเริ่มรับรสสวาทจากการทำสิ่งนี้ มันเป็นสิ่งดีดีที่จางเจี่ยค้นพบ เขาจึงยกบั้นท้ายขึ้นไม่ยั้งไม่หยุด ออกแรงสุดกำลังใช้ให้เป็นประโยชน์

ต้นรู้สึกได้ว่าจางเจี่ยทำได้ดีถึงจุดต่อมสวรรค์ เขาสุขได้ใจดั่งคิดไม่ผิดเพี้ยน ลีลาจางเจี่ยหลังจากรู้งานต้นให้ผ่านไม่ติดใจอะไร ยิ่งจางเจี่ยยกบั้นท้ายขึ้นแรงเท่าไร จนต้นเกือบสุขสมก่อนจางเจี่ย แต่แล้วจางเจี่ยก็หยุดชะงักอยากสนุกต่อ จึงต้องเปลื่ยนลีลาท่าทาง

ต้นจึงพยุงร่างขึ้นในท่านั่ง จางเจี่ยขยับร่างตามมานั่งเช่นกัน จางเจี่ยกอดต้นและขยับร่างกายมาข้างเตียง ต้นรู้ทันทีแต่เขาแกล้งไร้เดียงสา จางเจี่ยกำลังจะจัดท่า โดยถอนอาวุธคู่กายออก ลุกขึ้นขยับตัวลงข้างเตียงนอน จับร่างต้นพลิกคว่ำดึงบั้นท้ายมาหน้าอาวุธคู่กายเขา ต้นลุกขึ้นใช้มือยันพื้นยกสะโพกขึ้นตามแรงมือจางเจี๋ย

จางเจี่ยจัดท่าได้ลงตัว เขาจึงจับอาวุธคู่กายจ่อช่องแคบที่ขยายพอดี เพียงเสี้ยววินาทีก็ผ่านอย่างง่ายดาย เพราะต้นนำร่องไว้อย่างไม่บกพร่อง จางเจี่ยไม่รอช้าโยกสะโพกกระทบเนื้อเสียงดังสนั่นลั่นห้อง พร้อมเสียงต้นที่ร้องเหมือนโดนหนามใหญ่ตำ จนเจ็บปวดแสนทรมานที่ยังไม่ได้สุขสม

จางเจี่ยออกแรงโยกสะโพกอย่างเร่งรีบ เพราะเขาเริ่มรู้ตัวว่าภูเขาไฟจะระเบิดในไม่ช้า ต้นนั้นก็พอจะรู้จึงเอื่อมมือจับหนอนน้อยขยับตามจังหวะ ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานหนอนตัวนั้นก็ปล่อยพิษร้ายออกมาจนหมดสิ้น

จางเจี๋ยออกแรงครั้งสุดท้ายโยกสะโพก พร้อมภูเขาไฟระเบิด จนลาวาไหลออกมาเข้าภายในช่องแคบทางผ่านประตูสุขสม

เช้าวันใหม่คิมโยฮันกำลังจะบินไปภูเก็ต ในอีกไม่กี่ชั่วโมง เขานั่งรอเวลาเช็คอินโดยมีแทซองเพื่อนรักมาส่ง

"จะให้แทซองตามไปทีหลังมั้ยโยฮัน"

"ไม่ต้องหรอก โยฮันอยากไปคนเดียว พักผ่อนจิตใจน่ะ"

"ก็ได้แล้วแต่คิมโยฮัน"

"แทซอง โยฮันฝากดูต้นด้วยได้มั้ย"โยฮันหันหน้ามาเพื่อของร้องแทซอง

"จะดูอะไรเขาก็มีความสุขดี เพื่อนเขาก็เยอะแยะ โยอันไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงตัวเองดีกว่า"แทซองไม่ค่อยพอใจต้นเพิ่มขึ้นมาอีก

"จริงด้วย แต่ถ้าเกิด เอ่อ คือ ถ้าจางเจี่ยทิ้งต้นหรือทำร้ายต้นก็บอกโยฮันทันทีนะ"

"ก็ได้ถ้ามีอะไรจะโทรไปหาก็แล้วกัน"แทซองตัดความรำคาญรับปากส่งๆไปอย่างนั้นแหล่ะ

"ขอบใจมากนะแทซอง"

"ไม่เป็นไรหรอกเราเพื่อนกัน"

ช่วงที่คิมโยฮันกับแทซองกำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น ต้นและริโอ้เดินมาถึงด้านหลังของทั้งสอง

"โยฮัน"

พอสิ้นเสียงของต้นปุ๊บ คิมโยฮันหันหน้ามาทันที พร้อมยิ้มจนเห็นไรพัน

"โยฮันดีใจมากเลยที่ต้นมาส่ง ต้นยังไม่ลืมโยฮัน"

ต้นยิ้มตอบกลับโยฮันอย่างจริงใจ เพราะอย่างน้อยคิมโยฮันก็เป็นทั้งเพื่อนและลูกค้า

"คำว่าเพื่อนมันมีค่ามากนะ"ต้นพูดขึ้น

"ใช่ แฟนเลิกกันแล้วก็เป็นคนอื่น"โยฮันนึกเสียใจเสียดายวันเวลาที่อยู่กับต้น ถึงแม้จะเพียงไม่กี่วันก็ตามที

คิมโยฮันคุยกับต้นด้ไม่กี่ประโยคก็ได้เวลาที่จะต้องขึ้นเครื่อง

"โชคดีนะโยฮัน"ทัั้งสามเสียงประสานกัน พร้อมใจกันอวยพรให้คิมโยอัน

"เช่นกัน"คิมโยฮันโบกมือให้ทั้งสามคนและหันหลังกลับไป แล้วเดินต่อไปเพื่อจะขึ้นเครื่อง

ต้นกับกับแทซองมองคิมโยฮันจนลับตา

"แทซองมาอย่างไง"ริโอ้ถาม

"ขึ้นรถแดงมา"แทซองตอบห้วนๆ

"ไปกับเรามั้ย เดี่๋ยวไปส่ง"

"แล้วต้นล่ะ"แทซองหันไปมองต้น

"ต้นเอามอเตอร์ไซค์ของจางเจี่ยมา แทซองกับริโอ้กลับด้วยกันเลย”

"ไป๊ อย่าเล่นตัว"ริโอ้ดึงข้อมือของแทซองให้เดินตาม

ต้นมองแล้วอมยิ้มคู่นี้เป็นคู่ที่เหมาะสมกันดี แต่ก็แอบคิดถึงปันขึ้นมาทันที ต้นไม่รู้ความสัมพันธํ์ทั้งสามเป็นแบบไหน แต่ที่รู้แน่ๆความรักของต้นกับจางเจี่ยน่าจะลงตัวแล้ว

ในระหว่างต้นกำลังจะเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ ก็มีผู้หญิงชาวจีนเดินมาชน เพราะมัวแต่กดโทรศัพท์มือถือ

"ขอโทษค่ะ"หญิงชาวจีนพูดจบก็รีบเดินจากไปในทันที โดยไม่ได้มองหน้าของต้นเลยแม้แต่น้อย แต่ต้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

จางเจี่ยเปิดโทรศัพท์มือถือดู เพราะเสียงข้อความวีแซทดังขึ้น

"ตอนนี้หรงหรงกำลังจะไปโรงแรมที่จางเจี่ยอยู่"

จางเจี่ยวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ แล้วยืนครุ่นคิดด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ จางเจี่ยไม่ได้กลัวต้นหึงหรือน้อยใจ แต่กลัวหลี่หรงหรงมากกว่า เพราะจางเจี่ยไม่รู้เลยว่าหลี่หรงหรงมาหาเพราะเหตุใด และแอบโกรธเพื่อนของเขา จางเจี่ยค่อนข้างแน่ใจบรรดาเพื่อนของเขาคงจะบอกหลี่หรงหรงแน่ว่าเขาอยู่ไหน

นี่คือสิ่งที่จางเจี่ยกลัวที่สุด ถึงแม้เวลานี้เขาะจะลืมหลี่หรงหรงไปแล้วก็ตามที เขานั่งนิ่งอยู่นานพยายามคิดที่จะแก้ปัญหาครั้งใหญ่นี้ให้ได้ แต่แล้วจางเจี่ยยังคิดไม่ทันได้ หลี่หรงหรงก็โทรวีแซทมาหาเขา จางเจี่ยไม่อยากรับแต่ก็กลัวจะมีปัญหาตามมาท เพราะที่เขามีกินมีใช้ส่วนหนึ่งก็เพราะหลี่หรงหรง จางเจี่ยจึงจำเป็นต้องรับโทรศัพท์ในครั้งนี้

"ฮัลโหล"

"จางเจี่ยหรงหรงมาถึงหน้าโรงแรมแล้วน่ะ ลงมารับหรงหรงที"

"ครับ”จางเจี่ยกดวางโทรศัพท์และรีบเดินไปเปิดประตูเพื่อจะไปหาหลี่หรงหรงหน้าฟร้อน

เมื่อจางเจี่ยไปถึงก็เห็นหลี่หรงหรงนั่งที่โซฟากดโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่ เขาจึงกลั้นใจเดินไปหาเธอ

"หรงหรง”จางเจี่ยเรียกเธอ เพราะหลี่หรงหรงยังไม่เงยหน้ามองอะไรเลยนอกจากเล่นโทรศัพท์มือถือ

"ว้าวจางเจี่ย หรงหรงคิดถึงจางเจี่ยมากเลย" หลี่หรงหรงจะเข้ามาจับแขน แต่จางเจี่ยขยัยแขนหนี เพราะตอนนี้เขารู้สึกไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวหลี่หรงหรง

"จางเจี่ยยังไม่หายโกรธหรงหรงอีกเหรอ”หลี่หรงหรงทำท่าทางน้อยใจเล็กน้อย

"ไป๊ อยู่ห้องไหนเดี๋ยวจางเจี่ยจะพาไปส่ง"

"อยู่ห้องข้างๆจางเจี่ยนั่นแหล่ะ หรงหรงรอให้ห้องว่างก่อนถึงมาที่นี่ แต่จางเจี่ยร้ายมากจะมาก็ไม่บอกหรงหรงเลย หรงหรงต้องบังคับให้เพื่อนจางเจี่ยบอก”หลี่หรงหรงยิ้มอย่างภูมิใจในความมีอิทธิพลในที่ทำงานและครอบครัวจางเจี่ย

จางเจี่ยถอนหายใจพร้อมเบิกตาขึ้น เป็นอย่างที่เขานึกไว้ไม่มีผิดจริงๆ

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปกัน”จางเจี่ยเดินนำหน้า

เมื่อมาถึงห้องที่หลี่หรงหรงจองไว้ หลี่หรงหรงรีบจับแขนจางเจี่ยแล้วซบที่ไหล่ทันที

"อย่าโกรธหรงหรงเลยนะ ที่หรงหรงบอกเลิกจางเจี่ยทั้งทียังรักจางเจี่ยอยู่นั้น มันมีสาเหตุมาจากพ่อแม่ของหรงหรงที่กดดัน จางเจี่ยก็รู้ดีนี่”

"มันผ่านมาแล้วอย่าไปพูดถึงมันอีกเลย”จางเจี่ยหันหน้าไปทางอื่นไม่สนใจหลี่หรงหรงแม้แต่น้อย

ในความรู้สึกของจางเจี่ยในขณะนี้ไม่ได้โกรธหลี่หรงหรง แต่เป็นความรู้สึกที่ไม่ชอบผู้หญิงต่างหาก ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขายังมีความรู้สึกเช่นนั้น ในส่วนของจีจี้เขาแกล้งทำเพื่อมอมเหล้าจีจี้

"อย่าอย่างนั้นเรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย"หลี่หรงหรงยังไม่เลิกซบที่ไหล่ของจางเจี่ย

"มันจบแล้วผมไม่ได้รักหรงหรงล้ว"

หลี่หรงหรงเลิกซบที่ไหล่ของจางเจี่ยทันทีแล้วหันหน้ามามอง

"หรือว่าจางเจี่ยมีคนใหม่แล้ว"

"ใช่”จางเจี่ยพูดจาหน้กแน่นจริงจัง

"ผู้หญิงไทยหรอ"

"เอ่อ "จางเจี่ยพูดไม่ออกได้แต่นิ่ง

"ไม่เนียนเลยจางเจี่ย ไปเรียนการแสดงมาใหม่นะ ถ้ามีแฟนจริงก็ต้องบอกได้ในทันทีซิ”หลี่หรงหรงหัวเราะ

"ผมจะมีใครหรือไม่มีมันเรื่องของผม"

"โอเคร เราเป็นเพื่อนกันไปก่อน เดี่ยวหรงหรงจะทำให้จางเจี่ยกลับมารักหรงหรงอีกครั้ง"

หลี่หรงหรงเดินไปที่กระเป๋าเพื่อจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ เพราะเธอแน่ใจแล้วจางเจี่ยไม่มีใคร ด้วยความมั่นใจในลูกคุณหนู สวย รวย เลือกได้ เธอคิดว่าสักวันหนึ่งจางเจี่ยก็ต้องกลับมารักเธอ

"ผมกลับห้องก่อนนะ"จางเจี่ยกำลังจะหันตัวกลับเพื่อออกจากห้องหลี่หรงหรง

"เย็นนี้พาหลี่หรงหรงไปกินข้าวหน่อยได้มั้ย"หลี่หรงหรงพูดโดยไม่ได้มองหน้าจางเจี่ย

"ผมไม่ว่างมีนัด"

"นัดกับใคร”

"เพื่อนคนไทย"

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย”หลี่หรงหรงวางเสื้อผ้าแล้วเดินมาใกล้ๆจางเจี่ย

จางเจี่ยสะดุ้งกับคำพูดคำนี้อีกครั้ง เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่ยืนนิ่งๆพยายามคิดหาคำพูด

"เงียบอีกแล้ว โกหกก็ไม่เนียน แค่เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชายแค่ตอบมาก็จบแล้ว หรงหรงก็เชื่อแล้วแต่นี่ยืนนิ่ง เอาเป็นว่าหรงหรงจะไปหาที่ห้องตอนหนึ่งทุ่ม”หลี่หรงหรงเดินย้อนกลับไปจัดเสื้อผ้าเหมือนเดิม ส่วนจางเจี่ยก็เดินออกไปจากห้องแบบเครียดมาก เพราะตอนเย็นต้นจะเอารถมอเตอร์ไซค์ที่ไปส่งคิมโยฮัน มาคืน

เมื่อจางเจี่ยออกไปจากห้องแล้ว หลี่หรงหรงก็ครุ่นคิดเรื่อรงราวในอดีตที่บอกเลิกจางเจี่ย สำหรับหลี่หรงหรงจางเจี่ยคือรักแรกรักเดียว แต่ที่บอกเลิกกับจางเจี่ย พ่อแม่บังคับเหตุผลรองแท่บจะไม่มีผล สาเหตุหลักหลี่หรงหรงเจอหนุ่มคนใหม่ ที่หล่อ รวย คู่ควรกับเธอและเป็นคู่ค้าทางธุรกิจ หลี่หรงหรงจึงหลงใหลได้ปลื้มเลยบอกเลิกจางเจี่ย

แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นดั่งหวัง เพราะรวยไม่จริงหวังมาเกาะหลี่หรงหรงเพื่อพยุงธุรกิจ เธอเลยซิ่งทิ้งหนีมาที่ไทยชั่วคราว และมาขอคืนดีกับจางเจี่ย เพราะอย่างน้อยจางเจี่ยก็ไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอนอนกจากความรักที่มีให้