ชุลมุน
2409 คำ
หลังจากดูหนังจบ ปันกับโมย่าก็เดินออกมา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทั้งคู่ โมย่ารู้สึกว่าปันนั้นน่ารักน่าคบหา ไว้เป็นเพื่อนตอนอยู่ในประเทศไทย ส่วนปันนั้นรู้สึกผ่อนคลายความเครียด และเจ็บนิดๆ ที่ริโอ้ไปกับแทซองไม่ยอมมาดูหนังกับตัวเอง
"ปันรู้มั้ยผมมีความสุขมากเลยคืนนี้ ถึงดูหนังจะเป็นเรื่องปกติ "โมย่าหันมามองปันที่กำลังอมยิ้มอยู่
"ผมก็เช่นกันครับ"
ปันรีบเดินนำหน้าด้วยความเขินอายนิดหน่อย ส่วนโมย่าก็ก้าวเท้าแค่ก้าวเดียวก็ทันปันแล้ว เพราะฝรั่งขาจะยาว
"แล้วเราจะไปไหนต่อกันดี"โมย่าเดินมาเคียงคู่ปันแล้วเริ่มเอ่ยชวน
"คงกลับห้องน่ะครับ"
"ปันไม่ชอบเที่ยวกลางคืนหรอครับ"
"ก็มีบ้างครับ แต่วันนี้ค่อนข้างดึกแล้วเลยอยากกลับห้องไปพักผ่อน"
"ก็ดีครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงนวดผม"โมย่ายิ้ม
"จะมานวดจริงหรือเปล่า เดี๋ยวเหมือนครั้งที่แล้วอีก"ปันชำเลืองมอง
"ครั้งที่แล้วผมมีธุระนิดหน่อยเลยไม่ได้มา แต่ครั้งนี้รับรองไปแน่นอนครับ"
"จะลองเชื่ออีกซักครั้ง" ปันเร่งฝีเท้าเดินไปยังที่รถตุ๊กๆ
"จะไปพร้อมกันหรือว่าจะไปคนละคัน"ปันถามโมย่า
"คนละคันก็ได้ครับ"โมย่ามีแผนจะไปต่อที่ผับเลยปฎิเสธไปคันเดียวกัน
"ก็ได้ครับนั้นแยกกันตรงนี้ บ่าย" ปันโบกมือให้โมย่าก่อนขึ้นรถ ส่วนโมย่าก็โบกมือให้เช่นกัน
แทซองเริ่มเมาจนเริ่มคุมสติไม่อยู่ในผับ ริโอ้เลยจำเป็นต้องดื่มเบียร์ให้น้อยลง เพื่อจะได้ดูแลแทซองในยามเมามายขนาดหนัก
"ริโอ้เคยแอบรักใครมั้ย"
"ไม่เคยนะ เพราะริโอ้จะถอยทันทีถ้ารู้ว่าเขาไม่มีใจ มันเลยยังไม่ได้เริ่มรัก แค่คิดจะจีบหรือคิดจะรักแค่นั้น"
"กับต้นหรอ"แทซองหันมามองริโอ้
"ไม่ใช่ ริโอ้กับต้นแค่เพื่อนกันจริงๆ ไม่เคยคิดแบบนั้น ถ้าจะคบเพื่อนก็จะเป็นแบบนั้นตลอดไปไม่มีวันเปลื่ยนเป็นอย่างอื่นได้หรอก"
"ดีจัง ริโอ้ทำใจได้ แต่แทซองทำใจแบบนั้นไม่ได้ซะที ว่าจะให้คิดคิมโยฮันแบบเพื่อน"
"ก็แทซองยังไม่มีใครนี่ ลองมีใครเข้ามาในชีวิตแทซอง ความคิดที่มีให้คิมโยฮันก็จะหมดไปเอง"
"ถ้าอย่างนั้นริโอ้เข้ามาในชีวิตแทซองได้มั้ย แทซองจะได้ลืมคิมโยฮันซะที"
ริโอ้ถึงกับคิดหนัก เพราะการเข้าไปในชีวิตใครสักคน มันเป็นเรื่องที่น่ากลัว เพราะถ้าเราตกหลุมรักเขา ถ้าเขารักตอบมันก็สมหวังในความรัก ถ้าไม่ มีแต่เจ็บกับเจ็บอย่างที่แทซองเจออยู่ทุกวันนี่ และเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะรักแทซองได้หรือเปล่า ถ้ารักได้ก็ดีกันทั้งสองฝ่าย ถ้ารักกันไม่ได้ แทซองจะเจ็บซ้ำสองรอบ
"ว่าไงริโอ้ ตกลงเขามาในชีวิตแทซองได้มั้ย"แทซองจ้องตาอย่างเว้าวอน
"ตอนนี้ก็อยู่ในชีวิตแทซองอยู่แล้วนี่ ไม่งั้นจะมานั่งเป็นเพื่อนหรอ"ริโอ้พยายามเฉไฉ
"มันไม่ใช่อย่างนั้น เราลองมาคบกันดู ข้ามขั้นตอนจีบกันไปเลย เราเป็นแฟนกันเลยแบบนี้ เข้าใจมั้ยริโอ้"
"ริโอ้เข้าใจแต่จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไร เรายังไม่ได้รักกันเลย"
"ทำไมจะทำไม่ได้ ยังไม่ทันลองเลย"
ริโอ้เริ่มหงุดหงิดในความดื้อรั้นของแทซอง และเริ่มเสียงดังมากขึ้นจนโต๊ะข้างๆเริ่มหันมามาอง ริโอ้เลยตัดสินใจว่าจะพาแทซองกลับห้อง
"กลับห้องกันเถอะแทซอง"
"แทซองไม่กลับจนกว่าริโอ้จะรับปากเป็นแฟนแทซอง"
"ก็ได้"ริโอ้รับปากส่งๆไปอย่างนั้น เพื่อที่จะได้พาแทซองกลับ หลังจากแทซองส่างเมาค่อยว่ากันใหม่
เมื่อริโอ้รับปากแทซองแล้ว จึงทำให้แทซองเชื่อฟังริโอ้ เขาจึงออกจากผับเพื่อกลับไปที่โรงแรมของตัวเอง
แทซองเมามายมากจนไม่ได้สติ เมื่อมาถึงที่โรงแรม จึงล้มตัวนอนลงในทันทีโดยมีริโอ้ประคองมาไม่ให้ล้ม แต่แล้วร่างริโอ้ก็ต้องล้มทับแทซองบนเตียงนอน
ริโอ้พยายามดันร่างตัวเองขึ้น แต่แทซองกอดคอไว้แน่น
"จะไปไหนริโอ้"
"กลับห้องน่ะซิ"
"จะกลับไปทำไมในเมื่อเราเป็นแฟนกันแล้ว"
"คืนนี้ริโอ้ต้องนอนกับแทซองทั้งคืน" แทซองดึงหน้าของริโอ้มาพรหมจูบ ริโอ้พยายามผลักร่างหนี ในที่สุดก็หลุดออกมาจากวงแขนที่คล้องคอไว้
"ริโอ้เกียจแทซองใช่มั้ยถึงปฎิเสธแทซอง" แทซองเริ่มน้ำตาไหล รู้สึกน้อยใจ คิดไปว่าใครๆก็ไม่รักแม้แต่ริโอ้
ในส่วนของริโอ้ไม่ได้รังเกียจแทซอง ครั้งหนึ่งยังต้องการตัวแทซอง แต่เกิดความผิดพลาดครั้งนั้นจึงกินแห้ว ด้วยนิสัยของริโอ้จะเจ้าชู้ก็ตามที เมื่อเห็นแทซองเมามายขนาดนี้เขาก็ไม่อยากทำอะไรเกินเลย ถึงแทซองจะหน้าตาสเปคของเขาก็ตามที
"เปล่าผมไม่ได้รังเกียจแทซอง" ริโอ้เข้าไปเช็ดน้ำตาให้แทซอง โดยใช้นิ้วชี้ปาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
"ถ้าไม่ได้รังเกียจแทซองก็ต้องจูบแทซอง"
เนื่องด้วยแทซองร้องไห้ไม่หยุด ริโอ้เลยติดสินใจบรรจงจูบไปที่ริมฝีปากแทซอง แทซองก็โอบกอดริโอ้ไว้แน่ไม่ให้หลุด ริโอ้ประกบริมฝีปากอยู่นานจนอารมณ์เตลิดไปไกล เขาเริ่มหักห้ามใจในตัวเองไม่ได้ ยิ่งเห็นหน้าตาแทซอง ที่ขาวใสน่ารัก
"หอมแก้มแทซองอีกซิ" แทซองนำทางเห็นริโอ้จูบปากค้าง
ริโอ้ทำตามอย่างว่าง่าย บรรจงจูบทั่วใบหน้าอันอวบอิ่มขาวใสไร้สิวฝ้า อย่างกระหายรักและตัดสินใจในทันที ว่าเป็นไงเป็นกันพรุ่งนี้ว่ากันใหม่ แต่แล้วความฝันก็พังทะลาย แทซองหลับ
"แทซอง แทซอง แทซอง" ริโอ้เรียกอยู่หลายครั้ง พร้อมเขย่าตัวก็ไม่มีท่าทีจะตื่น
ริโอ้เลยพลิกร่างนอนหงายข้างแทซองเอามือก่ายหน้าผาก คิดหนักจนหลับตามแทซองไปในที่สุด
เสียงเคาะประตูดังขึ้น จนทำให้ริโอ้รู้สึกตัว ด้วยความเผลอนึกว่าเป็นห้องตัวเอง เขาจึงออกไปเปิดประตู และได้เห็นคนตรงหน้า คือ คิมโยฮัน ต่างฝ่ายต่างตกใจ แต่คิมโยฮันได้สติก่อน
"ริโอ้มาที่นี่ได้อย่างไง แทซองอยู่ไหน" คิมโยฮันรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาแทซองด้วยความเป็นห่วงแบบเพื่อน โดยมีริโอ้เดินตามมาและพูดตามหลัง
"เมื่อคืนแทซองเมามาก ผมเลยพามาส่งห้องแล้วเผลอหลับไป ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้"
คิมโยฮันจ้องมองร่างแทซองที่อยู่ในชุดพร้อมเที่ยว คงเป็นจริงดั่งริโอ้ว่านั้นแหล่ะ น่าจะไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้ ถึงจะมีก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร จะเป็นการดีกับคิมโยฮันเสียอีก เพราะในใจของคิมโยฮันก็อยากให้แทซองมีแฟน เพื่อที่จะได้ลืมเขาในที่สุด
"ผมไม่ได้ว่าอะไร ถึงจะมีอะไรกัน ก็ไม่เกี่ยวกับผมคิมโยฮันกล่าวอย่างจริงใจ
"โยฮันมาก็ดีแล้ว นั้นผมขอตัวกลับ จะรีบไปทำงาน"
คิมโยฮันหันหน้ามามองต้น
"ขอบใจมากนะ ที่ดูแลแทซอง"
"ไม่เป็นไร" ริโอ้ยิ้มให้แล้วเดินออกไปจากห้อง
คิมโยฮันนั่งมองหน้าเพื่อนและอดสงสารไม่ได้ แต่เขาก็ทำใจไม่ได้ ที่จะให้มารักเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
"แทซอง"คิมโยฮันเขย่าร่าง
คิมโยฮันเขย่าร่างแทซองอยู่สองสามครั้งแทซองก็ตื่นขึ้นมา เมื่อลืมตามองเป็นคิมโยฮัน แทซองถึงกับตกใจรีบลุกขึ้นนั่งในทันที แล้วมองไปรอบๆ ห้อง คิมโยฮันจึงคาดเดาว่ามองหาริโอ้
"ริโอ้กลับไปแล้ว"
"ฮือ แทซองพยักหน้าแบบงง เพราะยังมึนหัวอยู่
คิมโยฮันเห็นอาการของแทซองมึนๆงงๆ เขาจึงไปเอาน้ำร้อนมาให้แทซองดื่ม และบอกให้แทซองไปอาบน้ำ จะได้ออกมาคุยกันในเรื่องที่คิมโยฮันจะไปจากเชียงใหม่
เมื่อแทซองทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงมานั่งข้างๆ คิมโยฮัน
"มีอะไรหรือเปล่า”แทซองหันไปมองหน้าคิมโยฮัน
"มีเรื่องจะมาบอก คืนนี้โยฮันจะไปภูเก็ตสักสามสี่วันหลังจากนั้นก็จะกลับเกาหลีเลย”คิมโยฮันก้มหน้าต่ำลง แต่ก็ช้อนตามองแทซอง
แทซองรู้สึกใจหาย และปวดใจยิ่งนัก สาเหตุที่เขามาเชียงใหม่ เพื่อมาเจอคิมโยฮัน ที่เป็นเพื่อนรักแต่เขาดันแอบรัก แทซองคิดจะตามไปด้วย
"เดี๋ยวแทซองจะรีบไปจองตั๋วจะทันมั้ยเนี่ย"แทซองมีสีหน้าตื่นตระหนก
"โยฮันจะไปคนเดียว แทซองอยู่นี่แหล่ะ โยฮันอยากอยู่เงียบๆ สงบ จะได้คิดอะไรได้บ้าง" คิมโยฮันมีสีหน้าเศร้าสร้อย
"ทำไมไม่ให้แทซองตามไปด้วย”แทซองก็เช่นเดียวกันมีสีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้
"โยฮันยังมีอีกเรื่องที่อยากบอก คือ เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้ โยฮันไม่สามารถเปลื่ยนความรู้สึกจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นไปได้ แทซองต้องเข้าใจโยฮันนะ"
"โยฮันรู้ด้วยหรอ”แทซองมีสีหน้าตกใจ
"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อมันเป็นไปไม่ได้ก็ทำใจ เหมือนโยฮันไงที่พยายามทำใจ ให้ลืมต้นให้ได้ ถึงแม้นมันจะเจ็บปวดเพียงใด”คิมโยฮันถอนหายใจ
"แต่เราไปกันในฐานะเพื่อนก็ได้นี่”แทซองเว้าวอน
"ถ้าเป็นอย่างนั้น แทซองจะลืมโยฮันได้อย่างไรกัน ในเมื่อต้องเจอหน้ากันทุกวัน"
"แทซองฟังโยฮันนะลืมโยฮันซะ สักวันหนึ่งจะมีคนดีดีเข้ามาหาแทซอง"คิมโยฮันลุกขึ้นยืน
"โยฮันต้องไปเตรียมตัวแล้ว โชคดีนะแทซองแล้วเราไปเจอกันที่เกาหลี”คิมโยฮันตบบ่าของแทซองเบาๆ
"ก็ได้" แทซองเม้มปากเหลือกตาแล้วถอนหายใจ แทซองคิดว่าถ้าคิมโยฮันไม่อยู่เขาอาจทำใจได้ง่ายขึ้น
คิมโยฮันยืนมองเพื่อนผู้แสนดีสักพัก ก็หันหลังเดินจากไปในทันที ทิ้งความผิดหวังไว้ให้แทซองที่ยังไม่ลืมการแอบรัก
คิมโยฮันรู้สึกเศร้าใจอย่างที่สุด หลังจากต้องล่ำลาเพื่อนรักที่แอบรักเขา ไหนจะต้องบอกลาการอกหักที่แสนเจ็บปวด เมื่อเขามาถึงที่ห้องก็หยิบมือถือขึ้นมาดู ภาพความทรงจำที่แอบถ่ายต้นไว้ เพราะทั้งคู่ไม่เคยได้ถ่ายรูปคู่กันไว้เลย เขาจึงอยากเก็บความทรงจำนี้ไว้ และอีกอย่างที่เขาจะไม่ลืม คือลีลาการนวดของต้น เพราะหลังจากนี้คงไม่ได้รับการสัมผัสแบบนั้นอีกแล้ว ถึงเขาอาจได้กลับมาที่เชียงใหม่ ก็ไม่สามารถให้ต้นมานวดเขาได้อีก
ต้นมานั่งเหม่อลอยที่หน้าร้านไม่ได้คุยกับใครเลย หลังจากเมื่อคืนที่คิมโยฮันได้มาล่ำลา ต้นเสียอาการหนักเพราะรู้สึกเสียใจ ในสิ่งที่เกิดขึ้น จนริโอ้เกิดความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ต้นถึงได้นั่งนิ่งเงียบ เหมือนคนไร้ชีวิตจิตใจ
"เป็นอะไรต้นนั่งเงียบไปเลย"ริโอ้เขยิบร่างเข้ามานั่งใกล้ๆ
"เมื่อคืนโยฮันมาหาเรานะ มาบอกว่าจะไปภูเก็ตและรวดกลับเกาหลี มันทำให้ต้นรู้สึกไม่ดีเลยว่ะ"
ต้นก้มหน้าลงมองพื้นอย่างไร้ความรู้สึก
"ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจเรา จะไปบังคับให้รักคนโน้นคนนี้ไม่ได้หรอก หรือว่าต้นอยากรักสองคน"ริโอ้ชำเลืองมองต้น
"บ้า จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรกัน"
"ก็ใช่นะซิ ต้นไม่ต้องคิดมากหรอก คิดเรื่องจางเจี่ยดีกว่า"
ต้นหันหน้ามาทันที แล้วมองริโอ้อย่างไคร้สงสัย ทำไมพูดจาแบบนี้ หรือว่ารู้อะไรดีดีมาแล้วไม่บอก
"เรื่องอะไรหรอ"ต้นมีสีหน้าที่ไคร้อยากรู้
"ก็ไม่มีอะไรหรอก ต้นเคยถามเรื่องราวส่วนตัวในจีนของเขาบ้างมั้ย"
"ไม่เคย แล้วไม่เห็นเขาจะพูดอะไรนี่"
"ก็นั่นแหล่ะปัญหา"
พอได้ยินเช่นนี้ต้นเริ่มครุ่นคิดแล้ว รู้แต่เพียงว่า จางเจี่ยอกหักแล้วมารักษาแผลใจที่เชียงใหม่
"จางเจี่ยเราให้ฟังเรื่องเดียว เขาอกหักเลยมาทำใจที่เชียงใหม่"ต้นพยายามคิดเรื่องอื่นอีก แต่ก็คิดไม่ออกว่าจางเจี่ยได้เล่าเรื่องอะไรบ้าง ที่คิดได้มีแต่คำหวานที่มาไม่เว้นแต่และวัน
"แฟนน่ะผู้หญิงหรือผู้ชายจางเจี่ยได้บอกมั้ย"ริโอ้หันหน้ามาเพื่อฟังคำตอบ
ต้นรู้สึกประหลาดใจยิ่งนัก ทำไมริโอ้พูดแบบนี้ แต่ต้นก็ไม่เคยสงสัยอะไรในตัวจางเจี่ย
"ผู้ชายน่ะซิจะเป็นผู้หญิงไปได้อย่างไร"แต่ต้นทำหน้าครุ่นคิด
"ถ้าเป็นผู้ชายก็ดี แต่ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะ"
"ริโอ้พูดไปเรื่อย"ต้นเริ่มใจคอไม่ค่อยดี
ต้นเลยคิดย้อนกลับไปคิดหลายเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเรื่องบนเตียงที่ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ดูเขอะเขินไปหมด จนบางครั้งต้นรู้สึกหงุดหงิด ไม่เหมือนอย่างปรัชญ์ที่เต็มที่กับต้น และมีความสุขทั้งสองคน หรือแม้แต่คิมโยฮันที่ดูจะไหลลื่นเรื่องบนเตียง ถึงแม้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันมากมาาย
"ต้น"ริโอ้เรียก
"อ่อ มีอะไร"ต้นรีบหันมามองริโอ้
"นิ่งไปเลยนะพูดเรื่องนี้ มีอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องปิดบังริโอ้นะ มีอะไรบอกมาให้หมด"ริโอ้อยากช่วยเพื่อนและอยากรู้ด้วย
ต้นจึงเล่าเรื่องราวต่างให้ริโอ้ผู้ช่ำชองเรื่องแบบนี้ ให้ฟัง
"ว่าแล้วเชียวต้องใช่แน่ๆ"ริโอ้เม้มปากพยักหน้า
ต้นรู้สึกกังวลนิดหน่อย เพราะถ้าจางเจี่ยรักเขาแล้ว เรื่องราวอดีตต้นไม่สน แต่ที่ต้นกลัวคือจางเจี่ยยังไม่ลืมรักเก่า ที่อาจเป็นผู้หญิงก็ได้
- ผู้เขียน
