รักสุดใจนายหมอนวด

สมหวังและผิดหวัง

แทซองเข้ามาในห้องของคิมโยฮัน ตั้งแต่เช้าก็ยังเห็นคิมโยฮันซึมอยู่ ในความคิดของแทซองยังมีสองอย่างสงสารกับแอบดีใจ ที่ต้นนั้นเลือกจางเจี่ย

แต่ถ้าเทียบความรู้สึกกันแล้วจะสงสารมากกว่า เพราะแทซองก็รู้สึกเศร้าตามคิมโยฮันไปด้วย แทซองจึงพยายามหาทางคุยเรื่องอื่น เพื่อที่จะให้คิมโยฮันได้คลายความเศร้าได้ลงบ้าง

"วันนี้เราไปเที่ยวไหนกันดี" แทซองถามพร้อมมองหน้าคิมโยฮันว่ามีอาการเช่นไร แต่ก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

"โยฮัน เป็นอะไร”แทซองต้องย้ำอีกรอบคิมโยฮันจึงรู้สึกตัว

"ฮ่ะ”คิมโยฮันหันมามองหน้าแทซอง

"วันนี้จะไปไหนมั้ย"

"ไปนวดเหมือนเดิม”เมื่อพูดจบคิมโยฮันลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ

"ไปที่ไหน"แทซองอยากรู้มาก

"ที่เดิม"คิมโยฮันพูดอย่างเย็นชาไร้อารมณ์

แทซองไม่เข้าใจทำไมต้องไปที่เดิม แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ และนั่งรอคิมโยฮันที่พึ่งเข้าไปอาบน้ำ คิมโยฮันเปิดน้ำฝักบัวเพื่อชำระร่างกาย ที่เปื้อนคราบสวาทจากแทซอง เขาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่แทซองทำให้เขาเจ็บซ้ำสองต่อ แต่เขาก็ไม่ปริปากพูด เพื่อมิตรภาพที่ดีจะได้อยู่ต่อไป เจาหลับตาปล่อยสายน้ำชำระร่างกายให้สะอาด ก่อนออกจากห้องน้ำเพื่อไปปั้นหน้าพบแทนซอง

แทซองนั่งรอคิมโยฮันอยู่พักใหญ่ โยฮันก็ออกมาจากห้องน้ำ ในชุดผ้าเช็ดตัวพันกายผืนเดียว จึงทำให้เกิดภาพในเมื่อคืนลอยมาตรงหน้า ที่เขาแอบลักหลับคิมโยฮัน

ซึ่งเขาก็เห็นคิมโยฮันถอดเสื้ิอบ่อย แต่ใจของเขาก็ร้อนลุ่มทุกครั้ง เพราะรูปร่างของคิมโยฮัน มีแต่มัดกล้ามที่ชวนมอง แทซองกลัวคิมโยฮันเห็นอาการ เขาจึงหันหน้าไปทางอื่น และหาเรื่องคุยกันต่อ จะได้ไม่เงียบงันจนเกินไป

"ทำใจได้เหรอที่จะไปนวดที่ร้านเดิม อาจเจอต้นกับจางเจี่ยก็ได้ แทซองว่าไปนวดที่อื่นก็ได้ มีร้านนวดตั้งมากมายที่เชียงใหม่"

"ผมอยากเจอต้น อยากจะคุยกับต้นอีกซักครั้ง”คิมโยฮันพูดไปด้วยพร้อมใส่เสื้อและกางเกงจนเรียบร้อย

"เราไปกัน" คิมโยฮันชวนแทซองให้ไปด้วยกัน

เมื่อทั้งสองไปถึงร้านนวดก็ต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง เมื่อต้นได้ลางาน คิมโยฮันเริ่มปวดใจอีกเขาเลยตัดสินใจที่จะไปรอต้นที่ห้องพัก

"เดี่ยวเราจะไปทำธุระที่อื่นนะ แทซองอยู่นวดที่นี่แหล่ะ”คิมโยฮันรีบเดินจากไปในทันที

แทซองรู้จักนิสัยของคิมโยฮันดี ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไร เขาก็จะไปให้สุด

แทซองจึงไม่ห้ามปรามถึงจะรู้ว่าคิมโยอัน จะไปหาต้นที่ห้องพัก แทซองเลยตัดสินใจนวดน้ำมันต่อ

เพื่อคลายความเครียดทั้งเรื่องของคิมโยฮันและตัวเอง แทซองจึงเดินไปหาริโอ้ ซึ่งกำลังรอลูกค้าอย่างใจจดจ่อ เพราะเมื่อคืนไปเปย์เด็กบาร์โฮสต์อยู่หลายตังค์

"นวดน้ำมันหนึ่งชั่วโมง”แทซองบอกริโอ้

"เชิญทางนี้ครับ"ริโอ้ลุกขึ้นยืน

ริโอ้พาแทซองเข้ามาที่ห้องนวด และจัดแจงเตรียมอุปกรณ์การนวดให้พร้อม แล้วออกไปรอแทซองด้านนอก เมื่อริโอ้กะเวลาได้พอดีกับแทซองเปลื่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

ริโอ้จึงเข้ามาก็เห็นแทซองในท่านอนคว่ำ รอพร้อมนวด ก่อนที่ริโอ้จะนวด แทซองได้ยกศีรษะขึ้น เพื่อพูดคุยอะไรบางอย่าง

"วันนี้ต้นไปไหนหรอถึงไม่มาทำงาน"

"ไม่รู้เหมือนกัน”ริโอ้พูดน้อยจนผิดสังเกต แทซองเลยแน่ใจได้ว่าริโอ้ต้องรู้แน่ๆว่าไปไหน ส่วนแทซองก็มั่นใจว่าต้นต้องอยู่กับจางเจี่ย เพราะเมื่อเย็นวานเห็นไปด้วยกัน

ปกติริโอ้กับแทซองจะพูดคุยยอกล้อกัน แต่วันนี้กับนิ่งเฉยกันทั้งคู่ เนื่องด้วยเพื่อนของตัวเองทั้งสองฝ่ายต่างมีปัญหาเรื่องความรัก

เมื่อริโอ้ได้นวดแทซองเสร็จแล้ว เขายังนั่งอยู่ต่อเพื่อสอบถามเรื่องของคิมโยฮัน

"โยฮันเป็นไงบ้าง เห็นเงียบๆไป"

"ก็คนมันอกหักจะมีอะไรนอกจากเศร้า ใครจะมีความสุขเหมือนต้นล่ะ"

"เรื่องแบบนี้เราไปฝืนใจใครไม่ได้ แทซองเคยบอกริโอ้ว่ายังชอบโยฮันอยู่นี่"

แทซองหันมามาองหน้าริโอ้ หนึ่งด้วยความโกรธที่พูดแทนใจดำ อีกใจหนึ่งก็มันเป็นเรื่องจริงของอย่างนี้เราไม่สามารถที่จะบังคับจิตใจใคร

แต่ก็ไม่ชอบที่ริโอ้พูดเช่นนี้ จึงเก็บอาการไว้ แต่ก็ไม่พ้นสายตาริโอ้ที่แอบเห็น เขาจึงรู้สึกสงสารและเห็นใจ จึงพยายามปลอบใจให้หายเคือง แต่ริโอ้ยังไม่ทันได้พูดอะไร แทซองก็พูดขึ้นมาก่อน

"คืนนี้พาเราไปเที่ยวคลายเครียดได้มั้ย รู้สึกเหงาบอกไม่ถูก”แทซองหันมามองหน้าริโอ้

ริโอ้ครุ่นคิดชั่วครู่ เพราะคืนนี้เขามีนัดกับปัน ว่าจะไปดูหนังกัน นัดกันอย่างดิบดีเมื่อเช้าก่อนมาทำงาน

ริโอ้จึงชั่งความสำคัญอย่างไหนสำคัญกว่ากัน ในที่สุดเขาก็คิดดได้ ต้องแทซองเพราะกำลังอยู่ในห้วงของความทุกข์ ส่วนปันนั้นสามารถไปดูหนังวันหลังได้ แค่หนังหนึ่งเรื่องในความคิดของริโอ้

"ก็ได้ครับ ริโอ้จะพาตะลอนเชียงใหม่ให้ลืมโยอันเลย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้แทซองก็อดยิ้มไม่ได้

"คงไม่ได้นัดกับใครเขานะ ถ้ามีนี่เดี่ยวเขาจะมาแหกอกแทซองแย่เลย"

"ไม่มี”ริโอ้เสียงสูง แต่แอบคิดในใจปันจะว่าอย่างไรบ้าง

เมื่อทั้งคู่ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว จึงออกไปข้างนอก เมื่อแทซองออกไปจากนอกร้าน ริโอ้จึงเดินเข้ามาหาปัน และทำใจอยู่พักหนึ่งจึงพูดขึ้น

"พอดีริโอ้มีธุระไปดูหนังกับปันไม่ได้แล้วน่ะ"ริโอ้ตีสีหน้าเศร้า

"ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจคนเรามันก็ต้องมีธุระเร่งด่วนกันบ้าง" แต่ปันก็แอบคิดนะว่า ต้องนัดแทซองแน่เลย

"ปันไม่โกรธเราใช่มั้ย"

"จะโกรธทำไมเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่เพื่อนร่วมงานกัน”ปันแกล้งยิ้มอย่างมีความสุข แต่ในส่วนลึกรู้สึกแปล้บในใจ

"ถ้าใครได้ปันเป็นแฟนโชคดีมากเลย เข้าใจอะไรง่ายมาก”ริโอ้เริ่มมีความรู้สึกดีดีกับปันขึ้นมาบ้าง

"ไม่ต้องมาปากดีเลย ตบหัวแล้วลูบหลัง" ปันหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากมองหน้าริโอ้

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ริโอ้รีบขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปในทันที ปันได้แต่มองแล้วรู้สึกใจหาย แต่เขาก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป เพราะสเปคของปันคือ ยูโรเปี้ยน เขาเลยตัดสินใจไปดูหนังคนเดียว

แต่ยังเดินไปไม่ถึงไหนก็ได้ยินเสียงเรียกขาน จากด้านหลังซึ่งคุ้นๆมาก

"ร้านปิดแล้วหรอครับ"

ปันรีบหันไปก็พบกับโมย่าลูกค้าฝรั่งนวดเท้าสองชั่วโมง แล้วนัดนวดไทยเมื่อวานแต่ไม่มาตามนัด

"ปิดแล้วครับ ค่อยมาวันพรุ่งนี้" ปันยิ้มหวานให้ ถ้าเป็นฝรั่งมาพูดคุยปันจะลืมทุกสิ่ง

"แล้วคุณจะไปไหนครับ”โมย่าถาม

"ไปดูหนังครับ"

"ไปดูหนังคนเดียวไม่เหงาแย่หรอครับ แถมน่าเบื่ออีก"

"ชินแล้วครับ ผมก็ไปดูคนเดียวบ่อยๆ"ปันสงสัยว่าฝรั่งคนนี้ทำไมชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น

"ถ้าไม่อยากไปดูคนเดียว ผมไปดูเป็นเพื่อนได้นะครับ ผมก็เหงาๆมาเที่ยวคนเดียว อยากหาเพื่อนเที่ยวด้วยเหมือนกัน”โมย่าทำสายตาเว้าวอนอยากไป

ปันยืนครุ่นคิดชั่วครู่ เพราะเขาไม่เคยไปดูหนังกับใครสองคน จะมีครั้งแรกกับริโอ้ แต่ก็เปลื่ยนใจกะทันหัน แล้วปันก็รู้สึกเหงาๆอยู่พอดี จึงตัดดสินใจร่วมทางเดินในโลกภาพยนตร์กับเพื่อนใหม่

"ก็ได้ครับ"

"ผมรู้สึกดีใจที่คุณไม่รังเกียจผม"

ปันยิ้มแล้วคิดไปว่าใครจะรังเกียจลูกค้าได้ไงล่ะ ยิ่งเป็นยูโรเปี้ยนเขายิ่งชอบมากเป็นพิเศษ

เมื่อตกลงปลงใจจะไปดูหนังด้วยกัน ทั้งสองจึงโบกรถแดงไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อดูหนังกันสองคน

ต้นกลับมาจากห้องจางเจี่ยคนเดียว เนื่องด้วยถ้าจะให้ซ้อนมอเตอร์ไซค์จางเจี่ยกลับมา ต้นคิดว่าอาจเจ็บมากกว่าน่อง จึงตัดสินใจขึ้นรถตุ๊กๆมาคนเดียว

ทีแรกจางเจี่ยจะมาด้วยแต่ต้นไม่ให้มา เพราะส่งกันไปส่งกันมา ไม่ถึงห้องซักที และข้อสำคัญถ้าจางเจี่ยมา ก็คงอีกนานกว่าต้นจะได้พักผ่อน

เพราะเมื่อกลางวันก็ไม่ได้ออกไปไหนกัน อยู่แต่ในห้องจางเจี่ยรบกวนตลอดเวลา ต้นก็ชอบนะแต่ตอนนี้เขาเจ็บน่องจึงไม่อยากทำอะไร นอกจากนอนพักผ่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้พักผ่อนดังที่หวัง

เมื่อต้นเดินมาถึงที่หน้าทางเข้า เขาก็เจอคิมโยฮันนั่งรออยู่ ต้นถึงกับตกใจพร้อมประหลาดใจ และอึดอัดใจขึ้นมาทันที เพราะคนที่ต้นเลือกแล้วคือจางเจี่ย

"โยฮันมานานหรือยัง”ต้นเดินเข้ามายืนใกล้ๆ

"มาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วครับ”คิมโยฮันลุกขึ้นยืนคุยกับต้น

"มีอะไรหรือเปล่า”ต้นถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามีเรื่องอะไร

"มีครับ ผมขอขึ้นไปคุยในห้องได้มั้ย รับรองผมไม่ทำอะไรต้นหรอก คุยตรงนี้ไม่สะดวกเท่าไรครับ"

ต้นมองหน้าคิมโยฮันแล้วรู้สึกผิด ที่เคยแอบให้ความหวังแล้วปฎิเสธภายหลัง

"ได้ ขึ้นไปบนห้องกัน"

เมื่อต้นและคิมโยฮันมาถึงที่ห้อง ต้นจึงนำน้ำใส่แก้วมาให้คิมโยฮันได้ดื่ม ซึ่งเขาก็กำลังรู้สึกกระหายน้ำอยู่พอดี คิมโยฮันจึงดื่มจนหมดแก้วแล้ววางลง

"กินอะไรมาหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวต้นจะต้มมาม่าให้กิน”ต้นสังเกตเห็นได้ชัดว่าคิมโยฮันนั้นหิว

"ก็ได้ครับ"คิมโยฮันที่จะกินมาม่าไม่ใช่เพราะหิวอย่างเดียว ที่คิมโยฮันอยากกิน เพราะอาจเป็นมื้อสุดท้ายที่เขาจะได้กินฝีมือต้มมาม่าของต้น

คิมโยฮันมีแผนที่จะลงใต้ ไปที่ภูเก็ตและอาจจะไม่กลับมาเชียงใหม่ คิมโยฮันวางแผนไว้ว่าจะไปมาเลเซีย สิงค์โปรต่อ หลังจากนั้นจึงกลับเกาหลี เดิมที่คิมโยฮันวางแผนไว้ด้วยว่า ถ้าจีบต้นติดจะพาไปด้วย

"รออยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวต้นไปต้มมาม่าให้"

เมื่อต้นพูดจบก็เข้าไปในห้องครัวที่แสนเล็ก ตั้งน้ำร้อนพร้อมแกะถุงมาม่าใส่ถ้วยไว้ ยืนรอน้ำเดือดจะได้เทใส่ สาเหตุที่ยืนรอจนน้ำเดือด เพราะต้นรู้สึกอึดอัดใจถ้าอยู่ต่อหน้าคิมโยฮัน

ไม่นานน้ำก็เดือด ต้นจึงกดใส่ถ้วยที่เตรียมไว้ และหาอะไรมาปิดพร้อมหยิบช้อนตะเกียบ แล้วเดินมาหาคิมโยฮัน พอมาถึงก็เอาถ้วยวางไว้ที่โต๊ะ ที่อยู่ตรงหน้าคิมโยฮัน

"น่าจะกินได้แล้วนะ "ต้นวางถ้วยมาม่าไว้บนโต๊ะ

คิมโยฮันหิวเลยใช้ตะเกียบคีบมาม่ากิน เพราะเริ่มหิวมากขึ้น เนื่องจากไม่ได้กินอะไรมาเกือบครึ่งวัน

ต้นนั่งมองคิมโยฮัน เพื่อรอคำถามจากคิมโยฮันว่าจะถามอะไร และเตรียมคำตอบพร้อมคำขอโทษ

เมื่อคิมโยฮันกินเสร็จจึงวางถ้วยไว้ พร้อมดื่มน้ำจนเกือบหมดแก้ว หลังจากนั้นวางไว้ แล้วมองต้นด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย

"ผมมีเรื่องจะบอกต้นครับ"

"เรื่องอะไร”ต้นถาม

"พรุ่งนี้ผมจะไปภูเก็ตครับ"

ต้นแอบคิดในใจ หรือว่าคิมโยฮันจะมาชวนเขาไปเที่ยวด้วย แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ในใจของต้นมีจางเจี่ยเข้าไปอยู่เต็มหัวใจ

"ผมมาบอกลาต้นครับ เพราะผมอาจจะเลยไปมาเลเซียและสิงค์โปร ต่อจากนั้นคงกลับเกาหลี

เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วครับ”คิมโยฮันก้มหน้าลงต่ำและหลบสายตาของต้น เพราะเขารู้สึกเศร้าใจอย่างมากที่ต้องจากต้นไปทั้งที่ยังรัก ทั้งที่ยังอยากอยู่ด้วยกันได้

ต้นก็รู้สึกใจหายเพราะเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน เคยเผลอใจให้เป็นบางครั้ง ก็เลยยังมีความผูกพันที่ไร้ความรัก

"เราเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและขอโทษโยฮันด้วย" ต้นก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าสู้หน้า

คิมโยฮันเลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาใกล้ๆต้น จับบ่าต้นไว้

"อย่าคิดเช่นนั้น มันเป็นเรื่องของความรัก ไม่มีใครสามารถบังคับจิตใจใครได้หรอกครับ "

"อะไรที่ผ่านมาแล้วให้มันผ่านไปอย่าเก็บมาคิดให้เรารู้สึกไม่ดีเลย" คิมโยฮันก้มลงต่ำมองหน้าต้นที่ตาเริ่มแดง และหลังจากนั้น น้ำตาก็ไหลพรูออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ด้วยความรู้สึกผิดและสงสารคิมคิมโยฮันจนจับใจ

"อย่าร้องไห้เลย ถึงเราจะไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่นี่”คิมโยฮันเดินไปหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้ต้นจนเหือดแห้ง

"ขอบใจมากนะที่โยฮันเข้าใจต้น”ต้นเม้มปากพร้อมถอนหายใจ แล้วหันมายิ้มให้คิมโยฮัน

ก่อนไปผมขออะไรสักอย่างหนึ่งได้มั้ยต้น"

"อะไร"ต้นถามด้วยความสงสัย

"ผมขอกอดต้นเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย"

ต้นนิ่งชั่วครู่ก่อนตัดสินใจ เพราะอย่างไงก็เป็นครั้งสุดท้ายที่จะไม่ได้เจอกันแล้ว

"ได้”

คิมโยฮันรีบถลากอดต้นไว้แน่น จนต้นรู้สึกอึดอัดแท่บหายใจไม่ออก

"โยฮันรักต้น รักมาก โยฮันไม่อยากจากต้นไปเลย "คิมโยฮันเกือบกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาแทนตัวเองด้วยชื่อโยฮันกับต้น

ต้นก็แปลกใจเหมือนกันที่คิมโยฮันแทนชื่อตัวเอง ต้นพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งให้คิมโยฮันกอดได้ตามใจของเขา

คิมโยฮันคลายกอดต้น พร้อมใช้มือสองข้างจับที่ไหล่ของต้น

"ถ้าวันใดที่จางเจี่ยทำร้ายต้น โยฮันจะกลับมา"

"แน่นอน”ต้นยิ้มให้คิมโยฮันแล้วพยักหน้า

"โยฮันจะรอวันนั้น"คิมโยฮันยิ้มกลับแต่เป็นยิ้มที่เศร้าสร้อย

คิมโยฮันยังไม่อยากกลับ แต่เห็นต้นห้าวนอนหลายครั้งเขาจึงเกรงใจ

"ดึกมากแล้วโยฮันกลับก่อนนะครับ"

"เดี๋ยวต้นไปส่งที่หน้าทางเข้านะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ต้นนอนพักเถอะดูอิดโรย ลาก่อนนะต้น ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันไม่ว่าด้วยในฐานะอะไรก็ตาม บ่าย"

"บ่าย"

ต้นออกไปเปิดประตูห้องให้คิมโยฮัน แล้วมองตามคิมโยฮันจนลับตา

ส่วนคิมโยฮันก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังมามอง ด้วยใบหน้าร้อยล้านอารมณ์