“อะ เสร็จละ กูกลับนะ” ไอ้อู๋เก็บอุปกรณ์เข้าที่
“ขอบใจ”
“โชคดี”
“หึ” ผมไม่ค่อยจะชอบคำนี้สักเท่าไหร่ เพราะชีวิตของผมส่วนใหญ่มันโชคร้ายซะมากกว่า โชคที่ผมเลือกเอง จะโทษใครได้ แต่ตอนนี้ผมกำลังเปลี่ยนอยู่
ผมเก็บพวกสำลีที่เปื้อนเลือดไปทิ้ง นั่งดูดบุหรี่อยู่นอกระเบียง แล้วค่อยเดินเข้ามาหาน้องในห้องนอน
“ทำไมปิด” แปลกใจเล็กน้อยที่น้องปิดซีรีย์ที่ผมเปิดไว้ให้เธอดู เธอนั่งนิ่ง ๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“คิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ค่ะ” นิเนลส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อย
ผมนั่งลงข้าง ๆ น้อง “คิดอะไรครับ”
“เยอะแยะเลยค่ะ ไม่รู้จะคิดเรื่องไหนก่อนดี”
“งั้นก็ไม่ต้องคิดอะไรให้ปวดหัวแล้ว มานอนดูหนังกันดีกว่า”
“ค่ะ” เธอยิ้มให้ผมเล็กน้อยและกดรีโมทให้ซีรีย์เล่นต่อ ความสดใสที่หายไปผมเป็นคนทำมันหายเอง ฉะนั้นผมจึงต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่ด้วยตัวผมเอง
“พี่เรซ” ผ่านไปสองสามชั่วโมงนิเนลเรียกผม จังหวะเดียวกับที่ผมกำลังจะเคลิ้มหล
