“ฉัน...ฉัน...ไม่ได้หนีคุณ” แสนรักตอบเสียงสั่นเทาติดตะกุกตะกัก สีหน้าของผู้กองฟาดิสในยามนี้ช่างดูน่ากลัวจนเธอทำอะไรไม่ถูก
“การที่คุณออกมาจากโรงแรมโดยไม่รอผม ไม่เรียกว่าหนียังงั้นหรือ” ผู้กองฟาดิสเหน็บแนม ดวงตาคมกริบจ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง
และแสนรักก็แก้ต่างให้กับตนเองว่า “ฉันแค่ต้องการกลับบ้าน...เท่านั้น”
“บ้านของคุณคือประเทศคาลาส์ หากจะกลับบ้านหมายถึงแผ่นดินทะเลทรายเท่านั้น” น้ำเสียงที่เค้นออกมายังคงไว้ซึ่งความโกรธขึง
“ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าฉันไม่กลับประเทศคาลาส์กับคุณ”
แสนรักข่มความกลัว เค้นเสียงตอบในระดับเดียวกัน ถอยหนีร่างใหญ่กระทั่งต้นขาของตนเองชนเข้ากับเตียงนอน และไม่มีทางหนีได้อีก
“ต่อให้คุณตะโกนป่าวๆ บอกสักร้อยครั้งพันครั้งจนคอแหบคอแห้ง ผมก็ยืนกรานคำเดิมว่าคุณต้องกลับประเทศคาลาส์กับผม”
“ไม่! ฉันไม่ไป”
ชายชาติทหารผู้นี้ต้องการให้แสนรักไปใช้ชีวิตอยู่กับเขามากเพียงใด แสนรัก
