“ต่อไปก็คงยิ้มไม่หุบทั้งวัน ใช่หรือไม่ในเมื่อเสี่ยวซงกลับมาอยู่กับพวกเราเหมือนเดิมแล้ว"
ฮูหยินส่งเสริมเต็มที่ แป๋มอายบิดมือไปมาเสี่ยวซง สีหน้าสลดลงทันที
“ความจริงข้ากลับมาครั้งนี้ตั้งใจมาลาพวกท่าน”
แป๋มหูอื้อตาลายไปเสียแล้วมาลา แล้วเขาจะมาจูบแป๋มทำไม แล้วยังมาทำเป็นมีทีท่าว่าชอบแป๋มมาให้ความหวังแต่กลับบอกว่าจะมาลา
แป๋มก้มหน้านิ่งฮูหยินเฉินเหมือนจะเข้าใจดี
“ลา หมายความว่าอย่างไร”
“ข้าเดิมอยู่ที่นี่มีความสุขที่สุดแต่ด้วยข้าไม่อาจละทิ้งบุพการีได้ แม้จะหาข้ออ้างอย่างไรก็คงไม่อาจแก้ตัว พวกท่านเองก็คงจะคิดว่าข้าอยากไปอยู่ดี ความจริงเสี่ยวซงอยากอยู่ที่นี่ตรงนี้ไปอีกนานเท่านานแต่ข้าไม่อาจกระทำ”
ท่านเฉินถอนหายใจยาวเหยียด
“จูเจี่ยมาช่วยแม่ยกกับข้าวกันดีกว่า”
แป๋มลุกพลวดพลาดไปในทันทีไม่ได้เป็นเพราะความหิวแต่เป็นเพราะรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลอยู่แล้วเสี่ยวซงมองตามร่างที่เริ่มบาง ไปจนลับสายตา
“จ
