“จูเจี่ยอยากความจำดีกับฉลาดเหมือนข้าก็ต้องกินมันเทศกับเนื้อปลาเยอะๆ ปกติจูเจี่ยชอบกินไก่กับหมูจนอ้วนเหมือนหมูพวกนั้น”
“เจ้าค่ะนายท่านต่อไปแป๋ม...เอ่ยจูเจี่ยคนนี้จะกินนแบบที่จูจิ้นชอบกินจะได้คิดคำตอบโต้ที่เจ็บๆ คันๆ ตอบโต้จูจิ้นได้ไม่ด้อยไปกว่ากัน”
เสียงหัวเราสอดประสานเสี่ยวซงอมยิ้ม คิดถึงความสัมพันธ์กับพ่อและแม่ของตัวเองที่ไม่มีความอบอุ่นเหมือนดังเช่นตระกูลเฉิน
“นอนกันได้แล้ว อากาศหนาวพรุ่งนี้ พ่อจะพาพวกเจ้าไปหาหน่อไม้มาเตรียมไว้ส่งเข้าวังหลวงและมาเก็บไว้เป็นเสบียงต่อไปต้องเดินขึ้นเขา นานหน่อย จูเจียจะไม่ไปก็ได้ เพราะปกติก็ไม่ไปแต่คราวนี้พ่ออยากให้ไปจะได้ช่วยให้ ร่างกายเข้าที่ ใช้งานร่างกายเสียบ้างเจ้าจึงจะมีร่างผอมบางอย่างที่ต้องการ”
“หนูเอ๊ย ...ข้าอยากไปท่านพ่อให้ข้าไปด้วย”แป๋มรีบแสดงความจำนงกลัวว่าเขาจะไม่ให้ไป จูเจี่ยนี่ก็คงทำตัวเหมือนเแป๋มไม่มีผิดเพี้ยนกินนอน ไม่ยอมช่วยทำอะไรตอนนี
