“จูจิ้นน้องรัก มาทางนี้ปล่อย อาวุโสเขาคุยกันเราไปคั่ว เมล็ดเกาลัดกินแก้หนาวดีกว่า”
เสี่ยวซงลุกตามมาติดๆ ใจเขาตอนนี้คิดถึงแป๋มจนใจแทบขาด มาตั้งนานยังไม่ได้เอ่ยปากทักทายแม้แต่คำเดียว
“เสี่ยวซง อย่าเพิ่งไป”ซงหยางฮ่องเต้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เสี่ยวซงทรุดกายลงบนเก้าอี้ แป๋มหน้าเสียจูจิ้นกระตุกมือแป๋มดึงออกจากห้องครับไปทันที
“เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ข้า อยากจะพูด”
ท่านเฉินยิ้ม
“ข้ากับฮูหยินไม่ได้รังเกียจอะไรเสี่ยวซงแ้จะเป็นคนเร่ร่อน ทีดินเรามากมาย พร้อมจะแบ่งให้เขา ทำกินอีกอย่างเสี่ยวซงก็เข้ากับพวกเราได้ดีไม่น้อย”
“ลูกชายเป็นคนของตระกูล ลูกหญิงจึงเป็นคนของบ้านสามี คนเร่ร่อนอย่างนั้นหรือเสี่ยวซงเจ้าเป็นคนเร่ร่อนอย่างนั้นหรือ”
เสี่ยวซง ก้มหน้ารู้สึกผิด”ท่านเฉินมองอาการของเสี่ยวซง
“เราหยุดพูดเรื่องนี้กันดีกว่าลูกชายเป็นคนของตระกูลอย่างที่ท่านซงบอกบอกอย่าได้ให้ขุ่นเคืองบาดหมาง ฮูหยินเหล้
