EP.3 คำขอร้องจากแม่
680 คำ
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ ใจกลางกรุง
"วันนี้ฟ้าฝนตกหรือไง ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับบ้านมาได้" พ่อเอ่ยทักทายลูกชายทันทีที่เจอหน้า
"แม่โทรไปบอกว่า แม่ไม่สบายน่ะครับ" คามินพูดไปตามตรงและมองเข้าไปในบ้าน แต่ก็ยังไม่เห็นแม่ของเขาแต่อย่างไร
"รู้ว่าแม่เขาหลอก แต่ก็เต็มใจให้หลอกสินะ" ท่านเดินเข้ามาสวมกอดลูกชายก่อนจะตบไหล่ของเขา
เบา ๆ
"ครับ ว่าแต่นี่พ่อกำลังจะออกไปไหนเหรอ ?" คามินมองจากการแต่งตัวก็พอรู้ว่าท่านน่าจะกำลังจะออกไปนอกบ้านแน่ ๆ
"ไม่อยู่ทานข้าวพร้อมกันก่อนเหรอ ?" เขาเอ่ยถาม เพราะคิดว่าการอยู่สองต่อสองกับแม่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะไม่มีคนช่วยเวลาที่แม่บ่นใส่เขายาว ๆ
"วันนี้พ่อคงอยู่ช่วยแกไม่ได้จริง ๆ ทนหูชาหน่อยแล้วกันนะ" ท่านพูดขึ้นไม่นาน รถตู้ประจำตำแหน่งก็มาจอดเทียบอยู่บริเวณหน้าบ้าน
"พ่อ..เอาจริงดิ ?" ร่างสูงลังเลเล็กน้อยที่จะเข้าไปในบ้านคนเดียว
"ถ้าไม่อยากให้แม่แกบ่นเยอะ ก็รีบหาเมียมาตบแต่งซะสิ รับรองว่าแม่แกเลิกบ่นแกแน่ ๆ"
"พ่อต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดท่านดำรงก่อน ยังไงจะรีบกลับมาช่วยแกก็แล้วกันนะ"
"ตอนนี้ก็ช่วยเหลือตัวเองให้รอดไปก่อน" ท่านหัวเราะเย้าแหย่กับลูกชายไปพลาง ๆ แต่แล้ว..
"นี่คุณ ทำไมยังไม่รีบออกไปงานวันเกิดเพื่อนอีกล่ะ ?" สิ้นเสียงของคุณนายใหญ่ประจำบ้าน เจ้าตัวก็เดินออกมาพร้อมกับรีบโบกมือไล่คุณผู้ชายให้ออกไปทันที สองพ่อลูกมองตากันปริบ ๆ
"คามินลูกรักของแม่....มาแล้วเหรอครับ แม่ไม่ค่อยสบายเลยลูกจ๋า แค่ก ๆ ๆ" แม่รีบเดินมาควงแขนของลูกชายลากเข้าไปในบ้านทันที
"แล้วก็ คุณเมฆาคะ..คุณไม่ต้องรีบกลับเร็วนะคะ ไปงานวันเกิดก็อยู่ฉลองกับเพื่อนนาน ๆ สักหน่อยจะได้ไม่น่าเกลียด" ท่านหันไปบอกกับสามีพร้อมกับลากแขนลูกชายสุดที่รักเดินเข้าบ้านไปทันที
คามินเดินประคองแม่ของเขาเดินกลับเข้ามานั่งในบ้าน
"ถ้าแม่ไม่สบายหนัก ให้ผมพาแม่ไปหาหมอดีไหมครับ ?" เขาเอ่ยถามท่านด้วยความเป็นห่วง เพราะพักหลัง ๆ มานี้ แม่ค่อนข้างใช้มุกเจ็บคอไอแบบนี้บ่อย ๆ จนเขาชักจะอยากพาไปตรวจเข้าจริง ๆ สักทีแล้วเหมือนกัน
"อาการป่วยของแม่ถึงหาหมอ ก็คงไม่หายหรอก" ท่านทำหน้าเศร้า และพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อย ๆ
"ทำไมไม่หายล่ะครับ แม่ไม่สบายตรงไหนก็ให้หมอเขาตรวจดูไง" คามินถามไถ่ต่อด้วยความเป็นห่วง
"สิบหมอ ก็ช่วยแม่ไม่ได้เลยสักคน" ท่านถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
"มีแต่ลูกคนเดียวเท่านั้น ที่ช่วยได้"แววตาที่เปี่ยมไปด้วยความหวังสาดส่องมองตรงมาที่คามินทันที
"ถ้าอย่างนั้นแม่ก็บอกผมมาตามตรงเถอะครับ ว่าแม่ต้องการให้ผมช่วยอะไร" คามินจึงตัดใจถามไปตรง ๆ แบบไม่อ้อมค้อมใด ๆ อีก
"คือแม่อยากอุ้มหลานแล้วน่ะ...มินทำให้แม่หน่อยได้ไหม ?" ท่านอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาตรง ๆ ตามที่ลูกชายขอ..
พรวด... กาแฟอุ่น ๆ ที่เพิ่งซดพุ่งพรวดออกจากริมฝีปากเรียวบางของคามินในทันที
"เอ๊ย โทษที ๆ เธอออกไปก่อนไป" คามินรีบหันไปขอโทษสาวใช้ข้างกายแม่ของเขา ที่กาแฟเปียกเปื้อนเต็มกระโปรงไปทั้งชุดแม่บ้าน
"ก็มินบอกให้แม่พูดตรง ๆ แม่ก็ไม่อ้อมค้อมแล้วนี่ไง" ท่านหัวเราะอย่างชอบใจ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดมุมปากให้ลูกชายราวกับเขาเป็นเด็กน้อย
- ผู้เขียน
