ตอนที่ 4 อยู่ในอาการคลั่งรัก
953 คำ
"ทำไรวะ" โซนเข้ามาในห้องของเรน ซึ่งอยู่คอนโดมิเนียมเดียวกันกับเขาและธาม ทุกคนต่างมีคีย์การ์ดเข้าออกห้องกันได้ ว่าจะชวนดื่มเบียร์ก่อนนอนสักหน่อย แต่เพื่อนกำลังคร่ำเคร่งกับอะไรบางอย่าง
"ซ่อมสร้อยข้อมือ" เรนตอบโดยที่ยังจับจ้องอยู่ที่สร้อยข้อมือ ความจริงเอาไปให้ร้านจิวเวลรี่ซ่อมก็ได้ แต่เขาอยากซ่อมมันด้วยมือของตนเองมากกว่า
"จริงจัง?" โซนเดินเข้ามายืนกอดอกหันหลังพิงโต๊ะมองสิ่งที่เรนกำลังทำอยู่ เขาจำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ดีว่าเป็นของใคร
"อืม พรุ่งนี้คงต้องไปหาซื้ออะไหล่ มึงไปกับกูไหม" เรนยังคงจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ ประคับประคองสายสร้อยข้อมืออย่างทะนุถนอมราวกับกลัวว่ามันจะแตกสลาย
"จริงจังที่กูพูดเนี่ย คือมึงจริงจังกับน้องนีราใช่ไหม" โซนว่าพร้อมทั้งเดินออกไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์ออกมาสองกระป๋อง สำหรับตนเองและเรน เดินออกไปยืนสูดอากาศยามค่ำคืนที่ระเบียง
".....กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน กูว่ากูตกหลุมรักนีราเข้าอย่างจังเลยว่ะ" เรนวางมือจากสร้อยข้อมือ ก่อนจะเปิดกล่องไม้ที่บุผ้าด้านในอย่างดี แล้วหยิบสร้อยข้อมือวางลงไปอย่างเบามือ ลุกเดินตามโซนออกไป เอ่ยบอกความรู้สึกของตนเองด้วยแววตาแน่วแน่ นีราเป็นผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของของเขามีภาวะแปลกๆ เหมือนมันค่อยๆ เต้นรัว เหมือนมันกำลังอ่อนไหว สายตาของเขากำลังเปลี่ยนไป มันเห็นแค่หน้าเธอ เหมือนเขากำลังอมยิ้ม เหมือนเขากำลังเพ้อหาแต่เธอ ทั้งที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว เธอกำลังทำให้เขารัก กำลังทำให้เขาหลง ตั้งแต่แรกเจอ เธอทำให้เขาหวั่นไหวไปทั้งใจ และเธอคือคนที่ใช่
"แต่น้องเพิ่งจะสิบห้าเองนะเว้ย ได้โดนข้อหาพรากผู้เยาว์พอดี" โซนเปิดกระป๋องเบียร์แล้วยื่นให้เรน ก่อนจะเปิดของตนเองแล้วกระดกดื่ม
"กูตกหลุมรัก กูไม่ได้อยากครอบครองร่างกายนีราตอนนี้ กูยับยั้งชั่งใจได้"
"จะรอว่างั้น"
"ถ้ามึงได้เจอคนที่ใช่ แบบที่กูเจอนีรา มึงจะเข้าใจกู"
"กูรู้ มึงรู้ ทุกคนรู้ ว่าอาเดลหวงลูกสาวมาก"
"เพราะนีรายังเด็กอยู่ไงอาเดลก็เลยเป็นห่วง ห่วงมากก็ย่อมหวงมากเป็นธรรมดา"
"มึงคิดแบบนั้นจริงเหรอวะ ต้องให้โตแค่ไหน ขนาดบัวอายุยี่สิบอาเดลยังหวงขนาดนี้ แล้วนีราล่ะมึงว่าจะขนาดไหน แล้วมึงต้องรอถึงเมื่อไหร่"
"นีราอายุยี่สิบกูจะขอนีราเป็นแฟน จะเดินเข้าไปบอกอาเดลว่ากูรักนีรา"
"มึงเพิ่งเจอนีราวันแรก มึงคิดไปไกลขนาดนี้เลย"
"กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน อาจจะเป็นฟ้าที่ส่งนีรามาให้กู เพียงแรกพบก็ทำให้กูรู้ว่านีราคือคนที่กูรอ กูจะรอจนกว่ากูกับนีราจะได้รักกัน"
"กูก็ขอให้ความรักของมึงสมหวัง กูเอาใจช่วย แต่ก่อนอื่นมึงจีบนีราให้ติดก่อนไหม พรุ่งนี้นีราก็จะกลับเชียงรายแล้วด้วย"
"อีกสองอาทิตย์ก็ได้เจอกันที่ภูเก็ต" ครอบครัวของบัวชวนพวกเขาทั้งสี่คนร่วมงานเลี้ยงประจำปีของครอบครัวในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้าที่ภูเก็ต และเขาก็จะได้พบนีราอีกครั้ง
"อีกสองอาทิตย์ได้เจอ แล้วหลังจากนั้นล่ะ"
"กูมีเบอร์นีรา"
"จริง? ไปหลอกล่อมาอีท่าไหนวะ"
"หลอกล่อไรของมึง กูก็แค่บอกว่าจะเอาไว้ติดต่อตอนกูซ่อมสร้อยข้อมือเสร็จ"
"แผนสูงนะมึง" เรนยักไหล่เบาๆ ยอมรับในสิ่งที่โซนว่ากลายๆ ก่อนจะกระดกดื่มเบียร์ในมือ ทอดสายตามองท้องฟ้าที่มีเพียงก้อนทรงกลมลอยเด่นท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิดยามค่ำคืน และดูเหมือนว่าเขาน่าจะเป็นเอามากเมื่อเห็นใบหน้าของนีราบนดวงจันทร์นั้น
"เป็นเอามากว่ะกู ...เมา? กูว่ากูเมาแล้วว่ะ" เรนยกยิ้มเอ่ยว่าตนเอง มองกระป๋องเบียร์ในมือ นึกโทษมันว่าเป็นต้นเหตุทำให้เขาเมามายจนตาพร่ามัวเห็นภาพนีราบนดวงจันทร์
"เบียร์ยังไม่หมดกระป๋องมึงจะเมาได้ไง" โซนว่า ปกติดื่มกันเป็นสิบกระป๋องยังไม่เมา นับประสาอะไรกับเบียร์กระป๋องเดียว มิหนำซ้ำยังดื่มไปไม่ถึงครึ่ง ไม่มีทางเลยที่จะทำให้เรนเมาได้ อาการแบบนี้คงเมาอย่างอื่นมากกว่า
"ถ้างั้นกูคงเมารักว่ะ ออกไปแล้วล็อกห้องให้กูด้วยนะมึง" เรนเอากระป๋องเบียร์ใส่มือโซน แล้วเดินกลับเข้าห้องนอนอย่างคนอยู่ในอาการเพ้อฝัน
"เป็นเอามากนะมึง กูว่ามึงไม่ได้เมารักหรอก แต่มึงกำลังคลั่งรักน้องนีรา หึ บัวก็คลั่งรักไอ้ธาม ไอ้เรนก็คลั่งรักน้องนีรา แล้วกูล่ะวะ ...โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง" โซนว่าตามหลัง แต่เรนก็ไม่ได้สนใจล้มตัวนอนแผ่บนเตียงกว้าง ปิดเปลือกตาลงหลับฝันถึงเจ้าของใบหน้างดงามตรึงตราตรึงใจ ปล่อยให้โซนแหกปากร้องเพลงไปอยู่อย่างนั้น
- ผู้เขียน
