ฉันไม่รู้ว่าไอ้อาการซึมเศร้าของตัวเองมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเดียวที่ฉันมีคือตื่นเต้นที่จะได้กระเป๋าแบรนด์โปรดของตัวเอง
“คุณพูดแล้วนะว่าจะซื้อให้ฉัน ^_^”
“อืม” เขาตอบสั้นๆ จากนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
ก็เป็นคนพูดว่าจะซื้อให้เองแล้วจะมาอารมณ์เสียใส่ฉันทำไมกัน
“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ^_^” ฉันลุกขึ้นยืน ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้อง
ฉันจำได้ว่าฉันเคยนอนที่ห้องไหนในบ้านหลังนี้ที่เคยเป็นของฉัน ฉันเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะชะงักเล็กน้อย เพราะทุกอย่างยังคงอยู่เหมือนเดิม ตั้งแต่ฉันไปเรียนอยู่ที่เมืองนอกจนถึงตอนนี้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด
ฉันมองไปตรงภาพถ่ายครอบครัวบนหัวเตียง ในภาพนั้น มีฉัน มีพ่อแม่ แล้วก็พี่ไม้ รอยยิ้มนั้น....
เฮ้อ...ฉันจะร้องไห้อีกแล้ว
ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ฉันต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้
“ไปอาบน้ำ จะยืนทื่ออย
