หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป…
เอรินทร์ออกจากห้องทำงานของบิดาหลังเห็นว่าท่านรับประทานอาหารกลางวันและยาเรียบร้อยแล้ว อาการเครียดลงกระเพาะของคุณกานต์ดีขึ้นทุกวัน เพราะได้ลูกสาวสุดที่รักมาทำหน้าที่พยาบาล แถมยังเสนอตัวช่วยเหลือเรื่องงาน แบ่งเบาภาระและเรียนรู้การบริหารโรงพยาบาลโดยไม่ต้องบังคับฝืนใจกัน
“จะไปหาอาหมอเหรอลูก”
“ค่ะ” เอรินทร์ยิ้มเจื่อน เธอลงไปหากองทัพแทบทุกบ่าย แต่เขาก็ทำราวกับว่าไม่รู้จักกัน ทั้ง ๆ ที่สถานะของทั้งคู่ก็ยังเป็นคู่หมั้นกันดังเดิม ไม่ได้ยกเลิกสัญญาแต่อย่างใด
“กองทัพมันดื้อ แล้วก็เกลียดการเสียหน้ามากที่สุด หนูคงต้องเหนื่อยหน่อยนะลูก ถึงจะทำให้อาหมอหายโกรธได้” คุณกานต์ให้กำลังใจลูกสาว หลังจากเธอเล่าว่าอาหมอยังไม่ยอมพูดดีด้วยเหมือนเดิม
ภาพผู้กำเนิดไม่สบายจนหน้าซีด เตือนให้เอรินทร์ระลึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน ตอนนอนอยู่โรงพยาบาลเธอยังไม่มีสติเต็มร้อยก็จริง แต่ยังพอจำได้ว่าบิดานั
