ณ โรงพยาบาลนาวารินทร์
กองทัพรับแก้วกาแฟจากเพื่อนสนิทหลังออกจากห้องผ่าตัดได้ไม่นาน ความอ่อนล้าฉายชัดบนใบหน้าหล่อคมคร้าม ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนที่ทำงานจนแทบไม่มีพัก
“แกไหวหรือเปล่า เห็นเข้ามาจัดการกับเคสหนัก ๆ ทุกวันเลย” ตุลย์อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ หลายวันมานี้กองทัพต้องดูแลเคสหนัก ๆ จนแทบหมดแรง ทั้งของตัวเองและหัวหน้าแผนกกุมารเวชกรรมที่ขอลาพักร้อนนานสามสัปดาห์ด้วย
“ไม่ไหวก็ต้องทน อีกสามอาทิตย์ทุกอย่างก็น่าจะเข้าที่”
“ลุงเจตน์ก็ลางานนานเกิ๊น! ไปเที่ยวยุโรปกับครอบครัวสามสัปดาห์ สงสัยลืมไปแล้วมั้งว่าตัวเองเป็นหัวหน้าแผนก”
“เอาน่า นาน ๆ ลุงแกจะลางานสักที เหลืออีกแค่สองอาทิตย์ ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก มีกาแฟให้กินก็ใช้ได้ละ”
“แล้วนี่แกขับรถใครมาวะ” ตุลย์อยากจะถามตั้งแต่ตอนอยู่ที่ลานจอดแล้ว แต่เห็นเพื่อนรีบจัดเลยไม่กล้ากวน
“รถน้องรินทร์… เมื่อคืนน้องค้างที่บ้านกู”
“เฮ้ย! ได้ไงวะ แล้วนี่
