“ว่ายังไงมึง! จะแหกปากพูดได้หรือยัง หน้าเครียดแบบนี้ หรือว่าทะเลาะกับน้องรินทร์ หรือว่ามึงปล้ำน้องวะ?!” ตุลย์เห็นเพื่อนอารมณ์เสีย แต่ก็ยังอดแหย่กันเล่นไม่ได้
“น้องไม่ยอมกู ร้องไห้ใส่กูด้วย กูไม่เข้าใจว่ากูพลาดตรงไหน” กองทัพยกสองมือลูบหน้า แต่มันก็ไม่ได้ช่วยลบภาพน้ำตานองหน้าสวย ๆ ของเอรินทร์ได้อยู่ดี
“แหม ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาปะ สามปียังรอได้ แต่เดี๋ยวนี้สามนาทีคือบ่นหนักเลยนะมึง!”
“กูแค่ไม่เข้าใจ! น้องอยากได้กูไม่ใช่เหรอวะ! วันนั้นกูเกือบจะได้น้องละนะ ถ้ามึงกับคุณกานต์ไม่โผล่มาก่อน! กูคงไม่ต้องปวดหัว วิ่งไล่จับเด็กแบบนี้!”
“ถูกมอมยาไม่รู้เรื่องแบบนั้น คงอยากได้มึงอยู่หรอกมั้งไอ้เวร!” ตุลย์ด่าเพื่อนเสียงดัง ทนฟังเพื่อนสนิทพูดจาหมา ๆ ไม่ได้อีก
“ถูกมอมยา? รินทร์แค่เมานิดหน่อยไม่ใช่เหรอวะ”
“ฉิบหายละ! กูหลุด มึงไม่ต้องถามต่อแล้วนะ” ความลับของผู้ป่วยเป็นเรื่องที่แพทย์ทุกคนต้องให้ความสำคั
