ตอนที่ 2 พริมา
1005 คำ
“อคิราห์ พริมา แม้แต่ชื่อยังออกเสียงคล้ายกัน บุพเพสันนิวาสของแท้เลย” พริมาเงยหน้ามองป้ายประชาสัมพันธ์รับสมัครนักศึกษาขนาดใหญ่ที่ยังไม่ถูกปลดออก และรูปนักศึกษาก็คือนายอคิราห์ รักแรกพบของเธอ
“อ้าวชื่อพริกอ่านว่า พะ ริ มา เหรอ มดอ่าน พริ มา ตลอดเลย” แม้จะเป็นเพื่อนกันมาหลายปี แต่กวินธิดาก็ไม่เคยรู้ว่าแท้จริงแล้วชื่อเพื่อนสะกดสามพยางค์
“คุณแม่บอกจริงๆ แล้วต้องอ่านว่า พะ-ริ-มา แต่ใครๆ ก็เรียก พิ-มา พริกก็เลยปล่อยเลยตามเลย พริมาก็อินเตอร์ดี ว่าแต่วาฬไม่ใช่ปลา ทำไมถึงชื่อปลาวาฬ ทำไมไม่เป็นวาฬเฉยๆ” กวินธิดาไม่ใช่คนแรกที่อ่านชื่อของเธอเช่นนี้ คุณครูทุกท่าน เพื่อนทุกคน หรือแม้แต่ญาติ ก็เรียกเธอว่าพริมา (พิ-มา) เธอจึงปล่อยให้ทุกคนเรียกเช่นนั้นโดยไม่ท้วงติง
“แต่ส่วนมากเขาก็เรียกปลาวาฬกันนะ มันคงติดปากไปแล้ว มดยังเรียกปลาวาฬเลย ทั้งที่ก็รู้แหละว่าวาฬเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมไม่ใช่ปลา”
“ก็คงจะจริง” พูดจบพริมาก็หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาถ่ายรูปของอคิราห์ไว้
“ปะ เข้าห้องเรียนกันดีกว่า” พริมาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะชวนกวินธิดาไปยังห้องเรียน
ระหว่างนั่งรออาจารย์ประจำวิชา ซึ่งเป็นวิชาที่ต้องเรียนรวม จึงมีนักศึกษาทั้งชั้นปี
“พริกเป็นอะไร” กวินธิดาสังเกตเห็นพริมาเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด จึงยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อนแล้วโบกไปมา
“เปล่านี่”
“ก็เห็นนั่งเหม่อ ทำหน้าเครียดเชียว”
“เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ แต่จริงๆ ก็เครียดแหละ”
“เครียดเรื่อง?”
“ก็เรื่องจีบพี่ปลาวาฬไง จริงๆ แล้วพริกมีเวลาจีบพี่เขาแค่เทอมเดียวเอง เพราะเทอมหน้าพี่เขาก็ต้องออกสหกิจ”
“เป็นเอามากนะพริก แค่วันแรกก็เพ้อแล้ว”
“หล่อขนาดนั้นจะไม่ให้เพ้อได้ไง”
“ชอบได้ รักได้ แต่พริกต้องเผื่อใจไว้บ้างนะ” กวินธิดาไม่อยากให้เพื่อนผิดหวังจนรู้สึกเหมือนโลกพังทลายหากผู้ชายที่เพื่อนหลงรักปฏิเสธรักครั้งนี้
“รักครั้งแรก ไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันก็คือรักครั้งแรก แล้วนี่ก็เพิ่งเริ่มต้น มดอย่าเพิ่งตัดกำลังใจกันสิ”
“มดต้องเป็นกำลังใจให้พริกอยู่แล้ว เดี๋ยวขอไอจีพี่เขาจากพี่ต่อให้” ในเมื่อเพื่อนชอบ กวินธิดาก็พร้อมช่วยเพื่อนพิชิตใจหนุ่มหล่อ
“รักมดที่สุดเลย” พริมาหอมแก้มกวินธิดารัวๆ ด้วยความดีใจ
“มึงว่าเบี้ยนไหมวะ”
“กูว่าเบี้ยนชัวร์”
“เสียของว่ะ”
พริมาหันไปมองที่มาของเสียงซุบซิบด้านหลัง ก็พบนักศึกษาชายสองคนเจ้าของเสียงนั้น และคลับคล้ายคลับคลาเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง เพราะเห็นอยู่ในกลุ่มรุ่นพี่ที่มารับน้อง
“โทษนะคะ เห็นว่าพูดถึงเราสองคนอยู่ ฉันขอคุยด้วยเลยล่ะกัน คือจริงๆ ก็ไม่อยากพูดตรงนี้หรอกนะ เพราะคนมันเยอะ แต่มันอดพูดไม่ได้จริงๆ คือปากของพวกนายน่ะมันมีปัญหา ปกติแล้วผู้ชายเขาไม่นินทาผู้หญิงกันหรอกนะ มันดูไม่แมน ช่วยยกระดับจิตใจให้สมกับความเป็นลูกผู้ชายด้วย แล้วถ้าปากมันชำรุด ข้างๆ มหาลัยมีโรงพยาบาลนะ ซ่อมได้” พริมาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม เธอไม่ชอบผู้ชายขี้นินทา และเธอกับกวินธิดาก็ไม่ได้เป็นเลสเบี้ยน จึงไม่ยอมให้ใครมากล่าวหาง่ายๆ
“ไปมึง” นักศึกษาชายสองคนหน้าม้าน สายตาหลายสิบคู่ที่มองมาทำให้รู้สึกอับอายจนไม่อาจทนอยู่ในห้องนี้ได้
“เลิศมากค่ะ...อุ๊บ...พูดได้ดีมากครับ” พริมากับกวินธิดาหันไปมองนักศึกษาชายที่ในคราแรกใส่จริตยามพูด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงและท่าทางให้มาดแมน
“ไม่ทันแล้ว” พริมากับกวินธิดายิ้มให้กับคนที่หลุดเผยตัวตนออกมา
พริมากับกวินธิดาได้เพื่อนใหม่ที่ร่างกายเป็นชายแต่ใจเป็นหญิง นามว่า แคน ภาคภูมิ
ภาคภูมิได้ยินบทสนทนาของนักศึกษาชายที่ถูกพริมาตอกกลับหน้าหงายตั้งแต่ต้น ด้วยความสูงที่ได้สัดส่วนราวกับนางแบบบวกกับใบหน้าสวยเก๋ที่โดดเด่นของพริมา และความน่ารักแบบฉบับสาวหมวยของกวินธิดา จึงทำให้ทั้งคู่มีเสน่ห์ดึงดูดให้หนุ่มเหลียวมอง แต่เพราะสนิทสนมกันมาก มิหนำซ้ำยังหอมแก้มกันอีก จึงทำให้ผู้ชายสองคนนั้นคิดว่าทั้งคู่เป็นหญิงรักหญิง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะแคน...ดี้” พริมาแสดงความเป็นมิตรกับเพื่อนใหม่
“แคนดี้ ชื่อนี้น่ารัก เหมาะๆ เหมาะกับหน้าตา” กวินธิดาชอบชื่อที่พริมาเรียก เหมาะกับจริตจะกร้านของภาคภูมิ
“หน้าหวานเหมือนลูกอมล่ะสิ” ภาคภูมิใส่จริตยามพูดและแสดงออกท่าทาง เป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่กับเพื่อนใหม่ทั้งสอง
“เหมือนก็เหมือน” พริมากับกวินธิดาเบ้ปากและปรายตามองเพื่อนใหม่ ก่อนทั้งสามคนจะหัวเราะชอบใจ
โรงแรมไลลาลิณ
“พี่ปลาวาฬ” พริมามองตามร่างสูงเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์ที่เดินผ่านหน้าเธอไปกับผู้ชายลักษณะภูมิฐาน แม้จะดูมีอายุกว่าเขามาก แต่ก็ยังคงความหล่อเหลา
“พริก มัวทำอะไรอยู่ คุณพ่อเดินเข้าไปในงานแล้วนะ” ลลิตาเดินเคียงคู่มากับบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เกิดกับ พล.ต.ต พิริยะ แต่จู่ๆ ก็หายไป เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าลูกสาวละล้าละลังคล้ายจะเดินไปอีกทาง
จากที่จะเดินตามอคิราห์ไป พริมาก็ต้องเดินเข้าไปในงานเลี้ยงกับผู้เป็นแม่
- ผู้เขียน
