บทที่ 4
746 คำ
"ริต้า ริต้า" สาวน้อยไม่รู้จะทำยังไงเลยพูดวนอยู่อย่างนั้น
"พ่อกับคุณจินมาคุยเรื่องงานกัน พ่อเห็นว่าเลิกงานแล้วเลยอยากจะเลี้ยงข้าวพวกเขาและขอโทษไปในตัวในสิ่งที่ลูกเคยทำผิด แต่ลูกดันมาทำผิดซ้ำอีก พ่อจะทำยังไงกับเราดีนะเนี่ย" ชายหนุ่มตำหนิลูกสาวตรงๆ คนเป็นพ่อโกรธลูกสาวแล้วจริงๆหญิงสาวที่เดินมาถึงโต๊ะก็รับรู้ได้ถึงสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า เธอจึงรีบเข้าไปแก้ไขสถานการณ์ทันที
"คุณวินคะ แค่ตักเตือนแกก็พอค่ะ อย่าถึงกับลงโทษกันเลยนะคะ ดูสิคะ แขนของฉันไม่ได้เจ็บหนักอะไรเลย" หญิงสาวชูข้อมือให้ชายหนุ่มได้เห็นชัดๆ แน่นอนล่ะว่าเป็นรอยแดงเกิดขึ้น
"เห็นไหมครับว่าคุณน้าเขาใจดีกับเราขนาดไหน ขอโทษคุณน้าก่อนเร็ว" แต่สาวน้อยก็ยังเฉย ทำทีไม่สนใจ
"ริต้า" ชายหนุ่มเริ่มเสียงดัง ลูกสาวเลยเริ่มกลัว
"ขะ ขอโทษค่ะ"
"พอค่ะๆ แค่นี้ก็พอแล้ว ทานข้าวต่อเถอะนะคะ อย่าทำให้เสียบรรยากาศเลยค่ะ"
“ผมว่าคุณเอาน้ำแข็งประคบก่อนดีกว่าครับ จะได้บรรเทาอาการปวดให้คุณได้” ชายหนุ่มเอาน้ำแข็งใส่ในผ้าเช็ดหน้าของตนยื่นให้หญิงสาว จากนั้นทุกคนก็เริ่มลงมือทานอาหารอีกครั้ง หญิงสาวบรรจงแกะกุ้งอบให้หลานสาว แต่เธอก็ยังมีน้ำใจแกะให้คู่กรณีของเธอด้วย สาวน้อยจำใจทานกุ้งที่หญิงสาวมอบให้ แต่ปรากฎว่ามันอร่อยกว่ากุ้งที่พ่อของเธอแกะให้ด้วยซ้ำ ด้วยรสชาติที่ถูกอบและปรุงรสด้วยซอสมันเลยมีความกลมกล่อมแทรกซึมเข้ามาในเนื้อของกุ้งด้วย
"เป็นไงคะ อร่อยสู้ของคุณพ่อได้หรือป่าว" สาวน้อยนิ่งไปนิดนึงแล้วก็ยอมพยักหน้าลงแต่โดยดี หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มเป็นการรู้กัน เขาทึ่งที่เธอเปลี่ยนความคิดของลูกสาวเขาได้
"ถ้าอร่อยน้าแกะให้อีกดีหรือป่าวคะ"
"ค่ะ" สาวน้อยรับกุ้งมาเคี้ยวตุ้ยๆในปาก เนื้อมันหวานอร่อยถูกใจที่สุด
"ใครจะทานไอศกรีมบ้างครับ"
"หนูค่ะ /หนูค่ะ"
"มาค่ะเดี๋ยวจินพาพวกแกไปซื้อเองค่ะ"
"นี่เงินค่าไอศกรีมครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเลี้ยงข้าวพวกเราแล้ว ไอศกรีมนี่ฉันเลี้ยงเองค่ะ"
เธอจูงมือสาวน้อยคนละข้างตรงไปยังร้านขายไอศกรีม แต่ก็เกิดปัญหาขึ้นอีกตามเคยเพราะเด็กๆชอบทานไอศกรีมรสเดียวกับเสียด้วย
"สตอเบอรี่มันเหลือถ้วยเดียวเองจ้ะหนู"
"ริต้าจะทานสตอเบอรี่"
"แต่จีนก็ชอบสตอเบอรี่ค่ะ"
"ทำไงดีละคะเนี่ย" หญิงสาวดูสถานการณ์ว่าสาวน้อยจะทำอย่างไง
"จีนเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ทานรสมะนาวก็ได้แปลกดีค่ะ"
"งั้นริต้าเอาสตอเบอรี่เหมือนเดิมนะคะ" สาวน้อยมองหน้าคุณน้าและเพื่อนร่วมห้องสลับกัน ทำไมจีนถึงยอมง่ายๆแบบนี้ละ
"ค่ะ เอาสตอเบอรี่แล้วก็มะนาวอย่างล่ะถ้วยค่ะ" แม่ค้าตักไอศกรีมให้ครบทุกคนเธอจึงพาทั้งสองกลับมาหาชายหนุ่ม
"มีเรื่องอะไรกันหรือป่าวครับ"
"สองคนนี้ทานไอศกรีมรสโปรดรสเดียวกันเลยค่ะ แต่มันเหลือแค่ถ้วยเดียว"
"อ้าว แล้วอย่างนี้ทำไงล่ะครับเนี่ย"
"แต่จีนเปลี่ยนใจค่ะคุณลุง จีนให้ริต้าทานสตอเบอรี่ก็ได้ วันหลังค่อยทานสตอเบอรี่ค่ะ" ชายหนุ่มคิดในใจว่าสาวน้อยคนนี้มีน้ำใจมากๆ
"ริต้าขอบคุณเพื่อนหรือยังครับ"
"ค่ะ"
"แกขอบคุณแล้วละคะ ยังไงวันนี้เราสองคนขอตัวก่อนนะคะ บ้านเรายังอีกไกลเลย"
"ให้ผมขับไปส่งไหมครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ส่งกันไปมาคงไม่ถึงบ้านสักที" เธอตอบกลับขำๆ
"ฮ่าๆ โอเคครับ ก็จริงอย่างที่คุณว่า แล้วเจอกันนะครับ"
"บ๊ายบายนะริต้า" น้องจีนโบกมือลาเพื่อนร่วมชั้น
"อืม" สาวน้อยตอบกลับนิ่งๆจากนั้นก็เดินไปหลบหลังผู้เป็นพ่อ แต่พอหญิงสาวบอกลาบ้างสาวน้อยก็โผล่หน้ามาให้เห็นเล็กน้อย
"น้ากับน้องจีนกลับแล้วนะคะ"
"ค่ะ" สาวน้อยพยักหน้ารับรู้
- ผู้เขียน
