ของขวัญพิเศษ (ต่อ)3
2144 คำ
“หมอคนนี้เป็นคนที่แสนรู้จักดีอยู่แล้ว แต่ถ้าหมอบอกแสน แสนไม่โกรธหมอใช่ไหม”
“ทำไมแสนต้องโกรธด้วยคะ หมอแอนพูดเหมือนกับว่าคนที่หมอแอนแนะนำให้มาทำงานด้วยเป็นคนที่แสนไม่ชอบหน้าแบบนั้นแหละ”
ท่าทางฉงนสงสัยของแสนรักที่มองมาทำให้หมอแอนลังเลอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจบอกออกไป “นายแพทย์พฤกษ์ สุขหิรัญ หรือหมอพฤกษ์ ที่หมอจะแนะนำให้แสนรับมาทำงานด้วย เขาเพิ่งลาออกจากที่โรงพยาบาลเดิมที่เชียงใหม่ กำลังย้ายมาที่กรุงเทพฯ หมอบังเอิญเจอเขาที่งานสัมมนาวิชาการที่เชียงใหม่ เขาเลยเข้ามาถามว่ามีโรงพยาบาลไหนแนะนำให้เขามาทำงานด้วยไหม หมอเลยแนะนำคลินิกของแสนให้เขาไป เขาสนใจมาก แต่ว่าเขาไม่กล้ามาเพราะคิดว่าแสนคงไม่เต็มใจให้เขามาทำด้วย”
แสนรักไม่หยุดคิดนานเพราะเธอไม่เชื่อว่าคนเก่งอย่างพฤกษ์จะหางานทำไม่ได้ และเขาจะอยากมาทำงานกับเธอจริงๆ “แสนคิดว่าหมอพฤกษ์คงพูดไปตามมารยาทมากกว่า เขาคงไม่ได้คิดจะมาทำงานกับแสนจริงๆ อย่างที่พูด เขาเก่งมีความสามารถจะตายไป หาโรงพยาบาลที่ไหนในกรุงเทพฯ ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาทำงานในคลินิกของแสน”
“แสน หมอขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงนุ่มนวลของหมอแอนทำให้แสนรักต้องยืนรอฟังด้วยความเกรงใจ “แสนยังโกรธหมอพฤกษ์ที่เคยเลิกกับแสนไปใช่ไหมถึงไม่อยากรับเขามาทำงานด้วย”
คำถามเดียวกับที่แสนรักคิดในใจ หมอแอนต้องคิดว่าเธอไม่อยากเจอหน้าพฤกษ์เพราะอาจรู้สึกเสียดแทงในใจอยู่ แสนรักจึงตั้งใจอธิบายอีกครั้งอย่างชัดเจน
“หมอแอนคะ เรื่องระหว่างหมอพฤกษ์กับแสนมันผ่านมานานแล้ว ความคิดของแสนในตอนนี้คือคิดว่าหมอพฤกษ์หางานใหม่ได้ไม่ยาก เขาเก่งมีความสามารถจะตายไป เพราะฉะนั้นเขาจะอยากมาทำงานที่คลินิกของแสนทำไม แสนเลยคิดว่าเขาแค่พูดไปตามมารยาทมากกว่า”
“แต่ถ้าหมอพฤกษ์เขาอยากมาทำงานที่คลินิกด้วยจริงๆ ล่ะ แสนจะว่าไง”
“แสนคงขอปฏิเสธค่ะ”
คำพูดตัดบทไม่ต้องให้ถามซ้ำอีกรอบทำให้หมอแอนถึงกับหน้าเหวอ ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้จึงนิ่งงันไปและรู้สึกว่าไม่ควรเอ่ยเรื่องนี้ซ้ำอีกจึงเอ่ยขอตัวไปหลังจากนั้นทันที แสนรักมองแล้วถอนใจเฮือก จะให้เธอรับคนที่เคยทำให้ผิดหวังเสียใจกลับมาเจอหน้ากันทุกวันอย่างนั้นเหรอ เธอคงไม่ใจกว้างขนาดนั้น ไม่ใช่กลัวการเผชิญหน้าแต่ว่าเธอคงรู้สึกอึดอัดถึงขั้นไม่สบายใจมากกว่า เธอกับเขาจบกันไม่สวยและไม่ได้เจอหน้ากันมาปีกว่าแล้วด้วย ความรู้สึกคงตะขิดตะขวงไม่น้อย อีกอย่างปกฉัตรดูท่าทางจะหวงพฤกษ์มาก ถ้ารู้ว่ามาทำงานกับเธอ ฝ่ายนั้นคงได้ตามมาราวีที่คลินิกให้ปวดหัว ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เกิดเรื่องยุ่งยากใดๆ ขึ้นที่คลินิก จึงเลือกที่จะปฏิเสธ ตัดไฟเสียแต่ต้นลมไปเสียแต่ตอนนี้ดีกว่า
แสนรักกลับถึงคอนโดก็เป็นเวลาค่ำมากแล้วเพราะประชุมกับพนักงานที่คลินิกเพื่อให้เร่งทำการตลาดตามแผนที่วางไว้ เมื่อจอดรถแล้วกำลังเดินตรงมาขึ้นลิฟต์จึงเดินเร็วๆ เพื่อจะรีบกลับไปแช่น้ำอุ่นให้สบายตัวแล้วเข้านอน จึงไม่ได้มองใครที่ขับรถเข้ามาและกำลังจะเลี้ยวเข้าซอง
แสนรักชะงักมองคนขับรถที่จู่ๆ ก็เปิดประตูเดินลงมาหาเธอ
“แสน”
“พี่พฤกษ์”
“แสนเพิ่งเลิกงานเหรอ ทำไมกลับบ้านดึกจัง” นี่คือคำถามแรกของคนที่เลิกกันไปปีกว่า แสนรักนิ่งงันไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบเขาอย่างเย็นชา
“ค่ะ”
พฤกษ์ไม่แปลกใจกับท่าทีของแสนรัก เขาและเธอเลิกกันไม่ค่อยดีนักจึงไม่แปลกที่แสนรักจะปฏิบัติต่อเขาอย่างห่างเหิน “พี่ย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วนะ กำลังจะหางานทำที่นี่”
เขาเป็นคนจังหวัดน่านบ้านเดียวกับเธอแต่ได้งานที่เชียงใหม่ และสุดท้ายแล้วเขาก็ย้ายกลับมาที่กรุงเทพฯ ทำไมยังต้องมาพบเจอเธออีก แสนรักมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
“ค่ะ แสนขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิแสน พี่อยากคุยอะไรด้วยอีกหน่อย” พฤกษ์ยังเรียกไว้ เขาลงทุนมาพักที่เดียวกับเธอไม่มีทางยอมถอดใจแน่
“คุยอะไรคะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”
พฤกษ์ทอดสายตามองอดีตสาวคนรักด้วยความรู้สึกเสียดาย แสนรักในตอนนี้ทั้งสวยและเก่ง “พี่อยากขอโทษแสนเกี่ยวกับเรื่องในอดีต พี่ผิดเอง พี่ขอโทษ”
“ช้าไปไหมคะ แต่ถึงยังไงก็ดีค่ะ ที่พี่พฤกษ์ยังรู้สึกผิดมาขอโทษแสน”
“งั้นแสนให้อภัยพี่ได้ไหม”
แสนรักเมินหน้าหนี “ไม่มีทางค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ แสนอยากพักผ่อน”
“พี่พักที่นี่ เพิ่งมาย้ายมาอยู่วันนี้วันแรก”
แสนรักหันมามองเขาด้วยสายตาตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาอยู่ที่เดียวกับเธอทำไม พฤกษ์เห็นท่าทางไม่ยินดียินร้ายของแสนรัก เขาก็ยิ่งเพิ่มความพยายามที่จะง้องอนเธอมากขึ้นไปอีก เขาอยากได้แสนรักคืน
“ต่อไปเราจะได้คุยกันมากขึ้นนะครับแสน”
“ใครอยากคุยกับพี่พฤกษ์คะ”
แสนรักไม่พอใจพฤกษ์ เธอไม่แน่ใจว่าเขาตั้งใจหรือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ซึ่งเธอไม่ชอบใจเลย แสนรักเดินเร็วๆ โดยไม่ทันระวังตัวจึงสะดุดกับขอบทางจนล้ม
โอ๊ย
พฤกษ์ซึ่งตามหลังมาพอดีจึงวิ่งมาดู เขาพยุงแสนรักขึ้นแม้เจ้าตัวจะไม่เต็มใจ
“ให้พี่ช่วยเถอะ”
แสนรักยอมให้เขาประคองเธอขึ้นมาเพราะยังไม่ทันตั้งตัว เมื่อมองไปที่รองเท้าส้นสูงสีแดงสดก็พบว่าส้นเข็มของมันหักออก แสนรักผละตัวออกจากพฤกษ์เมื่อยืนได้แล้วแต่ว่าพฤกษ์ไม่ยอม
“ให้พี่ช่วยประคองไปส่งที่ห้องเถอะ”
“ไม่ต้องค่ะ”
แสนรักปฏิเสธพยายามผละตัวออกมา แต่ว่าเจ็บที่ข้อเท้าขึ้นมา เธอรีบทำหน้าเฉยเมยทันที ไม่อยากให้พฤกษ์เห็นว่าเธอมีอาการเจ็บ ทว่าพอจะก้มลงหยิบรองเท้าที่หลุดออกจากเท้าไปก็ต้องเจ็บจี๊ดจนเผลอทำหน้าเบ้
“ให้พี่ช่วยเถอะ” พฤกษ์เห็นจึงตรงเข้าไปประคองแต่ว่าเขาก็ถูกกั้นขวางด้วยร่างสูงกำยำของใครบางคน พฤกษ์มองแล้วต้องขมวดคิ้ว ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน สองหนุ่มสบตากันครู่หนึ่ง ฝ่ายคนมาใหม่จึงหันไปหาสาวคนเจ็บ
“แสนเป็นไงบ้าง”
“ท็อป มาได้ไงคะ”
“แสนยืนไหวไหม” เขาถามเธอกลับ เห็นสีหน้าซีดขาวก็ย่อตัวลง ลองยื่นมือไปจับข้อเท้าเล็ก “เท้าแพลงหรือเปล่า”
“นิดหน่อยค่ะ”
“ให้ผมดูดีกว่าผมเป็นหมอ” พฤกษ์ทำท่าจะเข้ามาแทนที่แต่ว่าแสนรักรีบบอก
“ไม่ต้องค่ะพี่พฤกษ์ แสนไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เท้าแพลงนิดหน่อย”
ภควัติสังเกตท่าทางห่วงใยของชายหนุ่มที่อ้างว่าเป็นหมอแล้วจำได้ เขาคงเป็นนายแพทย์พฤกษ์ แฟนเก่าของแสนรัก คนที่เคยทำให้แสนรักเสียใจเพราะไปคบกับเพื่อนของแสนรักแทน
“แสนให้ผมอุ้มไปที่ห้องนะครับ”
แสนรักดีใจที่ภควัติมาพอดี และยิ่งเห็นพฤกษ์มองมา จึงหันไปพยักหน้าให้เขา ภควัติเลยช้อนอุ้มแสนรักขึ้นมาแนบอก ส่วนรองเท้าของเธอเขาทิ้งไว้ตรงนั้น ค่อยให้แม่บ้านของนิติมาเก็บไปทิ้งให้
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“เดี๋ยวก่อน” พฤกษ์ถามอย่างร้อนใจ “คุณเป็นอะไรกับแสนจะไปส่งที่ห้องได้ยังไง”
ภควัติหันไปมองแสนรักเป็นเชิงขอคำตอบ แสนรักจึงตอบแทน “เขาเป็นแฟนของแสนค่ะ
ภควัติอุ้มแสนรักมาถึงหน้าห้องก็วางเธอลง แล้วปล่อยให้แสนรักเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าห้อง เขาเดินตามแสนรักเข้าไป ประคองร่างบางให้นั่งลงบนโซฟา ย่อตัวลงมองข้อเท้าข้างขวาที่เริ่มบวมขึ้นเล็กน้อย
“กินยาแก้ปวดหน่อยนะครับแสน”
ภควัติบอกแล้วเดินไปที่ตู้ยาสามัญประจำบ้านที่อยู่ในส่วนของครัว หยิบขวดยาพาราเซตามอลมาเทเอายาออกมาสองเม็ด เขาวางลงในแก้วเล็กแล้ววางไว้ หันไปกดน้ำใส่แก้ว แล้วหยิบทั้งสองอย่างมายื่นให้คนเจ็บ
แสนรักมองแล้วหยิบยามากลืนลงคอแล้วตามด้วยน้ำเปล่า พึมพำขอบคุณเขา
“คุณมาได้ยังไงคะท็อป” เพราะเขาไม่ได้บอกก่อนว่าจะมาหา เธอจึงแปลกใจ
“ผมขับรถมา”
“ทราบค่ะแต่ว่าไม่ได้นัดกันไว้ก่อน ทำไมจู่ๆ ถึงมา”
“ผมรู้มั้งว่าแสนต้องเจอเรื่องร้ายๆ หรือไม่ก็ต้องมีอุบัติเหตุ ผมกำลังขับรถกลับคอนโดอยู่ดีๆ เลยวนมาหาแสนก่อน”
แสนรักสบตาเขา เห็นแววตาห่วงใยที่มองตอบมาก็อุ่นซ่านขึ้นทันที ถ้าไม่ได้เขาวันนี้เธอก็คงจะต้องเดินกะเผลกกลับมาที่ห้องอย่างทุลักทุเล
“แล้วแสนไปทำอะไรตรงนั้น ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุได้” เขาเพิ่งนึกได้ ไม่ได้ถามตั้งแต่ตอนแรกที่เจอเธอ เขาเห็นเธอล้มจึงเป็นห่วงมากเลยไม่ได้ถาม
“แสนล้มเองค่ะไม่ได้มีใครทำอะไร”
“ผู้ชายคนนั้นคือหมอพฤกษ์ใช่ไหม แฟนเก่าของแสน เขามาทำอะไรที่นี่”
แสนรักอึ้งไปครู่หนึ่ง เขารู้จักหมอพฤกษ์ด้วยและท่าทางของเธอคงทำให้ภควัติอ่านออก เขาเลยเอ่ยต่อด้วยเสียงจริงจังที่ไม่บ่อยนักจะได้ยิน “เรื่องของผมแสนยังรู้ละเอียดยิบ เรื่องของแสนทำไมผมจะไม่รู้”
“แสนไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะ แค่ตกใจนิดหน่อยที่รู้จักพี่พฤกษ์”
“เขาไม่ได้ทำอะไรแสน ผมก็เบาใจ”
“เราบังเอิญเจอกันค่ะ เขาพักที่นี่”
“ทำไมผมไม่รู้มาก่อน”
“เขาเพิ่งย้ายมาจากเชียงใหม่ แล้วเพิ่งมาอยู่ที่นี่วันนี้ แสนเองก็เพิ่งทราบ”
เขาเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาตลอดแต่ตอนนี้อดจะหวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย เพราะฝ่ายนั้นเล่นมาพักที่เดียวกับแสนรัก นั่นแสดงว่ามีจุดมุ่งหมายอะไรแอบแฝงหรือไม่ เขาเชื่อใจแสนรักเพราะแสนรักบอกกับผู้ชายคนนั้นว่าเขาคือแฟนก็เท่ากับไม่ได้คิดอะไรกับอดีตแฟนเก่าคนนั้นแล้วแต่เขาไม่แน่ใจผู้ชายคนนั้น
“ผมต้องมาหาแสนทุกวันแล้ว ไม่ไว้ใจหมอนั่นเลย” เขาพูดแล้วมองหน้าคนเจ็บ “ผมอุ้มแสนไปพักผ่อนดีกว่า แสนเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
แสนรักรู้สึกเหนื่อยล้าจริงๆ จึงพยักหน้า “แสนเดินเองได้แล้ว ไม่ต้องอุ้มหรอกค่ะ คุณกลับได้แล้วค่ะ”
“ผมเป็นห่วง ผมยังกลับไม่ได้หรอกแสน” เขาบอกแล้วช้อนอุ้มร่างบอบบางขึ้น แสนรักสบตาเขาแล้วได้แต่ถอนใจอย่างระอา ปล่อยให้เขาอุ้มไปส่งที่ห้องนอน ภควัติเปิดประตูห้องนอนด้วยมือข้างเดียวแล้วเดินไปวางร่างบอบบางของแสนรักลงบนที่นอน
“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมผมจะช่วย”
“คุณกลับบ้านได้แล้วค่ะ แสนช่วยตัวเองได้”
“แสนอย่าดื้อ ให้ผมดูแลเถอะ” เขาบอกอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วกวาดมองเสื้อผ้าที่แสนรักสวม เธอสวมชุดเดรส เขาจึงมองหากระดุมหรือซิปที่อาจจะอยู่ด้านหลังหรือตรงไหนสักแห่งบนชุด
ภควัตินั่งตรงขอบเตียงซ้อนหลังของแสนรักเมื่อเห็นว่าชุดนั้นเป็นแบบซิปหลังจึงเอ่ยขึ้น “ผมถอดชุดให้นะครับ แสนรวบผมขึ้นหน่อย”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ” แสนรักบอกอย่างประหม่าเพราะลมหายใจอุ่นๆ รินรดต้นคอ รู้สึกได้ถึงความใกล้ชิดที่เขาจงใจทำขึ้น
“รวบผมขึ้นครับ ผมจะรูดซิปลงให้”
- ผู้เขียน
