17
ความน้อยใจบวกกับความเหนื่อยล้ากับการงอนง้อ ทำให้ธาริกาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งๆ ที่ทานอาหารไปได้เพียงครึ่งจานเท่านั้น
“ไม่งงไม่ง้อแล้ว อยากโกรธก็โกรธไปเลย”
ธาริกาพูดด้วยความน้อยใจก่อนจะเดินหายเข้าไปภายในบ้าน โดยมีสายตาของราเชนทร์มองตามไปก่อนจะหันมาสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ
ธาริกาหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนตั้งแต่เที่ยง จนบัดนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี แล้ว ความมืดปกคลุมโดยรอบบริเวณ ฟ้าเบื้องบนเริ่มแผดเสียงร้องดั่งไปทั่วท้องฟ้าอีกครั้ง ลมเริ่มกระโชกแรงเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิดเพี้ยน แต่ดูเหมือนวันนี้จะแรงมากกว่าหลายเท่าตัว เสียงเม็ดฝนกระทบกับหลังคากระเบื้องด้วยความแรง ธาริกามองไปนอกหน้าต่าง สิ่งที่เธอเห็นคือแรงลมที่มีพละกำลังมหาศาลกำลังพัดพาสิ่งของที่อยู่ด้านนอก ลอยละลิ่วสู่ท้องทะเลบ้างริมชายหาดบ้าง หลอดไฟที่อยู่ในห้องเริ่มดับๆ ติดๆ ใจของเธอเริ่มสั่น บานหน้าต่างตีเข้าตีออกตามแรงลม
ธาริกานั่งกอดเข่าร้อง
