"ทานเยอะๆเลยลูก ทำไมหนูตัวเล็กขนาดนี้ล่ะ ตามินทร์เขาไม่ค่อยชวนไปทานของอร่อยๆเหรอ"
สไมล์ที่กำลังอ้าปากงับข้าวเข้าปากถึงกับชะงักแทบจะสำลักออกมา คือการที่เธอตัวเล็กมันเป็นกรรมพันธุ์มั้ยล่ะไม่เกี่ยวกับอย่างอื่นเลยสักนิด
"คือสไมล์เป็นคนทานเยอะค่ะแต่ว่ามันแค่ไม่อ้วน"
"ดีจริงๆทานแล้วไม่อ้วนเนี้ย เอาเถอะงั้นทานอีกเยอะๆเลยนะ นี่ก็อร่อยนะเดี๋ยวแม่ตักให้"
สไมล์ยกมือไหว้ขอบคุณก่อนจะทานอาหารตรงหน้าต่อ ทานเก่งมากจนคนที่เหลือมองด้วยแววตาเอ็นดู นานมากแล้วที่ครอบครัวไม่ได้สนุกอะไรแบบนี้ทุกคนต่างแยกย้ายกันทำงานนานๆจะได้ทานข้าวด้วยกันทีหนึ่งแต่คราวนี้คุณหญิงของบ้านจะไม่เหงาอีกแล้วเธอจะชวนหนูสไมล์มาทานข้าวด้วยทุกวันเลย
"เอาใจกันไม่สนลูกชายคนนี้เลยนะคุณหญิง"
ป๋ามินทร์เอ่ยหยอกผู้เป็นแม่ เอาอกเอาใจหญิงสาวจนเกินเขาไปไกลแล้ว
"ก็เรามันไม่น่ารักนี่นา คราวนี้เราจะมาทานข้าวที่บ้านหรือไม่ก็ช่างแม่ไม่สนใจแล้ว หนู
