Chapter 2
1590 คำ
ตลอดเวลาที่ป๋ามินทร์นั่งคุยกับผู้ซื้อหุ้นคนใหม่สไมล์ก็คิดหาทางที่จะได้ใกล้ชิดกับชายหนุ่ม นี่เป็นโอกาสเดียวเท่านั้นที่เธอจะทำให้เขาเห็นความน่ารักของเธอและอยากจะอยู่ใกล้ๆอีก ถ้าไม่อย่างนั้นจบจากนี้ไปเธอก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เพราะฉะนั้นวันนี้เธอจะต้องทำให้เขาขอเบอร์เธอให้ได้เลย
"นี่สไมล์ยังไม่เลิกล้มความคิดอีกเหรอ ด้อมๆมองๆอยู่นานสองนานแกดูสิดูผู้ช่วยเขา ดูผู้ติดตามแต่ล่ะคนหน้าตาอย่างกับดาราทั้งนั้นเผลอๆนะกินกันแล้วก็ไม่รู้แกจะไปแข่งขันกับคนแบบนั้นนะเหรอคิดอะไรอยู่"
เบนนี่มองเพื่อนสาวอย่างเหนื่อยใจเธอพยายามห้ามไปแล้วหลายครั้งแต่มันก็ไม่มีความหมายเลย เพราะเพื่อนของเธอมันเอาแต่ใจแบบนี้แหละ
"แล้วฉันไม่สวยตรงไหน"
"ไม่ใช่ว่าแกไม่สวย แกอ่ะสวยมากไงแต่มันมีข้อแตกต่างหลายอย่างแกดูนั้นสิหน้าอกคัพอี ส่วนแกนะคัพบีไม่ใช่สิไม่น่าถึงอ่ะน่าจะเอมั่ง.."
"ยัยบ้า! เค้าเรียกพอตัวยะ!!!"
สไมล์รีบคัดค้านทันทีคัพเอแล้วยังไงล่ะคนเราจะรักจะหลงกันมันอยู่ที่หน้าอกหรือไง
"ก็นั้นแหละพอตัว แต่นั้นนะเกินตัวเลยนะยะผู้ชายเขาชอบนมโตๆนี่นา"
"ไม่เป็นไรฉันไปทำ450ซีซีเลยเป็นยังไงใหญ่พอมั้ยล่ะ"
สไมล์มองหน้าเบนนี่พร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ ก็แค่หน้าอกใหญ่หรือเล็กอยู่ที่เงินถึงและมีดหมอเท่านั้นแหละใครก็ทำให้มันใหญ่ได้มั้ยล่ะ
"เห้อออ ฉันกำลังพยายามพูดเพื่อให้แกถอดใจอยู่นะทำไมถึงยังดึงดันนะ"
เบนนี่เริ่มกุมขมับแน่นอย่างไม่รู้จะห้ามอย่างไรแล้ว ถ้ามันสุดทางที่จะพูดคงต้องปล่อยให้เพื่อนไปเผชิญชีวิตเองแหละ ตัวเธอเองไม่ได้ขาดอะไรเองก็แค่บางอย่างที่ต้องใช้เวลาเท่านั้นก็แค่รออีกหน่อยก็เท่านั้นเองไม่เห็นต้องลดคุณค่าตัวเองขนาดนั้นเลยมั้ย
"แกไม่เข้าใจหรอกตลอดหลายเดือนมานี้แกก็รู้ว่าฉันต้องพยายามหลบซ่อนขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากหลบซ่อนอีกต่อไปแล้วฉันต้องการอิสระ ฉันต้องการเผชิญหน้ากับสิ่งนั้น"
สไมล์เอ่ยออกมาอย่างชอกช้ำถ้าเธอพูดได้บ้างมันคงจะดีแต่นี่พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อเธอทำได้เพียงแค่หนีเอาตัวรอดเท่านั้น
"เห้อออ เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำฉันไม่ห้ามแล้ว แต่แกจำไว้นะว่าถ้ามันไม่เวิร์คก็ถอยออกมาอย่างปล่อยตัวเองให้หมดคุณค่าเข้าใจมั้ย"
"ขอบคุณนะเบนนี่ แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลย"
สไมล์สวมกอดเพื่อนสาวแน่นอย่างซาบซึ้งในทุกๆสิ่งที่หล่อนคอยช่วยเหลือเธอมาตลอด ไม่รู้ว่านอกจากเบนนี่แล้วก็คุณแม่ของเธอแล้วหายากมากจริงๆคนที่จริงใจกับเธอ แต่ก็ยังมีคนที่หวังดีกับเธออยู่แต่ด้วยสถานการณ์พวกเขาคงไม่เข้าใจเธอ
"อ๊ะ!! แกฉันไปก่อนนะ"
อยู่ๆสไมล์ก็ผละออกจากเบนนี่จนเพื่อนของเธอมองตามอย่างงงๆ เธอรีบเดินตรงไปยังทางห้องน้ำก่อนจะมีเสียงดังโครมขึ้นมาเบนนี่รีบเดินออกไปดูทันที
"เกิดอะไรขึ้น"
เบนนี่เอ่ยถามพนักงานที่อยู่บริเวณนั้นเขาชี้ไปยังประตูทางออกที่ตรงไปยังห้องน้ำ สไมล์ในท่าล้มตึงลงอยู่ตรงหน้าของป๋ามินทร์ชายหนุ่มตกใจเป็นอย่างมากที่อยู่ๆก็เดินชนกับเด็กสาวคนนั้น
"หนูเป็นอะไรรึเปล่า"
ป๋ามินทร์คุกเข่าลงกับพื้นก้มมองเด็กสาวที่ตอนนี้ร้องโอดครวญเหมือนคนจะร้องไห้ สไมล์แสร้งทำเป็นว่าเจ็บปวดมากเธอตั้งใจเดินไปชนกระถางต้นไม้แล้วล้มไปชนเข้าพอดีกับตอนป๋ามินทร์เดินมา และตอนนี้หัวเข่าของเธอถลอกปอกเปิดไปด้วยรอยช้ำที่มีเลือดไหลซิบๆออกมาเพราะไปกระแทกเข้ากับกระถางต้นไม้และไม่ใช่ว่าเธอซุ่มซ่ามแต่เป็นเพราะเธอตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
"โอ๊ยยยย! หนูเจ็บจังเลยค่ะคุณป๋าขา"
สไมล์เอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยงอแงเหมือนเด็กนั้นทำให้ป๋ามินทร์ยิ่งเอ็นดูหญิงสาวหนักขึ้นไปอีก สรรพนามที่เรียกเขานั้นช่างน่ารักน่าชังมากจนเขาอดยิ้มไม่ได้
'ไม่ได้สิเขาจะต้องช่วยเธอก่อน"
"ไหนผมขอดูแผลหน่อย"
เขาค่อยๆเลิกกระโปรงของเธอขึ้นเล็กน้อยพอเห็นรอยแผลที่เข่าเท่านั้นมันทำให้เขาตกใจอยู่ไม่น้อย นี่เขาชนเธอแรงมากจนผิวบอบบางเป็นแผลเลยเหรอรู้สึกผิดชะมัดเลย
"อ๊ะ! เจ็บค่ะ T^T"
ผู้ช่วยของป๋ามินทร์เดินตามเจอเจ้านายกำลังนั่งคุกเข่าดูแผลให้เด็กสาวอยู่ก็รีบมาช่วยทันที
"ป๋ามินทร์ลุกขึ้นเถอะครับเดี๋ยวผมดูแลน้องคนนี้เอง มาครับเดี๋ยวพี่อุ้มไปนั่งตรงนั้นก่อนเดี๋ยวไปทำแผลกัน"
ผู้ช่วยของเขาจะเข้ามาอุ้มเด็กสาวตรงหน้าป๋ามินทร์ใช้มือดันตัวเขาออก ผู้ช่วยของเขามองเจ้านายอย่างแปลกใจทำไมเขาถึงห้ามล่ะ
"ไม่ต้อง... ผมจะอุ้มเอง"
ป๋ามินทร์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะอุ้มเด็กสาวตรงหน้าขึ้นในท่าเข้าสาว สไมล์ลอบยิ้มมุมปากอย่างพอใจร้องโอดครวญเป็นพักๆอย่างพองาม
"อ๊ะ! หนูกลัวตกค่ะไม่เคยถูกอุ้มแบบนี้ เอ่อ.. หนูขอโทษนะคะ"
ป๋ามินทร์มองเด็กสาวที่ตอนนี้ใช้มือสองข้างจับไหล่เขาไว้แต่ไม่กล้าโอบรอบคอคงเพราะเกรงใจเขาบวกกับที่เธอบอกว่าไม่เคยถูกอุ้มด้วยคงไม่ชินแหละ
"ไม่ต้องกลัวนะกอดคอผมไว้ไม่ตกหรอก"
สไมล์มองสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะหลบสายตาของเขาเพราะมันอ่อนโยนจนหัวใจของเธอสั่นไหว ถึงจะใจกล้าแต่ก็ไม่เคยมีแฟนหรอกนะนี่เป็นครั้งแรกด้วยที่เธอใกล้ชิดผู้ชายมากขนาดนี้ต้องบอกว่าเขามีบุญแหละที่ได้ใกล้ชิดเธอนะ ><
สไมล์ค่อยๆโอบรอบคอของชายหนุ่มลอบมองเขาเป็นพักๆโดยที่ป๋ามินทร์ก็ลอบมองหญิงสาวอยู่เช่นกัน
"หนูชื่ออะไรเหรอ"
"ชื่อสไมล์ค่ะคุณป๋า"
สไมล์เอ่ยออกไปเสียงใสไม่ลืมที่จะร้องเจ็บเป็นพักๆป๋ามินทร์อุ้มสไมล์มานั่งลงตรงหน้าล็อบบี้ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องให้ไปหายามา
"ไปเอายามา"
"ครับป๋า"
"ผมชื่อมินทร์แต่คนส่วนใหญ่เรียกชอบเรียกป๋ามินทร์ หนูเจ็บมากมั้ยผมขอโทษนะที่เดินไม่ระวังจนหนูบาดเจ็บ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดเล่นเอาสไมล์รู้สึกผิดตามเขาอยู่ไม่น้อยเพราะเธอทำตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่เขาเลย
"สไมล์ซุ่มซ่ามเองค่ะขอโทษจริงๆนะคะที่รีบวิ่งไม่ทันระวังไปชนคุณป๋าเข้า รีบไปทำธุระเถอะค่ะสไมล์ไม่เป็นอะไรเดี๋ยวไปทายาเองค่ะไม่รบกวนดีกว่า"
สไมล์พูดออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักน่ามองสำหรับชายหนุ่ม ทำไมน่ารักขนาดนี้นะเด็กคนนี้พูดจาน่ารักแถมยังรู้จักขอโทษไม่เรียกร้องอะไรจากเขาด้วยเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงเชียว
"ผมเป็นคนทำให้หนูเจ็บนะยังไงต้องรับผิดชอบ"
"ไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ สไมล์ผิดเองที่..."
สไมล์รีบร้องห้ามไม่ขอให้เขารับผิดชอบแต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับกล่องยาจากผู้ช่วยของเขาแล้วทำแผลให้เธอ
"คุณป๋าขาหนูเกรงใจค่ะคุณเป็นผู้ใหญ่แล้วมานั่งคุกเข่าตรงหน้าเด็กแบบหนูมันไม่ดีนะคะ ดูสิคนมองใหญ่เลยลุกขึ้นเถอะค่ะ"
สายตาของลูกน้องเขาเริ่มมองมาอย่างไม่ค่อยพอใจเด็กสาว ถ้าเป็นผู้หญิงก็มองว่าหาเรื่องอ่อยชายหนุ่มอยู่แต่ที่น่าหมั่นไส้มากกว่านั้นคือเด็กคนนั้นดั้นทำสำเร็จซะด้วย ตอนนี้เจ้านายของพวกหล่อนไม่ยอมให้ใครช่วยเลยเอาแต่สนใจเด็กตรงหน้าดูแลไม่ห่างจนหน้าหมั่นไส้
"ใครจะมองก็ช่างสิหนูอยู่เฉยๆเถอะล้างแผลก่อนนะมันจะสกปรก"
สไมล์เงียบเสียงลงปล่อยให้เขาทำตามใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเบนนี่เพื่อนของเธอพอดีที่กอดอกมองเธออยู่ห่างๆก่อนจะแสร้งทำหน้าเจ็บอีกครั้งแล้วหันมาสบตากับป๋ามินทร์แทน
"โอ๊ย!"
"เจ็บเหรอคะ"
"นิดหน่อยค่ะ แหะๆ"
เบนนี่มองเพื่อนสาวที่ตอนนี้สามารถเรียกความสนใจจากป๋ามินทร์ได้แล้ว ร้ายใช่เล่นนะยัยนี่ยอมทุ่มสุดตัวถึงขนาดเลือดตกยางออก
'สงสัยเอาจริงแหะ...'
- ผู้เขียน
