เสน่หาอี้จีฝึกหัด

อยู่หรือไป

"องค์หญิงสิบสี่ เช่นนั้นหรือ"

"ฝ่าขอรับตอนนี้ท่านแม่ทัพเร่งเดินทางไปตรวจสอบสั่งให้ข้าน้อยนำเรื่องมากราบทูลฝ่าบาท"

"เสี่ยวหานทูลฝ่าบาท ข้าจะเร่งไปสมทบกับท่านแม่ทัพอวิ้นกุ้ย"เฟิ่งหลิวยืนนิ่งไร้คนสนใจ เสี่ยวหานวิ่งเข้าไปในห้อง หลานซานสาวเท้าออกจากตรงนั้นไป เฟิ่งหลิวยืนเดียวดายอยู่หน้าห้อง ก่อนจะเดินไปตามทางเดินทอดยาวที่ มีกลีบดอกมู่หลานร่วงหล่นเต็มพื้นทางเดิน

ตำหนักไทเฮา ที่ศาลาฉาฮวา บทเพลงจากกู่เจิ้งลอยตามลม เศร้าสร้อยเดียวดาย ต้าหยู๋นั่งอยู่ข้างๆ ไทเฮาที่หลับตานิ่งฟังเสียงกู่เจิ้ง

"แล้วฝ่าบาท มีท่าทีเช่นไร"ถามต้าหยู๋

"นางกำนัลรายงานว่าฝ่าบาท ทรงออกไปรับองค์หญิงสิบสี่ที่หน้าประตูวังด้วยตัวเอง"ต้าหยู๋บอกเล่าเรื่องราว

"ฝ่าบาทให้องค์หญิงสิบสี่พำนักที่ไหน"

"ตำหนัก ..ไร้กังวล.."

"ตำหนักไร้กังวลเป็นที่ พำนักของแขกเมืองดีแล้วให้นางพักที่นั่น"เฟิ่งหลิวเหม่อลอยบรรเลงกู่เจิ่งเหมือนกับไร้ชีวิต อย่างนี้เฟิ่งหลิวก็จะโดนม้าแยกร่างหรือดีหน่อยอาจถูกประหารภายในดาบเดียว

"ข้าน้อยเซียวหลงหานถวายพระพรไทเฮา ฝ่าบาทให้ตามแม่นางเฟิ่งหลิว เดินหมากในค่ำคืนนี้"ไทเฮามองเฟิ่งหลิวที่สายตาเหม่อลอย นึกเห็นใจไม่น้อย คงจะกำลังตื่นกลัว

"เฟิ่งหลิว คืนนี้นางต้องร่ายกลอนให้ข้าฟัง เกรงว่าฮ่องเต้ต้องรอเก้อกลับไปทูลฝ่าบาท อย่างที่ข้าบอก"เสี่ยวหานถอยออกไปทันที

ไทเฮาถอนใจยาว

"ต้าหยู๋ส่งคน ไปสืบข่าวเรื่องการมาขององค์หญิงสิบสี่ ว่าเหตุใดนางจึงกลับมากลับไปไร้จุดหมายเช่นนี้"หากจะเป็นใครสักคนที่สร้างความวุ่นวายต้องเป็นองค์หญิงสิบสี่คนนี้ อย่างไม่ต้องคาดเดา นางกลับมาทำไม

"เพคะ แต่ข้าพระองค์ได้ยินเรื่องที่ฝ่าบาทจะทรงลงทัณฑ์แม่นางเฟิงหลิวหาก..หาตัวองค์หญิงสิบสี่พบ

"ลงทัณฑ์ ลงทัณฑ์นางทำไมข้าเกรงว่าคนที่จะโดนลงทัณฑ์คงต้องเป็นองค์หญิงสิบสี่ ที่สร้างความวุ่นวายเฟิ่งหลิวนางยังเดียงสา อาจจะโดนล่อลวงให้ปลอมเป็นองค์หญิงด้วยซ้ำไปเห็นที่ข้าต้องพูดเรื่องนี้กับฝ่าบาทจะปล่อยให้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องถูกลงทัณฑ์ได้อย่างไร"

เฟิ่งหลิวอยู่ๆ ก็หยุดเล่นกู่เจิ้ง

"เฟิ่งหลิวอย่าได้กังวลไป ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าต้องรับโทษทัณฑ์ใดใดทั้งสิ้น"

"เฟิ่งหลิวอยากจะกลับบ้านกลับไปหาท่านแม่"ไทเฮารู้สึกถึงน้ำเสียงเศร้าสร้อยนั้น กลัวหรือว่าผิดหวังหรือว่าอะไรกันแน่

"เฟิ่งหลิวน้อย มามาหาข้า"เฟิ่งหลิวคลานเข่าเข้าไปหาไทเฮา ที่อ้าแขนออกรับ

"ต้าหยู๋ถ่ายทอดคำสั่ง ไฉ่เฟิ่งหลิวต่อแต่นี้ให้ดำรงตำแหน่งหยางหนี่" (ลูกบุญธรรม)

"รับบัญชาไทเฮา"ต้าหยู๋ประสานมือรับบัญชา

ไทเฮาปาดน้ำตาให้เฟิ่งหลิวอย่างอ่อนโยน

"อยู่ที่นี่เสียด้วยกัน ในเมื่อเจ้าทำให้ข้าเป็นสุขไม่น้อยไว้ อีกไม่นานท่านแม่ทัพจะเดินทางไปแคว้นเหนือเมื่อนั้นหากเจ้า อยากรับมารดามาอยู่เสียด้วยกันที่นี่"เฟิ่งหลิวซบหน้าลงบนตักอุ่น ไทเฮาลูบหัวให้เบาๆ

ตำหนักฮ่องเต้

"ไทเฮาทรง รั้งนางไว้ร่ายกลอนในค่ำคืนนี้”สีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจกลับรู้สึกหงุหงิด

"แล้วตอนนี้นางทำอะไรอยู่"

"ฝ่าบาทอย่าบอกนะว่าจะให้เสี่ยวหานไปตามนางมาเดี๋ยวนี้ นางตอนนี้กำลังบรรเลงกู่เจิ้งถวายไทเฮา"

"ข้าไม่ได้ให้ตามนางเพียงแต่อยากรู้ว่า นางมีท่าทีเช่นไร"

"ท่าที...ท่าทีเหม่อลอยบรรเลงเพลงไม่เพราะพริ้งเท่ามีควร อีกทั้งดวงตาเศร้าสร้อยฝ่าบาทเสด็จไปที่ศาลาฉาฮวาไปดูท่าทีนางเองจะดีไหมเพคะ"

“ไม่ต้อง ข้าเป็นฮ่องเต้ พูดคำไหนคำนั้น พูดว่าจะลงทัณฑ์นางหากพบองค์หญิงสิบสี่”

“นางผิดอะไร”เสี่ยวหานพึมพำเบาๆ

“พรุ่งนี้ตามนาง ที่ตำหนักข้าเช่นเดิม”หยิ่วเยว่ เข้ามาได้ยินพอดี

“ฝ่าบาท ค่ำนี้ให้หยิ่วเย่วปรนนิบัติหรือไม่”

“ เจ้าไม่รุ้หน้าที่ตัวเองหรือไร”

“หยิ่วเยว่คิดว่า องค์หญิงสิบสี่มาแล้วฝ่าบาท อาจอยากอยู่เพียงลำพังกับนาง”

“ไม่ต้อง ไปเสียให้หมดคืนนี้ข้าอยู่เพียงลำพังได้”อารมณ์ฉุนเฉียวอย่างไร้สาเหตุ

ค่ำคืนเหน็บหนาว หมิงซื่อทบทวนเรื่องราวต่างๆ .. เพียงลำพัง เสี่ยวหานนอนน้ำลายไหลยืด หลานซาน ยืนหลับตานิ่งกอดกระบี่ในมือ หมิงซื่อ สาวเท้าตามทางเดินทอดยาว มุ่งสู่ตำหนักไร้กังวล

อิงเผย ในอาภรณ์สีขาวชุดนอน นางกำนัลจากแคว้นเหนือที่ติดตามกำลังสางผมที่ยาวสลวยถึงเอวกิ่วมองดูดำขลับเต็มแผ่นหลัง

นางกำนัลหน้าห้องมองเห็นหมิงซื่อแต่ไกล ย่อตัวทำความเคารพ หมิงซื่อโบกมือห้ามก่อนจะไล่ออกไปจากตรงนั้น ยกมือขึ้นหมายจะผลักประตูเข้าไปข้างในแต่กลับเปลี่ยนใจ ยืนหันหลังแนบประตู

“องค์หญิง จะบอกหมิงซื่อฮ่องเต้ว่าอย่างไรในการที่องค์หญิงเปลี่ยนใจกลับมาที่นี่”

“ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรในเมื่อเจ้าก็รู้ดีว่าฝ่าบาท มีใจให้ข้าถึงเพียงนั้น ยกทัพไปเพื่อข้าคนเดียวเจ้าก็รู้ดี”น้ำเสียงแข็งกระด้าง

“แล้วถ้าหากฝ่าบาทถามขึ้นมาว่าองค์หญิง เหตุใดถึงต้องให้ผู้อื่นสวมรอยแทนเล่า”อิงเผยยิ้ม กระซิบเบาๆ จน หมิงซื่อไม่สามารถได้ยินสิ่งที่นางพูด

“แต่นางยังอยู่ที่วังหลวงแห่งนี้”

“เรื่องนี้เป็นข้าที่จัดการเอง”ยิ้มมุมปาก เรื่องราวบางอย่างก็ไม่อาจพูดออกมาได้ในเมื่ออยู่ในที่ของคนอื่น คนก็ของเขา ที่พำนักก็ของเขา เช่นไรจึงจะปลอดภัย อิงเผยเข้าใจข้อนี้ดี

หมิงซื่อถอยห่างออกมา ทำไมไม่อยากพบหน้านางทั้งๆ ที่ออกมาจากตำหนักก็ตั้งใจจะมาพบหน้าสาวเท้าเดินกลับออกจากตรงนั้นทันที

เฟิ่งหลิว นั่งเท้าคางอยู่ที่สวนหน้าห้องพัก ต้าหยู๋วางตำราลงตรงหน้า

“ตำราการเดินหมาก เกรงว่าเจ้าต้องใช้มัน”

“ต้าหยู๋ท่านดีกับเฟิ่งหลิวไม่น้อยแต่เฟิ่งหลิวไม่อยาก เดินหมากกับฝ่าบาทอีกแล้ว”

“วังหลวง หากเจ้าเข้ามาอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ไม่ทำไม่ได้คือบัญชา ไม่ว่าใครจะบัญชา เราต้องทำตาม”

“เฟิ่งหลิวไม่อาจรับมือ”ใบหน้าเศร้าสร้อย

“ข้าได้ยินว่าเจ้าอยู่ในหอคณิกามาก่อน เลยคิดว่าเจ้าจะต้องรับมือหลายอย่างได้ดีนึกชื่นชมว่าแม้อายุเจ้ายังน้อยแต่เอาตัวรอดจากพวกชายมากรักได้ นับว่าเจ้าไม่ธรรมดา วังหลวงกับหอคณิกามีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ.. การเสแสร้งหากเจ้าเสแสร้งได้ดีพอ เจ้าก็จะสามารถใช้ชีวิตในวังหลวงและหอคณิกาได้อย่างปลอดภัย”เฟิ่งหลิวคิดตาม

“เสแสร้ง”

“หากข้ามองเจ้าไม่ผิด เจ้าฉลาดพอที่จะเอาตัวรอดอย่ายอมแพ้ง่ายดายเช่นนี้หากได้ยินว่าเจ้ายอมแพ้ข้าคงเป็นอีกคนหนึ่งที่เสียใจมาก”เฟิ่งหลิวไม่คิดเลยว่าต้าหยู๋ผู้ไร้คำหวานจะพูดเตือนสติได้ดีเพียงนี้ เฟิ่งหลิวสุดลมหายใจเข้าลึกๆ บอกกับตัวเองว่าไม่มีทางยอมแพ้แน่นอนแม้จะต้องเสแสร้งก็ตาม

ต้าหยู๋จากไป หมิงซื่อพาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพักของเฟิ่งหลิวได้อย่างไรไม่อาจทราบได้ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเดินมาถึงที่นี่ได้ หมิงซื่อหันหลังเดินกลับ ไม่เข้าใจตัวเองว่ามาที่นี่ทำไม