เหตุผล+คำตอบ
1067 คำ
"น้ำริน!!! ทำไมถึงได้ทำแบบนี้"มือหนาเอื้อมไปคว้าร่างบางที่ซ่อนตัวอยู่ออกมาทันทีโดยไม่ได้ทันระวังว่าหญิงสาวจะเจ็บเลยแม้แต่น้อย
"โอ้ยยยยย อึก ฮือออออ"น้ำรินปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออดราวกับเด็กผู้หญิงที่กำลังถูกแกล้งอยู่ยังไงยังงั้นเลย
ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเขารวมถึงกลัวสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นขู่กับเธอไว้อีกด้วย เธอรู้สึกไม่สบายใจบวกกับต้องมาเจอเสียงตะคอกของชายหนุ่มอีกจึงควบคุมน้ำตาที่คลอเบ้าไว้ไม่ได้จนต้องปล่อยให้ไหลออกมา
"หนีฉัน แล้วยังจะมาร้องไห้อีกนะ"น้ำเสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนลงนิดหน่อย นิทานมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัย เขารู้ว่าการที่เธอหนีมันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับเลือกที่จะไม่ปรึกษาเขาหรือวอร์มเลยสักนิด เลือกที่จะหนีซะอย่างงั้น
"ฮือออ ไอ้บ้า ฮือออ ปล่อยเลยนะ"น้ำรินร้องบอกพลางพยายามจะสลัดตัวออกจากชายหนุ่ม
"ไม่มีทาง!!"ร่างสูงคว้าตัวของหญิงสาวอุ้มขึ้นมาพาดไหล่หัวโตงเตงไปข้างหลัง
"อร๊ายยยย ไอ้บ้า"มือเล็กทุบลงที่หลังของชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ กลับกันเขาเองก็ตีไปที่ก้นของหญิงสาวเช่นกัน
ไม่นานนักนิทานก็พาเธอกลับมาที่ห้องพักเดิมเรียบร้อย โดยที่เธอไม่มีทางที่จะหนีเขาไปได้เลย วอร์มที่นั่งรออยู่ในห้องด้วยใบหน้าที่นิ่งกว่าปกติมากยากเกินกว่าจะคาดเดาอารมณ์ของเขาในตอนนี้ แต่เธอรับรู้ว่าเขากำลังโกรธแน่นอน
นิทานวางเธอให้นั่งที่ปลายเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเธอ พลางเอามือเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาเล็กน้อย
"บอกเหตุผลมาสิ ทำไมถึงได้คิดจะหนีไปแบบนี้"วอร์มที่นั่งอยู่เอ่ยขึ้นมาพลางลุกขึ้นเดินมานั่งข้างๆ เธออีกคน
"...."ไร้ซึ่งการตอบรับจากหญิงสาว น้ำรินยังคงไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"จะบอกดีๆ หรือจะเอาแบบบังคับ"
"แต่บอกไว้เลยนะว่าพวกฉันบังคับไม่เหมือนคนอื่นนะ"นิทานเอ่ยพลางลูบไล้ใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ ส่วนวอร์มก็เอาแขนมาโอบรอบเอวของเธอไว้พลางเอาหน้าเข้ามาใกล้มากจนซุกอยู่ที่ซอกคอของเธอ
น้ำรินนั่งตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว พลางผลักวอร์มออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะครั้งนี้เขาไม่ยอมปล่อย
"ฉันต้องรีบกลับ"
"รีบ? ทำไมถึงต้องรีบกลับ เกิดอะไรขึ้น"นิทานที่ทำหน้าที่เป็นคนสอบสวนเอ่ยถามขึ้น
"มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน พวกนายไม่เกี่ยว"น้ำรินปฏิเสธพลางเบือนหน้าหนีหลบสายตาของชายหนุ่มทั้งสอง
"งั้นก็คงปล่อยเธอกลับไปไม่ได้หรอก"
"แต่ฉันจะกลับ!!"น้ำเสียงน้ำรินแข็งกร้าวบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่ยอมเชื่อฟังพวกเขาแน่นอน
"เธอคิดว่าออกไปได้ก็ลองดูสิ แต่บอกไว้ก่อน หลังจากนี้ถ้าฉันเจอเธอไม่ว่าจะที่ไหน เธอจะไม่มีทางได้ไปจากพวกฉันอีกเลย"สายตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์เอ่ยบอกเธออย่างมีเลศนัย ส่วนวอร์มที่เอาหน้าซุกซอกคอเธออยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย
"นี่นาย ไอ้บ้าเอ้ย"น้ำรินเอ่ยอย่างหัวเสียพลางลุกขึ้นจะโดนหนี แต่กลับโดนชายหนุ่มที่นั่งข้างกายดึงมานั่งตักแล้วล็อกตัวเธอไว้แน่น
"วอร์ม ปล่อยเลยนะ"เธอหันไปดุคนที่กอดเธอไว้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ช่วยอะไรเลย
"ถ้าเธอยอมบอกเหตุผล ฉันจะยอมปล่อย"
"เห้อ ก็ได้"สุดท้ายเธอก็ยอมที่จะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้กับทั้งสองคนฟังแม้จะไม่อยากให้พวกเขามาข้องเกี่ยวกับเรื่องของเธอนัก แต่มันหมดหนทางแล้วจริงๆ ถ้าเธอไม่ได้กลับไปภายในวันนี้ เธออาจจะไปเจรจากับยัยแม่เลี้ยงนั่นไม่ทัน
ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองฟังเรื่องราวทั้งหมดจบก็นิ่งไปนิดนึงก่อนจะมองหน้าหญิงสาว
"เรื่องแค่นี้เนี้ยนะ ตัวฉันอยู่กับเธอที่นี่ก็ใช่ว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้ไม่ได้นี่"นิทานเอ่ยพลางส่ายหัวเบาๆ กับความคิดของหญิงสาวที่ถึงขั้นพยายามจะหนีเพราะเรื่องแค่นี้
"เรื่องแค่นี้สำหรับนาย แต่มันใหญ่มากสำหรับฉันนะ แล้วจะเอายังไง ฉันไม่ยอมให้บ้านของฉันถูกขายหรอกนะ"น้ำรินเอ่ยพลางมองหน้าของทั้งสองคนสลับกันด้วยความร้อนใจ
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการเอง"วอร์มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์หาใครบางคน แล้วจึงกลับเข้ามาในห้อง
"เรียบร้อยแล้ว สบายใจได้"ชายหนุ่มว่าพลางมองหน้าของหญิงสาวที่เริ่มคลายความกังวลไปได้บ้าง
"หมดเรื่องแล้ว งั้นเธอก็ควรจะให้คำตอบพวกฉันได้แล้วนะ"
"ห้ะ...เอ่อ"น้ำรินถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อชายหนุ่มเอ่ยทวงถึงคำตอบที่ต้องการ
"มาเป็นเมียพวกฉันไหม"นิทานโพล่งออกมาตรงๆ เมื่อเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของน้ำริน
"อยู่กันมาขนาดนี้แล้ว จะปฏิเสธจริงๆ เหรอ"สายตาของวอร์มมองมาที่เธออย่างอ่อนโยนผิดจากก่อนหน้านี้เลยทีเดียว
"ฉันคิดว่า ฉันยังไม่พร้อมอ่ะ..."น้ำรินตอบบ่ายเบี่ยงไปเล็กน้อย เธอเองยังไม่แน่ใจกับพวกเขาสองคนในตอนนี้ จึงเลือกที่จะตอบแบบนั้นไปแม้ในใจจะรักก็ตาม
"ไม่พร้อม?? ยังไง"นิทานเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางเดินเขยิบเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ
"กะ...ก็ฉันยังไม่แน่ใจอ่ะ"
"โอเค ก็ได้"
"งั้นพวกฉันจะจีบเธออีก1เดือน ถ้าเธอไม่เปลี่ยนใจพวกฉันจะไม่ตอแยเธอแล้ว"วอร์มเอ่ยยื่นข้อเสนอ น้ำรินก็พยักหน้าตอบรับในทันที เพราะไม่อาจสู้สายตาของนิทานที่มองมาไหว
"1เดือนนี้ แล้วฉันจะทำให้เธอยอมพวกฉันให้ได้!!!"
- ผู้เขียน
