บอกให้รู้
2664 คำ
ในร้านอาหารอิตาเลียนหรูแห่งหนึ่งในห้างดัง ที่โต๊ะกลางร้านอาหารมีสองหนุ่มหนึ่งสาวสวยโดยเฟรดริคส์นั่งคู่กับกลาสส่วนแกรนิคนั่งตรงกันข้ามกลาส เธอที่ตอนนี้ทำหน้าตาอึดอัดอยู่ เพราะเฟรดริคส์พยายามเอาใจเธอสารพัด ทั้งสั่งเมนูโปรดให้เธอทั้งเครื่องดื่มอีกด้วย ส่วนแกรนิคเขาสั่งแค่สเต็กเนื้อแกะและไวน์แดงราคาแพงหนึ่งแก้ว
" น้องกลาสทานข้าวแล้วกลับไหมครับ?" เฟรดริคส์ถามออกมา เขาปลายตามองแกรนิคเล็กน้อยเพื่อให้แกรนิครู้ว่าเขาสนิทกับคนตัวเล็กข้างๆมากแค่ไหนเขาจะทำให้แกรนิคเป็นส่วนเกิน กลาสได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แกรนิคหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์เพื่อรออาหารเพราะเขาเริ่มรำคาญคนตรงหน้าแสดงความรู้ใจคนตัวเล็กออกนอกหน้า
" ไม่ค่ะ กลาสยังอ่านลายละเอียดงานแฟชั่นโชว์ที่จะจัดอีกสามเดือนไม่เสร็จเลยค่ะ " กลาสบอกออกมา พลางหันไปมองหน้าแกรนิคที่เขาเอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไม่ได้สนใจเธอเลย เฟรดริคส์ปลายตามองแกรนิคแล้วยิ้มออกมาด้วยความสะใจ ' หึ ไอ้สะเหร่อ'
" อาหารมาพอดีค่ะ " กลาสพูดออกมา พนักงานวางอาหารจานโปรดของกลาสคือมันฝรั่งอบชีสกับปลาไซม่อนราดซอสเฟรดริคส์ทานมันฝรั่งอบกับเนื้อแกะย่างราดน้ำซอท แกรนิคเงยมองดูอาหารของตัวเองแล้วยกยิ้มออกมา ' ใครจ่ายเขาไม่รู้ รู้แต่ว่าของฟรี'
" น้องครับ" แกรนิคเรียกพนักงานที่กำลังจะเดินจากไป
" เอามันฝรั่งบดกับปลาไซมอนราดน้ำซอสมาอีกที่ครับ" แกรนิคสั่งอีกเมนู ทั้งกลาสและเฟรดริคส์เงยหน้าขึ้นมามอง พนักงานจดลงใส่กระดาษ
" เอาสปาเกตตี้ น้ำซอสเนื้อกวางมาด้วยนะครับ" แกรนิคสั่งอีกเมนู พนักงานจดใส่กระดาษ
" แค่นี้ครับผม" แกรนิคบอกกับพนักงาน เสร็จแล้วเขาก้มลงไปมองดูอาหารตรงหน้า เขาหยิบซ้อนซ้อมและมีดหั่นเนื้อพร้อมจิ้มเข้าปาก เขาเคี้ยวตุ้ยๆโดยไม่สนใจคนทั้งคู่ที่มองเขาอยู่เลย
" น้องกลาสทานเถอะครับ เลยเวลาทานอาหารมานานแล้วเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะครับ" เฟรดริคส์บอกกับคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆเขา กลาสจ้องมองหน้าแกรนิคที่เอาแต่ทานอาหารไม่สนใจเธอเลย เธอถึงกับหมั่นไส้ใช้เท้าเตาะไปที่หน้าแข้งของแกรนิค เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเธอพร้อมยักไหล่ให้แล้วก้มทานต่อ ไม่ใช่เขาไม่สนใจแต่จะให้ทำอย่างไรล่ะ เขาคือคนอื่น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำเธอชอบทานอะไร เขาก็ค่อยๆเก็บรายละเอียดไปแหละอีกอย่างก็เธอเป็นลูกสาวเจ้านายนี้
ตอนเย็นเฟรดริคส์เดินเข้ามาในบ้าน ซึ่งแด๊ดคอนส์นั่งรออยู่ด้านในห้องรับแขก
" เฟรดริคส์" แด๊ดคอนส์เรียกชื่อของเฟรดริคส์เพื่อให้เขาหยุดเดินและให้เขาเดินเข้ามาหาที่ห้องรับแขก เฟรดริคส์ชะงักเท้าหยุดเดินแล้วหันมามองที่ห้องรับแขก เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เฟรดริคส์เดินเข้าไปหาแด๊ดคอนส์ข้างใน
" ทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว ฉันมีเรื่องคุยกับแกที่ห้องทำงาน" แด๊ดคอนส์บอกกับเฟรดริคส์เสียงนิ่ง ท่านจ้องมองหน้าของเฟรดริคส์พลางถอนหายใจเบาๆ
" ครับนายใหญ่" เฟรดริคส์ตอบพลางเดินจากห้องรับแขก เขาเดินตรงขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ห้องของเขาอยู่ริมสุดฝั่งซ้ายมือ ของกลาสฝั่งขวามือถนัดจากห้องของแด๊ดไปสองห้อง แด๊ดคอนส์มองตามหลังแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ นี้เขาดูคนผิดไปหรือ เด็กคนที่จงรักภักดีหายไปไหน แต่ก่อนเฟรดริคส์ไม่เป็นแบบนี้ เฟรดริคส์ทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาไม่อยากทำร้ายคนที่เขาเลี้ยงมาด้วยมือของเขาเอง เขาอุตส่าห์ยกบริษัทให้ทั้งสองบริษัทที่ใหญ่โตให้มีหน้าตาทางสังคมแต่กลับสูญเปล่า
" อ้าวกลับมาแล้วเหรอ?" แด๊ดคอนส์ถามทั้งสองคนทั้งแกรนิคและกลาส แกรนิคโค้งคำนับให้เล็กน้อย ส่วนกลาสทำหน้าบอกบุญไม่รับเพราะไอ้แกรนิคบ้าสั่งอาหารมากินแต่กินไม่หมดคนที่จ่ายคือเธอ แปดพันโครนเพราะไวน์แก้วเดียว ห้าพันโครน แกรนิคยกยิ้มพลางเดินเข้าไปนั่งบนโซฟา กลาสทำหน้าบูดบึ้งเดินไปนั่งโซฟาอีกตัว
" เป็นอะไรลูก?" แด๊ดคอนส์ถามออกสาวออกมาด้วยความสงสัย กลาสเงยหน้าขึ้นมาขึ้นปลายตามองแกรนิคเล็กน้อย แกรนิคทำหน้าตาเฉยเมยไม่พูดอะไร แด๊ดคอนส์มองทั้งสองคนแล้วยกยิ้ม ' คนแรกที่กล้าขัดใจลูกสาวท่าน'
" แด๊ดต้องจ่ายค่าอาหารมาคืนกลาสนะคะ วันนี้กลาสจ่ายอาหารไปตั้งเยอะแนะ" กลาสพูดออกมา เธอรวยก็จริงแต่เธอจะมาใช้ตังค์สุรุ่ยสุร่ายได้อย่างไร กว่าเธอจะออกแบบ เพื่อมาขายให้ลูกค้า กว่าลูกค้าจะตกลงซื้อ และอีกหลายปัจจัย แกรนิคนั่งทำหน้านิ่ง เขาไม่รู้นี้ว่าคุณที่รวยล้นฟ้ามีเงินใช้ไม่หมดอย่างเธอจะขี้เหนียว ' ไหนบอกว่าเลี้ยงว่ะ แล้วนี้อะไรขี้ฟ้อง' เขาพลางคิดและยกยิ้มออกมา
" เท่าไร่ล่ะลูก" แด๊ดคอนส์ถาม กลาสที่ทำหน้างอง้ำอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้หวังว่าแด๊ดจะจ่ายตังค์คืนให้ แกรนิคเงียบจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มเหมือนกำลังจะได้ตุ๊กตา
" แปดพันค่ะแด๊ด" กลาสบอกออกมาน้ำเสียตื่นเต้น แกรนิคถึงกับส่ายหน้าออกมา ' เด็กจริง' แด๊ดคอนส์ยกยิ้มเอ็นดูลูกสาว
" โอ๊ยยย แค่นี้เองเลี้ยงพี่เขาไปเถอะ " แด๊ดคอนส์พูดขึ้น กลาสทำหน้าเสีย' ไอ้เด็กเส้น นี้แด๊ดของเธอหรือเปล่าเนี่ยมาไม่ ถึงเดือน คืออะไรถูกหมด' เธอพยายามคิดแล้วหันไปมองหน้าแกรนิคที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชีิ้ แด๊ดยิ่งชอบใจ
" หึหึ" แกรนิคหัวเราะในลำคอ เขาก็คิดว่าไอ้ขี้ยาจะจ่ายค่าอาหารที่ไหนได้คนตัวเล็กดันบอกว่าเลี้ยง แต่ไอ้ขี้ยานี้ก็แปลกเป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่าว่ะ หรือมันไม่อยากเลี้ยงเขาว่ะ กลาสหันมามองหน้าแกรนิคที่ทำหน้านิ่งเฉยอยู่ เธอลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาแกรนิค แด๊ดคอนส์มองการกระทำลูกสาวนิ่ง แกรนิคนั่งมองเธอเดินเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของคนตัวเล็กดุดันน่ากลัว แต่ไม่ใช่กับแกรนิค กลาสใช้ยกนิ้วชี้ขึ้นมาชี้หน้าแกรนิค เธอขบกรามแน่น แกรนิคยกยิ้มร้ายที่มุมปาก ' ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาจับดึงลงมาจูบปากให้ปากเจ๋อไปแล้ว แต่นี้ต่อหน้าแด๊ดของเธอเขาฝากไว้ก่อนเถอะ' กลาสสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พร้อมปล่อยออกมา
" ฝากไว้ก่อนเถอะ" กลาสพูดออกมารอดไรฟัน ใบหน้าเหี้ยมๆ แกรนิคยักไหล่ให้เล็กน้อย เขาสบตากับคนตัวเล็กนิ่งพลางยักคิ้วให้อีกเป็นการท้าทาย กลาสกัดริมฝีปากล่างแน่น พร้อมเตะเข้าหน้าแข้งแกรนิค เขาถึงมกับสะดุ้ง แล้วเธอก็หมุนตัวเดินออกจากห้องรับแขกไป แกรนิคมองตามหหลังคนตัวเล็กแล้วยกยิ้มที่มุมปาก ' กลัวที่ไหน ชอบจังคนเก่ง หึหึ' แด๊ดคอนส์ถึงกับส่ายหน้า ท่านพลางหันหน้ามามองหน้าแกรนิคแล้วยกยิ้มออกมา แกรนิคหันหน้ามาสบตากับแด๊ดคอนส์พลางยกมือหนาขึ้่นเกาท้าทอยเพื่อแก้เขินอาย
" ทานข้าวเย็นเสร็จ ไปเจอกันที่ห้องทำงานใหญ่นะ ฝั่งขวาห้องริมห้องที่สี่น่ะ" แด๊ดคอนส์บอกกับแกรนิค เขาพยักหน้ารับเล็กน้อย
" ครับ " แกรนิคตอบรัับ
ตอนอาหารเย็นเฟรดริคส์ทำหน้าไม่พอใจตั้งแต่ที่โต๊ะอาหารเพราะเขาไม่คิดว่าจะเจอแกรนิคที่นี่ และตอนนี้อยู่ในห้องนอนเขาเกิดคำถามขึ้นมากมายในหัวมากมาย
" มันมาทำอะไรที่นี่ ?" เฟรดริคส์พูดออกมาพึมพำคนเดียว เขามือไม้สั่นเทา เขาเดินวนในห้องนอน เขากำลังมีเสี้ยนหนามเหมือนที่ ไรอาฟบอกอย่างงั้นเหรอ
" ใครขวางทางกูจะฆ่ามันให้ดิ้นตายตรงหน้ากูค่อยดู หึหึ" เฟรดริคส์พึมพำออกมา เขาหันไปมองดูเวลาที่นาฬิกาหัวเตียงพลางเดินไปนั่งที่ขอบเตียงรอเวลา
" กูไม่ยอมแน่ถ้ามึงเข้าใกล้กลาสมากกว่านี้" เฟรดริคส์พูดพึมพำคนเดียว เขาขบกรามแน่น มือหนากำเข้าหากันแน่น
ส่วนทางด้านแกรนิคเขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จเขาแต่งตัวตามสบายเสื้อคอกลมแขนยาวกางเกงผ้าขายาวใส่สบาย ผมที่สระใหม่ ยังเปียกอยู่เขาใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้บนหัวเพื่อเช็ดให้แห้ง พอเสร็จแล้วเดินก็ส่องวกระจกสำรวจดูตัวเองแล้วเดินตรงไปยังประตูเพื่อไปยังห้องที่แด๊ดคอนส์สั่ง เขาเปิดประตูออกไปแล้วเดินไปฝั่งที่แด๊ดคอนส์บอก' ฝั่งขวาห้องริมห้องที่สี่' เขายืนจ้องมองหาห้องอยู่
" ไอ้สะเหร่อ " เฟรดริคส์พูดออกมาเบาๆเพื่อให้ได้ยินแค่นี้แกรนิค เขาเดินผ่านไปเพื่อไปยังห้องทำงาน แกรนิคขบกรามแน่น สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ มือหนากำเข้าหากันแน่น เพื่อข่มอารมณ์ไว้ด้านใน
" ไอ้ขี้ยา" แกรนิคพูดออกมาเสียงเบาเช่นกัน เฟรดริคส์หันหน้ามาสบตากับแกรนิคทันที แกรนิคยกยิ้มร้ายพลางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเฟรดริคส์ เขาก้มหน้าลงใกล้ๆเฟรดริคส์ที่ความสูงน้อยกว่าเขานิดหน่อย
" กู ไม่ เคย กลัว ใคร หึหึ" แกรนิคพูดออกมารอดไรฟันเน้นที่ละคำเพื่อให้เฟรดริคส์เข้าใจ พร้อมเดินชนไหล่กว้างของเฟรดริคส์แล้วเดินไปยังห้องทำงานของแด๊ดคอนส์ที่นัดไว้ เฟรดริคส์ยืนกำหมัดแน่นหันหน้ามองตามหลังแกรนิคพลาสขบกรามแน่น ' มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่น' เขาพลางคิดในใจ พร้อมเดินตามแกรนิคไปที่ห้องทำงาน
ในห้องทำงานของแด๊ดคอนส์เป็นโทนสีน้ำตาลทั้งหมดโซฟาหนังสีน้ำตาลราคาแพงที่ตอนนี้แกรนิคนั่งบนโซฟาแบบสบายๆไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าจะมีสายตาขอเฟรดริคส์จ้องมองหรือไม่ เฟรดริคส์นั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของแด๊ดซึ่งเขานั่งฝั่งตรงกันข้ามกับแด๊ดคอนส์ที่นั่งอยู่
" ฉันเรียกแกมาในวันนี้คือฉันจะให้แกรู้ไว้ว่า แกรนิคจะมาดูแลงานทุกอย่างแทนฉัน" แด๊ดคอนส์พูดออกมา ท่านจ้องมองหน้าเฟรดริคส์นิ่งเพื่อดูปฏิกิริยาว่าจะเป็นอย่างไร เฟรดริคส์ขบกรามแน่น ด้านในเดือดพุดๆเกือบระเบิดออกมา แต่เขาพยายามนิ่งไว้ก่อน แววตาที่เขาจ้องมองแกรนิคตอนนี้ที่เหี้ยมๆน่ากลัว แต่แกรนิคแค่ยักไหล่ให้ไม่แคร์ เขายกยิ้มที่มุมปากล้อเลียนเฟรดริคส์ แด๊ดคอนส์ถอนหายใจออกมาเบาๆ ถ้าท่านต้องตัดใครสักคนตอนนี้ท่านเลือกไม่ยากหรอกเพราะท่านดูออกมาเฟรดริคส์เปลี่ยนไปมากแค่ไหนตอนนี้
" แล้วผมล่ะ?" เฟรดริคส์ถามออกมาเสียงนิ่งแววตาดุดันหันไปทางแด๊ดคอนส์ ท่านถอนหายใจแรงๆ
" บริษัทที่ได้ไปแกยังดูแลไม่ดีเลย แล้วแกจะอยากดูแลงานใหญ่ต่อจากฉันเหรอเฟรด?" แด๊ดคอนส์ถามออกมาเสียงเหี้ยม ท่านไม่กลัวหรอกแค่เด็กเมื่อวานซืน แกรนิคจ้องมองการกระทำของเฟรดริคส์นิ่ง
" แต่ถ้าให้โอกาสผม ผมทำได้แน่นอน" เฟรดริคส์เริ่มพูดเสียงแข็งออกมาแด๊ดคอนส์จ้องสบตาเฟรดริคส์นิ่งไม่กลัวเช่นกัน เฟรดริคส์ยิ้มเหี้ยมๆ พลางปลายตาแกรนิคด้วยความเกลียดชัง แกรนิคจ้องมองเฟรดริคส์ด้วยสายตาดุดันน่ากลัว เขาพร้อมจะกระโจนเข้าเฟรดริคส์ทุกเมื่อจะเฟรดริคส์คิดจะทำอะไรผู้ชายสูงวัยตรงหน้ามัน
" โอกาสฉันให้แกตลอดมา แล้ววันนี้แกไปไหนฉันโทรหาทำไมต่อติดไม่ได้ " แด๊ดถามออกมาเสียงดัง ด้วยความโมโห เฟรดริคส์ หลบสายตาแด๊ดคอนส์ทันที จะให้เขาบอกว่าไปปาร์ตี้ยามาก็ต้องโดยด่าว่าไม่รักดีสิ
" ผมไปติดต่อลูกค้าใหม่ที่จะส่งไวน์แดงไปให้เขาชิมครับ" เฟรดริคส์ตอบออกมาเสียงอ่อนลงเพื่อโกหกแด๊ดคอนส์ที่รอจับ ผิดอยู่ ท่านไม่เชื่อหรอกแต่ก็ไม่อยากถามต่อ แกรนิคส่ายหน้า
" แกเข้าไปบริษัทบ้างนะเพราะงานรอให้แกเซ็นเต็มโต๊ะแล้ว ฉันให้เวลาแกสามเดือนดูแลบริษัทให้ดูขึ้น ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะเอาบริษัทคืน " แด๊ดคอนส์บอกเสียงแข็ง เฟรดริคส์ได้แต่นิ่งด้วยความโกรธแค้น เขาจำคำของไรอาฟที่พูดกับเขาได้ว่า ' มึงก็เหมือนหมากตัวหนึ่งถ้าเขาไม่ต้องการเขาจะเขี่ยมึงทิ้ง' เฟรดริคส์ขบกรามแน่นเพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าคงจะจริงอย่างที่ไรอาฟพูด
" แต่นั้นแด๊ดยกให้ผมแล้วนะครับ" เฟรดริคส์พูดออกมา แกรนิคที่นั่งฟังอยู่เขาถึงกับส่ายหน้าเบาๆ เขาลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงเข้ามาหาเฟรดริคส์ที่จ้องมองแด๊ดคอนส์อยู่ แกรนิคยื่นมือหนาไปกำคอเสื้อเฟรดริคส์ให้ลุกขึ้นมมาสบตากับเขาที่ตอนนี้มันดุดันน่ากลัวมาก
" มึงนี้มัน ไอ้....." แกรนิคพูดออกมาเสียงเหี้ยม เขาเกลียดที่สุดคือพวกเห็นแก่ตัวไม่ทำงานแต่อยากได้ทุกอย่าง แกรนิคพูดเสร็จก็ปล่อยคอเสื้อเฟรดริคส์ออกแล้ว หันไปมองหน้าแด๊ดคอนส์ท่านพยักหน้าให้แกรนิคออกไป แกรนิคหมุนตัวออกไปจากห้องทันที เฟรดริคส์หันหน้ามามองแด๊ดคอนส์ทันที
" เลิกคบซะไอ้ไรอาฟน่ะ" แด๊ดคอนส์บอกกับเฟรดริคส์ ไรอาฟคือพ่อค้ายารายใหญ่ในสวีเดน มียาเสพติดทุกอย่างที่ผิดกฎหมาย เฟรดริคส์กลืนน้ำลายเหนียวลงคอพลางส่ายหน้าเบาๆ
" ออกไป " แด๊ดคอนส์ไล่เฟรดริคส์ออกจากห้องไป เพราะท่านรู้คำตอบแล้วว่าเฟรดริคส์ไม่มีทางเลิกคบกับคนนี้แน่นอน มันคงใกล้ เวลาที่ท่านต้องตัดจริงๆแล้วสิ เฟรดริคส์ขบกรามแน่นพลางลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป แด๊ดส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย
" อย่าว่ากูใจดำ" แด๊ดคอนส์พูดออกมา
- ผู้เขียน
