เด็กเส้น
2450 คำ
ประเทศไทย
ที่บ้านของมาตินอัสที่ตอนนี้เหมือนมีการงอนเกิดขึ้นระหว่างมัมลินและแด๊ดมาติน เพราะเมื่อคืนมาตินได้ไปนอนที่ห้องนอนห้องรับแขกของบ้าน และมื้ออาหารเช้าก็ไม่มีการพูดคุยระหว่างมัมลินและแด๊ดมาตินเลย จนตอนนี้เหลือมัมลินที่นั่งอยู่กับแม่เทียนที่สวนหลังบ้านกับคุณตาคุณยายของกองฟาง
" พี่ลินเป็นอะไรคะเทียนเห็นเงียบตั้งแต่เมื่อวานแล้ว? แม่เทียนถามออกมา เธอสังเกตุเห็นมัมลินตาปวม หน้าใบเศร้าหม่อง ไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน
" เปล่าจ้า พี่สบายดี" มัมลินตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ไม่กล้าสบตากับทั้งสามคนที่จ้องมองเธออยู่ แม่เทียนยื่นมือไปบีบเบาที่มือของมัมลิน
" เทียนได้ยินข่าวว่าตาแกรไปทำงานช่วยเพื่อนคุณมาติน" แม่เทียนพูดออกมาเบาๆ เธอเข้าใจมัมลินเพราะเลี้ยงแกรนิคมาตั้งแต่เล็กถึงไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูกเพราะความผูกพันที่เหนียวแน่น มัมลินเงยหน้าขึ้นแล้วยกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ตาเริ่มแดง คุณตากับคุณยายจ้องมองมัมลินด้วยความสงสารและเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่
" พี่เลี้ยงของพี่มาอยู่ๆก็มาเอาไปอยู่ด้วยง่ายๆ พี่ตินนี้ก็แปลกเอาลูกชายไปให้คนอื่นง่าย" มัมลินกลั้นใจพูดออกมา พลางน้ำตาไหล เพราะคิดถึงแกรนิค แม่เทียนดึงมัมลินเข้ามากอด
" ฮื่อๆๆ" มัมลินปล่อยโฮออกมา แม่เทียนลูบหลังเบาๆด้วยความเข้าใจ ทางด้านมาตินยืนมองดูเมียที่สุดรักอยู่ที่ระเบียงห้องนอนห้องรับแขกแล้วปวดใจ เขาเคยบอกกับลินนานแล้วว่าคอนส์อยากได้แกรนิคไปอยู่ด้วย แต่ลินก็บ่ายเบี่ยงตอบปัดไป แต่เพราะเพื่อนมารับแกรนิคด้วยตัวเองเขาเลยปฏิเสธไม่ได้
" ไงครับแด๊ด นอนคนเดียวเหงาไหมครับ?" มาตินอัสและเควินเดินเข้ามาหาแด๊ดมาติน
" โทรหาน้องหรือยังล่ะ?" มาตินถามออกมา เขาไม่ได้ห่วงแกรนิคหรอกเพราะแกรนิครู้งาน ทุกอย่างเขาตัดสินใจเอง แต่ที่ห่วงคือเมียของเขานั้นแหละ
" ยังครับ รอมัมหยุดร้องไห้ก่อนเดี๋ยวค่อยโทรครับ เดี๋ยวร้องไห้ให้ไอ้แกรเห็นแล้วมันจะคิดมาก" มาตินอัสบอกกับแด๊ดมาติน แด๊ดมาตินถอนหายใจเบาๆ พลางจ้องมองเมียสุดที่รักเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
" อืม " มาตินตอบรับออกมาแล้วเดินแยกเข้าไปนอนห้องนอน เขาปลายตามองเตียงนอนกว้าง ' นอนคนเดียวก็เหงาสิว่ะ ไอ้พวกนี้ชอบตอกย้ำความเหงา'
แกรนิคลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย เขาสวมใส่เสื้อคอกลมแขนยาวสีดำกางเกงสแล็คสีดำ หวีผมที่สั้นให้อยู่ทรงใบหน้าหล่อเหลาดูสดใส เขาพลางยกมือขึ้นมองดูเวลาที่นาฬิกาเรือนหรูที่ขอมือใหญ่ของเขา
" หิวจัง " แกรนิคบ่นเบาๆออกมา พลางหมุนตัวเดินไปยังประตู พร้อมเดินลงไปข้างล่างไปยังห้องอาหารของบ้าน ที่โต๊ะอาหารไม่มีอะไรเลย และไม่เห็นใครเลย
" หกโมงเช้ายังไม่มีใครตื่นเลย " แกรนิคพูดออกมาคนเดียวพึมพำพลางเดินเข้าไปในครับ เพราะความหิวเขาเดินไปเปิดประตูตู้เย็นในห้องครัวมองหาของกิน
" มีอะไรกินบ้างน่า " แกรนิคก้มมองหาของในตู้เย็น พอดีกับมาใครบางคนเดินก้าวเข้ามาในห้องครัวเหมือนกัน เท้าเล็กก้าวไปที่ชั้นวางเพื่อหยิบแก้วโปรดที่เคยใช้ประจำเพื่อดื่มน้ำ เพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้มันเช้าอยู่ไม่มีแม่บ้านตื่นมาแน่นอน เพราะอาหารเช้าบ้านนี้คือ เจ็ดโมงครึ่งหรือแปดโมงรอแด๊ดของเธอลงมาก่อน
แกรนิคได้ยินเสียงเปิดก๊อกน้ำ ส่วนคนที่กำลังเปิดน้ำใส้แก้วและกำลังจะยกดื่มแต่ได้เหลือบมองไปเห็นประตูตู้เย็นเปิดและมีคนค้นหาของกินอยู่ ทั้งสองคนหยุดการกระทำทุกอย่าง แกรนิคดันตัวขึ้นเต็มความสูง กลาสจ้องมองคนที่ยืนหันหลังให้อยู่รูปร่างไม่คุ้นเลย ตัวสูงใหญ่กว่าเฟรดริคส์มาก ผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม
" เป็นพ่อครัวคนใหม่เหรอ ทำไมตื่นแต่เช้าไม่มีใครบอกเหรอว่า เวลาอาหารเช้าเจ็ดโมงครึ่งและแปดโมงน่ะ" กลาสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกลัวๆหน่อยเพราะยังไม่เห็นหน้าของคนที่ยืนหันหลังให้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงโครมคราม มือเล็กกำแก้วแน่นเพื่อคว้างใส่ แกรนิคยกยิ้มออกมาเขาจำเสียงของเธอได้ เพราะเขาและเธอเจอกันโดยบังเอิญที่งานพรอม เธอไปเป็นคู่ควงให้เพื่อนของเขาคนหนึ่งในห้องทั้งสองคนคบกัน แต่เขาได้ยินข่าวว่าหลังงานพรอมแด๊ดคอนส์ไม่ปลื้มเลยต้องเลิกกัน แต่เขาไม่รู้ว่าเธอจะจำเขาได้หรือเปล่าเพราะมันนานมาแล้ว
" เปล่าครับ" แกรนิคตอบออกมาเสียงนิ่ง พร้อมก้มลงหาของในตู้เย็นต่อ กลาสกัดริมฝีปากล่างแน่น
" นี้ แล้วเข้ามาได้อย่างไร ใครพาเข้ามา ?" กลาสกลั้นใจถามเพราะแกรนิคไม่ได้สนใจ เขายังก้มหาของในตู้เย็นอยู่ แกรนิคยกยิ้มที่มุมปากเธอจำเขาไม่ได้ แม้แต่เสียงแล้วทำไมเขาจำเธอได้ล่ะ แกรนิคชะงักมือเพราะเขาเห็นเบคอนกับไข่ไส้กรอกเขาพลางยกยิ้มดีใจ ' อาหารเช้า'
" นีิ้ ฉันนะลูกเจ้าของบ้านนะ ทำไมไม่ตอบคำถามของฉัน" กลาสถามออกมามือเล็กกำแก้วแน่น แกรนิคได้ของที่ต้องการแล้วเขายืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมในมือมีเบคอน ไข่ ไส้กรอก เขาหันกลับมาให้เธอเห็นหน้าเพื่อให้รู้ว่าเป็นใคร
ตุบ! เพล้ง! แก้วหนาในมือเล็กของกลาสลอยออกจากมือเล็กมาโดนหางคิ้วแตกพร้อมแก้วล่วงลงไปแตกที่พื้น แกรนิคตั้งตัวไม่ทันเพราะเขาไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะคว้างแก้วในมือใส่เขา เลือดสดๆไหลออกมาจากหางคิ้วหยดลงใส่เสื้อสีดำของแกรนิค เขาจ้องมองคนตัวเล็กที่ยกมือเล็กขึ้นปิดปากเล็กของตัวเอง หัวใจของเธอเต้นแรงกว่าเดิม เพราะเขาคือแกรนิคผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอ เธอไม่คิดว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
" เกิดอะไรขึ้น?" เสียงแด๊ดคอนส์เดินเข้ามาในห้องครัว เพราะท่านได้ยินเสียงแก้วแตก ท่านเดินเข้ามาก็เจอลูกสาวยืนตกใจอยู่ และท่านได้หันไปมองอีกทางถึงกับยกยิ้มออกมา เพราะแกรนิคคิ้วแตกจากฝีมือลูกสาวของท่าน ในมือแกรนิคมีของกินแสดงว่าเขากำลังจะทำอาหารเช้ากินเองเพราะคงหิวเป็นเวลาที่เมืองไทยก็เกือบเที่ยงแล้ว
" กลาสมาช่วยพี่สิ ทำพี่เขาเจ็บแล้วยืนอึ้งทำไม่ลูก" แด๊ดคอนส์หันไปบอกลูกสาว กลาสค่อยเดินเข้ามาใกล้ๆแกรนิค แด๊ดเดินเข้ามาช่วยหยิบของในมือของแกรนิคไปวางไว้ในเคาร์เตอร์ในครัว กลาสเดินเข้ามือเล็กสั่นเทาทำอะไรไม่ถูก แกรนิคจ้องมองการกระทำคนตัวเล็กแล้วยิ้มออกที่มุมปาก เพราะดูเธอตื่นกลัวหน้าซีดคงเพราะกลัวเลือดละมั้ง
" ไปหายามาทำแผลให้พี่เขาสิลูก" แด๊ดคอนส์พลางยกมือหนามาจับไหล่แกรนิค แกรนิคหันหน้ามามองแด๊ดคอนส์ที่ยกยิ้มให้เขาอยู่
" ป่ะนั่งรอน้องที่ห้องรับแขกกัน " แด๊ดคอนส์บอกกับแกรนิค เขาพยักหน้ารับและเดินตามหลังออกไป กลาสยืนจ้องมองตามหลังแกรนิคด้วยใจสั่นเทา ' ใช่เขาเหรอ เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?' เธอพลางคิดแล้วรีบเปิดตู้หากล่องยาแล้วถือออกไปหาแด๊ดและแกรนิคที่ห้องรับแขก
กลาสเดินตรงเข้ามานั่งลงข้างๆแกรนิค มือเล็กเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกมา
" หันหน้ามาจะทำแผลให้" กลาสบอกกับแกรนิคที่นั่งข้างๆมือหนาของเขากดที่แผลที่หางคิ้ว แกรนิคค่อยๆหันหน้ามา เขามองสำรวจใบหน้าเรียวเล็กที่ขาวและตอนนี้ซีดเผือด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มได้จากแม่คนไทยที่ตอนนี้มันสั่นไหว แกรนิคนึกขำท่าทีของคนตัวเล็ก แต่เขาทำหน้านิ่งขรึม มือเล็กใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ แล้วยกขึ้นมาที่หางคิ้ว
" เอามือออก กดแบบนี้คิดว่าจะล้างแผลได้ไหม?" กลาสพูดออกมาเสียงแข็งเพราะเธอ สังเกตุเห็นแววตาที่ทะเล้นส่งมาให้เธอ แกรนิคยกยิ้มที่มุมปาก
" หึ" เขาพ่นลมหายใจออกจากจมูกโด่งแรง สายตาของเขายังจับจ้องมองคนตัวเล็กตรงหน้าไม่วางตา มือหนาที่กดแผลอยู่ดึงออกมา เลือดไหลออกมาอีกรอบ กลาสอ้าปากค้างรีบเอาสำลีเช็ดแผลและจ้องมองมีแผลที่แตก มันกว้างมาก แกรนิคสะดุ้งเล็กน้อย
" เดี๋ยวเย็บแผลให้ อยู่นิ่งๆ" กลาสบอกออกมา หัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นแรงโครมคราม เธอพยายามหลบสายตาที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา
" หนูเย็บเป็นเหรอลูก?" แด๊ดคอนส์ถามออกมาด้วยความสงสัย แกรนิคขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยเช่นกัน กลาสเงยหน้าไปสบตากับแกรนิค พลางยกยิ้มร้ายที่มุมปาก
" กลาสเป็นช่างเย็บผ้านะคะ แค่เย็บแผลแค่นี้สบายมากหรือจะให้กลาสเย็บปากด้วยคะ?" กลาสพูดออกมาเธอสบตากับแกรนิคนิ่ง เขายักคิ้วให้เธอสองทีพลางยกยิ้มที่มุมปาก แด๊ดคอนส์ได้ยินอ้าปากค้าง ใบหน้าเล็กก้มล้มหาไหมและเข็มขึ้นมา แกรนิคนั่งนิ่งทำหน้านิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ มือเล็กสวมถุงมือพร้อมลงมือเย็บแผลให้สองเข็ม พร้อมติดพลาสเตอร์เขา
" เสร็จแล้ว เห็นไหมคะเหมือนเย็บผ้าเลย?" กลาสพูดออกมาหน้าตาเฉยมือเล็กเริ่มเก็บอุปกรณ์ทำแผล มือเล็กพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่นเทา เพราะเธอตื่นเต้นตลอดเวลาตั้่งแต่เห็นหน้าเขา แด๊ดคอนส์ส่ายหน้าเบาๆ แกรนิคมองการกระทำของคนตัวเล็กนิ่ง
" ต่อไปพี่เขาจะมาอยู่ที่นี่ด้วย มาช่วยงานแด๊ดทำงานทุกอย่างนะลูก" แด๊ดคอนส์บอกกับลูกสาวที่เก็บอุปกรณ์ทำแผลอยู่ กลาสชะงักมือเล็กเล็กน้อย พลางเงยหน้ามองสบตากับแกรนิคที่เขาเอาแต่เงียบจ้องมองเธออยู่ กลาสถอนหายใจเบาๆ
" แด๊ดค่ะ กลาสเกิดก่อนเขานะคะ ทำไมกลาสจะต้องเรียกเขาว่าพี่ด้วยคะ?" กลาสถามแด๊ดคอนส์ด้วยความสงสัย แด๊ดคอนส์ส่ายหน้าเบาๆ เกิดก่อนอะไรห่างกันแค่อาทิตย์เดียว ลูกสาวท่านเกิดก่อนแกรนิคหนึ่งอาทิตย์ก่อนถึงปีใหม่ แกรนิคเกิดวันที่ 1 มค. ลูกสาวเกิด 25 ธค. แค่นี้อยากเป็นพี่ แกรนิคได้ยินถึงกับยกยิ้มที่มุมปาก ' อยากเป็นพี่'
" ครับ พี่กลาส" แกรนิคพูดออกมาน้ำเสียงนิ่ง แววตาที่ยังไม่หยุดทะเล้นใส่เธอเลยเขายังจ้องมองเธอนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ใด กลาสสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพลางทำแก้มป่อง กำหมัดแน่น เพราะโดนคนตัวโตล้อเลียน แด๊ดยกยิ้มชอบใจ ท่านเดินเข้าจับไหล่กว้างของแกรนิคเบาๆ แกรนิคหันหน้ามาพร้อมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแด๊ดคอนส์
" ไปเปลี่ยนเสื้อเถอะแม่บ้านคงเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้วมั้ง " แด๊ดคอนส์บอกกับแกรนิค เขาพยักหน้ารับ
" ครับ" เขาตอบรับแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องรับแขกไป ' วันแรกคิ้่วแต่เลย ไอ้แกรเอย' เขาพลางคิดในใจและก้าวเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอน
" เฟรดริคส์ไปไหนลูก?" แด๊ดคอนส์ถามออกมาขณะที่กลาสกำลังจะเดินเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บที่เดิม เท้าเล็กชะงักเท้าหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าแด๊ด
" ยังไม่ตื่นมั้งค่ะแด๊ด " กลาสตอบออกมาเสียงนิ่ง เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเฟรดริคส์ไปไหนเขาไม่ค่อยทานอาหารเช้าเลย จะทานก็ข้าวเที่ยงเลย โดยมาชวนเธอที่ร้านแล้วไปทานร้านอาหารเท่านั้น
" ถ้าเจอตัวบอกมันมาหาแด๊ดด้วย" แด๊ดคอนส์บอกออกมาเสียงนิ่ง เขาไม่รู้ว่าเฟรดริคส์จะคิดอะไรหรือเปล่าที่เอาแกรนิคมาดูแลงานแทนท่าน แต่ท่านไม่อยากให้เฟรดริคส์ทำงานเลี่ยงเพราะเฟรดริคส์ไม่มีประสบการณ์ในธุรกิจมืดที่เขาทำอยู่
" ค่ะแด๊ด " กลาสตอบออกมา พลางก้าวออกไปอีกแต่ต้องชะงักเท้าอีกรอบ
" ไม่คิดถึงแด๊ดหรือไง มาให้แด๊ดกอดหน่อยลูก " แด๊ดคอนส์บอกกับลูกสาว กลาสยกยิ้มดีใจพลางเดินเข้ามาหาแด๊ดทันที แด๊ดคอนส์อ้าแขนออกกว้างๆเพื่อให้ลูกสาวเข้ามาในอ้อมกอด
" คิดถึงแด๊ดที่สุดเลยค่ะ" กลาสกอดแด๊ดแน่นๆมือเล็กยังถือกล่องปฐมพยาบาลอยู่
" ไปขอโทษพี่เขาด้วยนะลูก ทำพี่เขาคิ้วแตกแล้ว" แด๊ดคอนส์บอกกับลูกสาวในอ้อมกอด กลาสทำหน้างอง้ำลง ' มันไม่ใช่ความผิดของเธอซ่ะหน่อย เธอถามเขาแต่เขาไม่ตอบเอง แล้วนี้คือเด็กเส้นใช่ไหมเนี่ย' แด๊ดคอนส์จูบเบาๆลงที่ผมดกสีช็อกโกแลต
" ได้ยินไหมแด๊ดบอกนะ กล้าขัดคำสั่งแด๊ดเหรอ" แด๊ดคอนส์ถามลูกสาวอีกรอบ กลาสกรอกตามองบน ถอนหายใจออกมาแรงๆใส่อกแกร่งของแด๊ด
" ค่ะ นายใหญ่" กลาสตอบรับออกมาแกมประชด แด๊ดคอนส์หัวเราะด้วยความชอบใจ
- ผู้เขียน
