หยางเจี๋ยรับรู้ได้ว่านางประหม่าเพียงใด เขาเพียงต้องการสำรวจว่าตนเองใจร้ายกับผู้หญิงคนนี้เพียงใด แน่นอนยิ่งเข้าใกล้ในส่วนของความเป็นหญิงของนางเพียงใด เขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนไม่ต่างกัน
หยางเจี๋ยรับรู้ถึงกลิ่นเลือดอีกทั้งกลิ่นความหอมหวานแบบสตรีที่เพิ่งถูกทำลายความบริสุทธิ์ลงไป ด้านในของผู้หญิงคนนี้ทั้งคับแน่น ยิ่งทำให้ลำลึงค์ของเขาปวดร้าวและต้องการที่จะแอบอิงซบอยู่ภายในให้นางบีบรัดเขามากยิ่งขึ้น
"แยกขาออก ข้าจะช่วยให้เจ้าหายเจ็บ"
หยางเจี๋ยสั่งนางด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างต่ำ และได้ผลสตรีผู้นี้หยุดผลักไสเขาแล้ว เขาจึงจุมพิตเนื้ออูมของนางแผ่วเบา น้ำใสของนางยังคงล้นเอ่อ หยางเจี๋ยเลียริมฝีปากอันแห้งผากของตนเองด้วยความกระหาย
นานแล้วที่เขาไม่ได้ใช้ปากและลิ้นกับผู้ใด คงมีเพียงภรรยาของเขาในชาติก่อนเท่านั้นที่เขายินดีจะมอบความรักให้นางเช่นนี้ ที่สตรีผู้นี้ได้รับอภิสิทธิ์นี้เพราะเขารู้สึกผิดต่อนางมากเกินไ
