หยางเจี๋ยในที่สุดตัดสินใจลุกจากเตียงนอนของตนเอง แม้ตั้งใจว่าเขาจะไม่เข้าไปหานางในยามวิกาลอีกคืนนี้ก็รู้สึกเป็นกังวลอย่างยิ่งจึงฝ่าฝืนสิ่งที่ตนเองตั้งใจไว้ในคราแรก
หยางเจี๋ยลอบเข้าไปที่ห้องของคุณหนูสี่ เขาตั้งใจเพียงจะไปดูนางให้หายกังวลแต่กลับพบสตรีนางนั้นนั่งกอดเข่าตนเองร้องไห้อยู่ในความมืด เขาปลดเสื้อกันฝนออกแล้ววางพาดไว้ที่มุมหนึ่งเดินเข้ามาหานางที่เตียงช้าๆ
"พี่เจี๋ย"
เสียงของนางที่เรียกเขาทำให้หัวใจของหยางเจี๋ยอ่อนยวบ เขารู้ว่านางกลัวแต่เหตุใดไม่ร้องเรียกบ่าวเหมือนที่เคย
"คุณหนู"
"ข้าคิดว่าท่านจะใจดำไม่มาหาข้าแล้ว"
"ข้าเพียงแวะมาดูอาการบาดเจ็บของคุณหนู"
"ข้าเจ็บ เจ็บไปทั้งตัวและใจของข้าด้วย"
ทันทีที่เขานั่งลง ฉีเย่ว์ก็โผมาหาเขาทันใดหยางเจี๋ยผู้ที่คิดจะไม่แตะต้องตัวนางอีกถึงกับร่างกายแข็งค้าง ความพยายามของเขาทั้งหมดที่ผ่านมาไม่อาจให้สูญเปล่าได้ เขาคิดจะดันร่างนางออกแต่คนตัวเล็กค
